สุดท้ายเธอยังคงอยู่ที่บ้านของไรลีย์ โดยปฏิเสธข้อเสนอของไซมอนที่จะให้เธอไปอยู่ในคอนโดมิเนียมที่เขาเตรียมไว้เขาไม่ได้บังคับเธอ และยังพาลูกชายมาพบเธอด้วย“แม่ครับ แม่ถูกยิงเพราะช่วยพ่อจริง ๆ เหรอครับ?” เซบาสเตียนถามพร้อมกับขมวดคิ้ว เขารู้สึกใจสลายชารอนแอบมองชายคนนั้น 'ทำไมเขาต้องบอกลูกชายเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย?'"ใช่จ้ะ…"“แม่นี่โง่จริง ๆ ทำไมแม่ต้องไปรับกระสุนให้คนอย่างพ่อด้วยล่ะครับ?” เด็กน้อยส่ายหัวและถอนหายใจ เขารู้สึกว่าแม่ของเขาทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งไซมอนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขามีสีหน้ามืดมน 'เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้กำลังพูดอะไร?'“เขาจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แล้วแม่ก็ยังเอาตัวไปรับกระสุนแทนเขาอยู่อีก แล้วถ้าแม่ตายไปจริง ๆ ล่ะครับ? แม่เคยคิดบ้างไหมว่าผมจะต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า?” เด็กน้อยเบะปากและมองหน้าแม่ของเขาด้วยความคับข้องใจ“แม่…” เมื่อเห็นสายตาของเขาที่กำลังจ้องมองเธอ ชารอนก็ไม่รู้ว่าจะตอบลูกชายของเธออย่างไรอ 'เด็กคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร?'เซบาสเตียนจับมือแม่ของเขา แล้วดึงมันพร้อมกับพูดว่า "แม่ ถ้าไม่อยากให้พ่อตาย ก็กลับมาอยู่กับเขาสิครับ ให้เราสามคนได้อยู่
ชารอนตั้งใจชิมอาหาร แม้ว่ารสชาติจะไม่ดีเท่าเชฟผู้มากประสบการณ์ แต่ถ้าเขาเพิ่งเรียนรู้วิธีการทำอาหารเมื่อวานนี้ ก็นับเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่เขาสามารถทำมันออกมาได้ดีขนาดนี้“เป็นไงบ้างครับแม่ อร่อยมั้ย?” เด็กน้อยถามแทนพ่อของเขาชารอนหันไปมองไซมอน และเขาก็มองเธอเช่นกัน โดยหวังจะฟังคำตอบจากเธอเธอจงใจขมวดคิ้วและคิดอยู่นาน ก่อนจะตอบว่า "ถือว่าผ่านก็แล้วกัน"“แม่ครับ ในเมื่อพ่อพยายามถึงขนาดนี้แล้ว อย่างน้อยแม่ก็ควรจะให้คะแนนดีเยี่ยมไม่ใช่เหรอครับ ไม่อย่างนั้นพ่อจะเสียใจนะครับ”ชารอนเหลือบมองเด็กน้อย 'เขาเห็นอกเห็นใจพ่อของเขาจริง ๆ'เธอเห็นไซมอนเม้มปากของเขา เธอเก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจ เพื่อไม่ให้เขารู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองจนเกินไป เธอไม่เปลี่ยนสีหน้าและพูดว่า "แค่ให้เขาผ่านก็ถือว่าดีแล้ว"เซบาสเตียนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เขาตบไหล่พ่อ แล้วพูดเหมือนผู้ใหญ่ว่า "พ่อครับ คราวหน้าพ่อจะต้องพยายามให้มากกว่านี้นะครับ"เปลือกตาของไซมอนกระตุก 'เด็กคนนี้พูดเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?'หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หันไปมองแม่ของเขาแล้วพูดว่า "แม่ครับ ทำไมแม่ไม่ย้ายมาอยู่กับเราล่ะ พ่อจะได้ทำอาหารใ
“สวัสดีครับ นี่ใช่คุณยีนส์หรือเปล่าครับ? ผมเป็นผู้ช่วยของประธานแซคคารี่ ตอนนี้ประธานแซคคารี่เมามาก คุณช่วยเดินทางมาที่นี่ และรับเขาไปส่งบ้านได้ไหมครับ? อีกสักครู่ผมจะส่งที่อยู่ไปให้คุณ”ชารอนขมวดคิ้ว “คุณเป็นผู้ช่วยของเขา แล้วทำไมคุณไม่พาเขาไปส่งบ้านเองล่ะคะ?”“คือผม… มีเรื่องด่วนต้องรีบกลับบ้านน่ะครับ และไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย ผมก็เลยต้องโทรตามคุณ” หลังจากพูดจบ ผู้ช่วยก็วางสายทันทีชารอนได้ยินเสียงวางสาย และมันก็ทำให้เธอรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที 'มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร? แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ไซมอน แต่ก็ไม่ควรเป็นฉันที่ต้องไปรับเขาไม่ใช่เหรอ?โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เป็นสัญญาณเตือนว่าเธอได้รับข้อความแล้ว ผู้ช่วยคนนั้นส่งที่อยู่ให้เธอจริง ๆ!พวกเขาอยู่ในย่านแห่งความบันเทิง ซึ่งถือเป็นย่านที่มีชื่อเสียงที่สุดที่เหล่าคนรวยชอบพากันไปหาความสุขใส่ตัว'เขาไปที่นั่นเพื่อหาความสุขใส่ตัว และถึงกับเมาไม่รู้เรื่อง แล้วสุดท้ายฉันก็ต้องไปรับเขาอย่างนั้นเหรอ? นี่มันมากเกินไปแล้ว!เธอรู้สึกลังเลอยู่ลึก ๆ ในใจ แต่สุดท้ายเธอก็ยังหยิบกุญแจรถขึ้นมา และขับรถไปยังที่เกิดเหตุชารอ
ด้วยความช่วยเหลือจากคนรับใช้ ชารอนพยายามผลักชายร่างใหญ่เข้าไปในรถด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี จากนั้นเธอก็ช่วยเขาคาดเข็มขัดนิรภัยไซมอนมีสภาพที่ย่ำแย่มาก เขาเอนหลังลงบนเบาะที่นั่งข้างคนขับแล้วหลับตาลง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขามีสีแดงก่ำ 'นี่คงเป็นเพราะเขาเมามากเกินไปใช่หรือไม่?'ในขณะนั้น เขาดูแตกต่างจากตัวตนปกติของเขาที่ดูเยือกเย็นและสงบนิ่งอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ใช่คนที่ดูเย็นชาตลอดเวลา และเต็มไปด้วยรัศมีอันทรงเกียรติอีกต่อไปหลังจากที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาแล้ว เธอก็ขยับเข้าไปใกล้ไซมอน กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นฟุ้งไปทั่วทั้งตัวเขา แต่เธอยังคงถูกเขาสะกดจนมีท่าทีเหม่อลอย จิตใจของเธอเต็มไปด้วยวลีที่เขาพูดตอนที่อยู่ในห้องเขาบอกว่าเขาจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง และหวังว่าเธอจะให้อภัยเขาในทุกเรื่องที่ผ่านมานับตั้งแต่การแต่งงานระหว่างเขากับซัมเมอร์ ชารอนก็ปฏิเสธที่จะอยู่กับเขามันไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกโกรธเขา และไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกอิจฉาซัมเมอร์ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอก็ตระหนักว่าจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้เป็นผู้ที่ครอบครองส่วนหนึ่งของหัวใจของเขา พวกเขายังรู้จักกันไม่ดีพอด้วยซ้ำเธอถอนหายใจเบา ๆ ไม่มีใ
'ดูสภาพของเธอตอนนี้สิ''เธอสวมชุดกระโปรงสุดเซ็กซี่ ใบหน้าของเธอถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางหนาหลายชั้น และดวงตาของเธอก็ดูแดงมากจากอาการเมา แต่เธอก็ยังดึงดันที่จะดื่มต่อ!'สำหรับเฟิร์น การดื่มของเธอเท่ากับการหาเงิน ปัจจุบันเธอต้องการเงินสดจำนวนมาก เธอจะดื่มมากเท่าไหร่ก็ได้ ตราบใดที่เธอได้รับเงินในขณะเดียวกัน ยูจีนก็แย่งแก้วไวน์ของเธอไป และการกระทำของเขาก็เปรียบเสมือนการแย่งเงินไปจากเธอ แน่นอนว่าเธอต้องรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก!เธอเดินโซเซ ก่อนจะกระโจนไปข้างหน้า โดยหมายจะแย่งขวดไวน์คืนจากเขา “เอาไวน์ของฉันคืนมานะ! คืนมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”ยูจีนจับมือที่ยื่นออกมาของเธอ แล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นเขาก็กัดฟันพร้อมกับคำราม "ตั้งสติหน่อยสิ! ทำไมคุณถึงปล่อยให้ตัวเองมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้?"“ฉันจะเอาไวน์ เอาไวน์ของฉันคืนมา!” เธอไม่มีอารมณ์ที่จะฟังเรื่องไร้สาระของยูจีน สิ่งเดียวที่เธอต้องการคือไวน์ของเธอยูจีนไม่สามารถระงับความโกรธที่เดือดพล่านอยู่ในอกของเขาได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจทุบขวดไวน์นั้นทิ้งอย่างรุนแรงเขาคิดว่าการกระทำของเขาจะสามารถหยุดเธอได้ แต่เขาคิดผิด ตอนนี้เธอไม่ต่า
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเฟิร์นตื่นขึ้นมา เธอก็ตระหนักว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพักของโรงแรม เธอได้สติและลุกขึ้นนั่ง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอร่วมดื่มสังสรรค์กับคนอีกหลายคน นอกจากนี้ พวกเขายังตกลงที่จะจ่ายเงินให้เธอ หากเธอยอมดื่มไวน์ตามคำสั่งของพวกเขาเพื่อเห็นแก่ค่ารักษาพยาบาลของลูกสาว เธอจึงยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เธอรู้ว่าเธออาเจียนเพราะดื่มมากเกินไป แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นจากนั้นเธอก็ตื่นขึ้นมาในห้องของโรงแรม เธอกำลังสงสัยว่าหลังจากที่เธอเมาอย่างหนัก มีผู้ชายที่คิดไม่ซื่อบางคนพาเธอมาที่โรงแรม และล่วงเกินหรือเปล่า?เธอตกใจและรู้สึกวิตกกังวลอย่างมาก เธอจึงรีบพลิกผ้าห่มขึ้น มีใครบางคนนำเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนให้เธอ นอกจากนั้นแล้ว เธอก็ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดอยู่บนร่างกายเลย และเธอก็ดูสะอาดมาก 'มีคนอาบน้ำให้ฉันอย่างนั้นเหรอ?'นอกเหนือจากอาการเมาค้างอย่างรุนแรงแล้ว เธอยังไม่สามารถรวบรวมพละกำลังได้แม้แต่นิดเดียว แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ และไม่สังเกตเห็นร่องรอยที่น่าสงสัยใด ๆ บนร่างกายของเธอเลย'เป็นไปได้ไหมที่มีคนใจดีพาฉันมาส่งที่โรงแรม
“นี่มันเป็นเรื่องที่น่าละอายและน่าขยะแขยงที่สุด...”งานวิวาห์ที่ควรจะโรแมนติกกลับกลายเป็นความวินาศสันตะโรท่ามกลางคำครหานินทาของผู้คน ชารอนเงยหน้าขึ้นมองจอภาพยักษ์ใหญ่ตรงหน้าที่มีการฉายรูปภาพรูปหนึ่งให้เห็น ผู้หญิงในภาพนั้นคือเธอเอง แต่ทว่า ชายที่อยู่บนเตียงของเธอกลับไม่ใช่เจ้าบ่าวโฮเวิร์ด แซคคารี่! ในตอนนั้นเอง ชารอนถึงกับตกตะลึง 'เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมถึงมีภาพอะไรแบบนี้ด้วย?'ทั้งมุมและระยะของภาพถ่ายนั้นเผยให้เห็นใบหน้าของชารอนอย่างชัดเจน ส่วนผู้ชายที่อยู่บนเตียงเผยให้เห็นเพียงแผ่นหลังและด้านข้างเท่านั้น ทว่า ชารอนไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!ชารอนหันไปมองโฮเวิร์ดโดยไม่รู้ตัว โฮเวิร์ดจ้องมองเธอกลับ หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของโฮเวิร์ดมืดลง ดวงตาของเขาเริ่มเปล่งประกายด้วยความโกรธออกมา“คุณ! คุณกล้านอกใจผมแบบนี้ได้ยังไงกัน?!”โฮเวิร์ดตบเข้าหน้าชารอนโดยไม่รออธิบายจากเธอด้วยซ้ำ!ชารอนถูกตบและล้มลงกับพื้น แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและเริ่มบวมขึ้นทันที ชารอนจับใบหน้าของตัวเองและเงยหน้าขึ้น เธอรีบกล่าวคำพูดแก้ต่างออกมา “โฮเวิร์ด มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ มันต้องเป็นเร
หลังจากผ่านไปห้าปีเจ้าหน้าที่สนามบินประกาศการลงจอดของเครื่องบิน หลังจากนั้นไม่นาน ผู้โดยสารกลุ่มหนึ่งก็ออกจากจุดตรวจความปลอดภัย“แม่ครับ อากาศร้อนจัง ผมอยากกินไอติม” เซบาสเตียน ยีนส์ เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสากล่าวคำพูดออกมาระหว่างกุมมือคุณแม่เอาไว้ เด็กน้อยกระพริบตาขอร้องชารอนเหลือบมองลูกชายอย่างช่วยไม่ได้ ท่าทีที่น่าสงสารของเซบาสเตียนทำให้เธอต้องยอมแพ้ ถึงแม้ว่าชารอนจะรู้ดีว่าลูกชายแสร้งทำเป็นบีบน้ำตาก็ตาม"แต่ลูกซื้อได้แค่แท่งด้วยนะ" ชารอนหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าและกล่าวคำพูด “ซื้อเสร็จแล้วรีบกลับมานะ แม่จะรอลูกอยู่ตรงนี้แหละ” ชารอนลากกระเป๋าเดินทางและพูดกับลูกชาย“ครับ! คุณแม่ผู้น่ารักของผม!” เซบาสเตียนจูบแม่ของตัวเองก่อนจะวิ่งออกไป พร้อมกับจับสมุดโน้ตในมือเอาไว้แน่นชารอนยังพูดไม่ทันจบเลยด้วยซ้ำ ทว่า ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น“ว่าไงไรลีย์ ฉันกลับมาแล้ว... ได้เลย เดี๋ยวฉันจะนั่งแท็กซี่ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ”มันเป็นสายจากเพื่อนสนิทของเธอ ไรลีย์ กาเบรียล ในอดีต แซลลี่ ไรลีย์ รวมถึงชารอนเองเคยพักอยู่ในหอพักเดียวกันระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกัน พว