บทที่ 57

ปากของโฮเวิร์ดเต็มไปด้วยรสชาติของเลือด เขาเช็ดเลือดที่มุมปากและเงยหน้าขึ้นมองไปที่ไซม่อนอย่างด้วยความโมโห ในตอนนั้น เขาเสียสติไปแล้ว แถมเขาไม่สนใจแล้วด้วยว่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะเป็นลุงของตัวเองหรือเปล่า

“ผมอยากฆ่าเธอ! เธอเป็นคนที่ฆ่าลูกของผม!” เสียงของโฮเวิร์ดแหบแห้ง ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแรงอาฆาต

“ฉันไม่ได้...” ชารอนรู้สึกแสบร้อนในลำคอหลังจากถูกบีบรัดเอาไว้แน่น ระหว่างที่เธอกำลังพูดออกมา น้ำเสียงกลับดูเปลี่ยนไป

“เธอมันฆาตกร เธอกล้าปฏิเสธออกมาแบบนั้นได้ยังไงกัน?!” ทุกคำที่โฮเวิร์ดโพล่งออกมาไม่ต่างอะไรกับดาบอันแหลมคมที่คอยสับเธอเป็นชิ้น ๆ

ทว่า ทุกครั้งที่ชารอนเอ่ยคำพูด เธอมักจะรู้สึกเจ็บปวดบริเวณรอบคออยู่เสมอ แต่ถึงกระนั้น ชารอนเองก็ยังยืนกรานที่จะพูดต่อ “ฉันไม่ได้ผลักเธอ เธอตั้งใจทำแบบนั้นเอง เธอเป็นคนฆ่าลูกของตัวเองอย่างไร้ความปราณีต่างหากล่ะ!”

“หือ? เธอยังจะตีหน้าซื่อไม่เลิกอีกเหรอ? ทำไมแซลลี่ถึงต้องการฆ่าลูกของตัวเองด้วยล่ะ? ถ้าอยากจะโกหกมากนัก ก็ช่วยหาข้อแก้ตัวที่มันดีกว่านี้หน่อยเถอะ!”

ชารอนรู้ดีว่าคำพูดของเธอนั้นยากที่จะเชื่อ เพราะชารอนเองก็ไม่มีหลักฐานที่จะสามารถพิสู