บทที่ 5

ฉันถอนหายใจ ถ้านายอยากเสี่ยงตายทำไมต้องพาฉันไปเสี่ยงด้วยเนี่ย?

แต่คิดไปคิดมาฉันก็เอาเงินเขามาแล้วหนึ่งแสน จู่ ๆ ก็หงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เลยทำทีดื่มซุปเงียบ ๆ

เขานั่งมองฉันดื่มซุป พลางคิดว่าดูเหมือนอารมณ์ฉันจะดีขึ้นแล้ว ร่างสูงจึงบอกกับฉันว่าจะไปหาเบาะแสมาเพิ่ม พูดแค่นั้นก็เดินจากไป

ทางด้านคนที่เดินออกจากโรงพยาบาลไปเมื่อครู่ ขณะที่ก้าวเท้าฉับ ๆ เขาก็ได้รับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง ปลายสายเอ่ยอย่างเคารพ “นายน้อยถัง เรื่องที่ท่านให้ผมตรวจสอบอันธพาลสองคนนั้น ผมเจอแล้วครับ”

ถังหมิงหลีตอบเสียงขรึม “ส่งที่อยู่ของพวกมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

ในโรงแรมเล็ก ๆ ข้างถนนแห่งหนึ่ง อันธพาลสองคนนั้นกำลังดื่มเหล้า สูบบุหรี่และเล่นไพ่ ในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศของกลิ่นควันบุหรี่

“ครั้งนี้ต้องหลบจริง ๆ ตอนแรกเราแค่ต้องจับนางพยาบาลนั่นไม่ใช่เหรอ แต่กลับเจอผีซะได้ พี่หู่ก็ตายไปแล้วด้วย แถมเรายังต้องหลบอยู่ในที่โสโครกแบบนี้อีก” หนึ่งในอันธพาลจิบเหล้าพลางบ่นยาว

อันธพาลอีกคนด่าเสริม “พี่ชุนเคยบอก ถ้ามีคนตาย ตำรวจก็จะตรวจสอบอย่างเข้มงวด ทางที่ดีควรให้เรากลับไปหลบที่บ้านสักสองสามวันนะ”

“พี่ชุนให้เงินพวกเราคนละหนึ่งหมื่น แต่หนึ่งหมื่นหยวนมันจะไปพอใช้อะไร? เล่นไพ่ตานึงก็หมดแล้ว”

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเตะออก พร้อมความรู้สึกเหมือนมีอะไรปะทะตรงลูกตา อันธพาลคนหนึ่งถูกหมัดพุ่งต่อยเข้าอย่างจังจนล้มลงกับพื้นไม่รู้สึกตัว อีกคนหนึ่งคิดจะวิ่งหนี แต่กลับถูกคว้าตัวไว้ได้ทัน

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” อันธพาลคนนั้นดิ้นสุดชีวิต ลำตัวที่ถูกจับพาดลงที่ไหล่ถูกกระแทกเข้าอย่างหนัก จนในที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น

นักเลงขาโจ๋เงยหน้าขึ้นมอง ที่แท้ก็เป็นหนุ่มหล่อที่ช่วยกันไว้ตอนอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ผีสิง ถึงจะตัวสั่นหวาดกลัว แต่ก็ยังกล้าตะคอกกลับ “แกรู้ไหมว่าเจ้านายของฉันเป็นใคร? เจ้านายของฉันคือชุน…คือเจ้านายหลี่!”

เขารู้สึกว่าชื่อพี่ชุนไม่ค่อยมีเชื่อเสียง จึงอ้างชื่อหัวหน้าหลี่แทน

“หัวหน้าหลี่?” ถังหมิงหลียิ้มเยาะ “หลี่ชี? เขาทำไม? แม้แต่เฉินเอ๋อที่เหนือกว่าเขา ยังเรียกฉันว่าคุณชายถังด้วยความเคารพ”

อันธพาลคนนั้นยิ่งตัวสั่นแรงขึ้น ถังหมิงหลีได้ยินมาว่าพวกเขาเรียกเฉินเอ๋อว่าบอสเฉิน ชายคนนั้นเป็นผู้มีอำนาจในเมืองซานเฉิง ส่วนหัวหน้าหลี่เป็นแค่สุนัขรับใช้ของเขา

แล้วแกล่ะ จะคิดเคารพหนุ่มหล่อคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าไหม?

ได้ยินแบบนั้น ขาโจ๋ที่โดนต่อยคว่ำเริ่มลุกลี้ลุกลน

ถังหมิงหลีเหยียดยิ้ม “บอกเหตุผลของพวกแกที่ไปอพาร์ตเมนต์มา ถ้าแกบอกไม่หมด ก็เลิกคิดได้เลยว่าวันนี้จะได้ออกไปจากที่นี่”

อันธพาลนั้นกลัวจนเสียขวัญ จึงยอมพูดหมดเปลือก

พี่ชุน หัวหน้าของพวกเขาเป็นคนสั่งลูกสมุนให้หาเด็กผู้หญิงมา ถ้าหลอกล่อได้ก็จะหลอกล่อ แต่ถ้าหลอกล่อไม่ได้ก็จะข่มขู่ แม้แต่ลักพาตัว เขาลงมือทำร้ายเด็กผู้หญิงด้วยน้ำมือตัวเองมานับไม่ถ้วน

ครั้งนี้พี่ชุนให้พวกเขาหาพยาบาลมาหนึ่งคน ตอนแรกพวกเขากำลังกังวลว่าจะไปหาจากไหน แต่ทันใดนั้นก็ไปเจอกับหญิงสาวสวมชุดพยาบาลอยู่บนรถบัส ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสะสวย พวกเขาสองสามคนถูกดึงดูดเข้าหาเธอทันที พวกเขาแอบตามพยาบาลสาวคนนั้นไปจนถึงตึกของอพาร์ตเมนต์

พี่หู่บังคับพยาบาลสาวคนนั้นให้ยอม

ทว่าคิดไม่ถึงว่าพยาบาลสาวคนนั้นจะกลายเป็นผี

หลังจากพูดหมดเปลือก หมิงหลี่ก็หมุนตัวเดินออกไปทันควัน ครั้นยามที่ถังหมิงหลีสาวเท้าออกไป อันธพาลคนนั้นก็ปาดเหงื่อบนหัวและหยิบบุหรี่ออกมา พยายามจุดไฟเช็ก แต่จุดเท่าไหร่ก็ไม่ติด

ไหล่ของเขาทั้งเจ็บทั้งชา นี่ถังหมิงหลีทำแค่เบา ๆ นิดหน่อยเอง แต่เขามีแรงเยอะขนาดนี้ได้อย่างไรกัน หรือเขาอาจจะเป็นนักรบในตำนาน

ยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว ขาโจ๋ไม่สนแม้แต่พรรคพวกของตัวเองแล้ว เขารีบเก็บของเตรียมหนี ทว่าทันทีที่เขาออกจากห้อง รถตำรวจก็ส่งเสียงร้องขวางทางเขาไว้

ขาทั้งสองของอ่อนแรงล้มลงกับพื้น

จบแล้ว มันจบลงแล้ว

จุนเหยานอนดูบันทึกของรางวัลอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะพบว่ามีนามแฝงชื่อว่า “ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยาง” เป็นคนให้ของรางวัลเป็นมงกุฎกับฉัน!

มงกุฎหนึ่งพันหยวน ฉันต้องคุกเข่าคารวะให้เขาแล้ว

ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางท่านนี้ส่งคำขอเพิ่มเพื่อนมาให้ฉัน แน่นอนฉันอนุมัติคำขอของเขา และยังฝากข้อความขอบคุณเขาที่ให้ของรางวัลแก่ฉันด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ตอบกลับมา

ช่วงนี้อาการบาดเจ็บใกล้หายดีแล้ว แต่ต้องพักอีกสองวันถึงจะกลับบ้านได้ ได้ยินว่าป้าจางข้างบ้านบอกว่าพวกอันธพาลที่สร้างความเดือดร้อนแก่ผู้คนในเมืองถูกจับกุมแล้ว และยังจับพี่ชุนหัวหน้าพวกมันได้อีกด้วย ชาวบ้านต่างซุบซิบว่าตำรวจรับมือคดีนี้กันอย่างเคร่งครัด

ชาวบ้านต่างดีใจเป็นอย่างมาก บางคนถึงขั้นจุดประทัดกันเลยทีเดียว

ฉันพักรักษาตัวมาหลายวัน บรรณาธิการทีวีโทรหาฉันหลายครั้งเพื่อถามว่าเมื่อไหร่จะไลฟ์สดอีก

ฉันเลยตกลงกับถังหมิงหลีว่าคืนนี้ให้เขามารับฉัน ร่างบางใช้เลือดหมาดำทาบนมีดสังหาร และนั่งลับมีดอยู่ที่ระเบียง เสียงลับมีดทำให้เพื่อนบ้านข้าง ๆ หวาดกลัวจนต้องออกมาดู ฉันได้ยินคู่สามีภรรยาที่อยู่ชั้นบนนินทากันใหญ่ “สัตว์ประหลาดน่าเกลียดนั่นบ้าไปแล้ว”

ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ทักษะการได้ยินและมองเห็นของฉันดีขึ้น

เมื่อไฟยามเย็นสว่างขึ้น ถังหมิงหลีก็ขับรถแลนด์โรเวอร์ของเขามารับตามที่คุยกันไว้ พอนั่งบนรถปุ๊บ อีกฝ่ายก็ยื่นข้อมูลให้ฉันทันที “นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ทางอพาร์ตเมนต์รับคนชรามาอยู่ในปีนั้น เธอลองหาดูว่ามีข้อมูลของผีชายชราคนนั้นหรือเปล่า”

ฉันพยักหน้าตอบ และเปิดดูแต่ละหน้าอย่างละเอียด

ถังหมิงหลีเหลือบมองคนข้างตัวเล็กน้อย “เธอใช้น้ำหอมอะไร?”

ร่างเล็กชะงัก “ฉันไม่เคยใช้น้ำหอม”

เพราะไม่มีเงินซื้อ

ถังหมิงหลีลังเลเล็กน้อยพลางเอ่ย “ตัวเธอหอมมาก”

ฉันยกแขนขึ้นแล้วดม ๆ ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย ริมฝีปากบางยกยิ้ม “อาจจะเป็นกลิ่นของสบู่ดอกผึ้ง”

อันใหญ่ก้อนล่ะสามหยวน ฉันมีปัญญาใช้แค่นี้แหละ

ถังหมิงหลีไม่พูดจา ส่วนฉันพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ ทันใดนั้นก็เจอรูปใบหนึ่ง “คนนี้แหละ ใช่เลย”

ชายชราร่างผอมคนนี้ชื่อ อันซื่อปิง ช่วงวัยกลางคนเขามีเงินอยู่ไม่มากนัก แต่เขาดื่มเหล้าทั้งวันทั้งคืน ภรรยาของเขาทนไม่ไหว เลยขอหย่าและพาลูกหนีไป ต่อมาเขาได้พบรักกับเด็กสาวคนหนึ่ง ทั้งคู่มีลูกชายด้วยกัน ซึ่งเขาค่อนข้างภูมิใจ

แต่พออายุได้หกสิบกว่า ๆ ก็เริ่มมีอาการเส้นเลือดในสมองแตก ภรรยาสาวรีบหอบเงินทั้งหมดหนีไป แถมก่อนไปยังบอกเขาอีกว่า เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา

ในตอนนั้นเขานึกถึงภรรยาเก่าและลูกสาวของเขา แต่ทั้งสองไม่สนใจเขาเลยสักนิด ชายชราขอให้ลูกสาวไปขึ้นศาล เพราะอยากให้ลูกสาวดูแลตน สุดท้ายลูกสาวจึงส่งตัวเขาไปอยู่ที่อพาร์ตเมนต์คนชราแห่งนั้น

เพียงเจ็ดวันหลังจากที่เขาเสียชีวิต ก็เกิดโศกนาฏกรรมในบ้านพักหลังนี้

เดี๋ยวก่อนนะ เจ็ดวันเหรอ?

ขนาดนั้นเชียวเหรอ วันนั้นเป็นเจ็ดวันแรกที่เขาเสียชีวิต?

ฟังดูไม่ยุติธรรมเลยแหะ?

“ถึงแล้ว” ถังหมิงหลีดึงดาบไม้ท้อออกมาจากใต้เบาะที่นั่งของตัวเอง เขาถือมันไว้ในมือแล้วพูดว่า “ว่ากันว่าดาบเล่มนี้อาจารย์สมัยสาธารณรัฐประชาชนจีน ดาบที่แกะสลักโดยจิ่วยางตัวจริง น่าจะมีประโยชน์กว่ากิ่งไม้นะ”

ฉันหัวเราะพลางเปิดห้องไลฟ์สด คราวนี้บรรณาธิการทีวีให้ขึ้นปกแนะนำหน้าแรก ยังไม่ทันถึงหนึ่งนาทีแรก จำนวนคนเพิ่มก็ขึ้นกว่าหกพันคน

จุนเหยาเริ่มพูดเริ่มไลฟ์ “ยินดีต้อนรับเพื่อน ๆ ทุกคน วันนี้พวกเรากลับมาที่อพาร์ตเมนต์คนชรากันอีกครั้ง จุดที่ตั้งอยู่บริเวณถนนพินหู เลขที่สี่สิบสี่ วันนี้พวกเราจะเจอผีเหมือนวันนั้นไหม? คอยติดตามต่อไปกันนะคะ”

[แอดมิน พวกเราอยากฆ่าเธอ ทำไมเธอเพิ่งมา]

[แอดมิน ดูไลฟ์สดของเธอแล้ว ฉันไม่อยากดูหนังสยองขวัญเรื่องอื่นอีกเลย]

[ความชื่นชอบของฉันที่มีต่อแอดมินถูกถ่ายทอดเปรียบเสมือนกระแสน้ำไหลเชี่ยว…]

ฉันเพิ่งพูดไปได้ไม่กี่ประโยคก็ได้รับจี้หยกสองสามอัน คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าฉันจะมีวันที่ได้เป็นเน็ตไอดอล

มือเรียวห้อยโทรศัพท์มือถือไว้ที่คอ ก่อนจะเรียกถังหมิงหลีให้เดินเข้าไปด้วยกัน ถังหมิงหลีถือดาบไม้ท้อยาวสามฟุตแล้วยกพาดไว้บนไหล่ เขาทั้งกล้าหาญและหล่อเหลา เวลานี้พวกผู้หญิงในห้องไลฟ์สดคงล้นแล้ว

ฉันคิดในใจ อย่าเข้ามาสแปมฉันนะ พวกเธอต้องให้ของรางวัลฉันเยอะ ๆ นะ

เราสองคนเดินเข้าไปเปิดประตูรั้วเหล็ก ลมเย็นพัดเข้ามาตีหน้า มันทำให้ฉันรู้สึกเย็นวูบจนขนลุก

ครั้งนี้ถังหมิงหลีเป็นผู้นำฉัน เขาอยู่ด้านหน้าฉันด้วยท่าทางพร้อมปกป้อง

พวกเรามองไปรอบ ๆ บริเวณชั้นหนึ่ง แต่ไม่เห็นผีสักตน จึงเดินไปชั้นสามห้องที่สี่ ซึ่งเป็นห้องที่อันซื่อปิงเคยอยู่

ทันทีที่เดินเข้าไปก็ได้กลิ่นเหม็นรุนแรงมาก

“กลิ่นอะไรทำไมเหม็นขนาดนี้” ถังหมิงหลีพูดพลางเอามือปิดปากและจมูก ภายในห้องยังมีเฟอร์นิเจอร์อยู่ แต่สภาพเก่าและผุพังหมดแล้ว

เขามองไปรอบ ๆ แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออก พลันบานประตูก็หล่นลงมาพร้อมกลิ่นเหม็นเน่าจนแทบอาเจียน

ฉันทนกลิ่นเหม็นเดินเข้าไปดู พบว่าในตู้เสื้อผ้ามีทั้งซากงู แมลง หนู มด เต็มไปหมด มีทั้งนานมาแล้วและเพิ่งตายใหม่ ๆ