Tumingin siya sa'kin. Nandito kami ngayon sa bakuran ng bahay niya. "So... You knew na pala. Ang bilis mo naman ata'ng makaagap ng balita?" nakangising sabi niya sa'kin. Kinuyom ko ang mga kamay ko. Gusto kong Alisin ang ngisi sa mga labi niya. "W-why are you doing this? Umalis kana diba? Bakit kapa bumalik?" tanong ko sa kanya. "Oh? That." bumuntong hininga pa siya kunwari na para bang namroblema. "Naisip ko kasi na.. Kailangan din ng ama ng baby ko. Kailangan ng anak 'ko' si Nathan. Tsaka.. Wala na din naman ang anak niyo diba? Patay na. Actually, this past few months ko lang nalaman. At alam kong nangungulila din siya sa anak

    Napahinto ako sa paghihiwa ng karne para sa agahan namin ni Nathan ng biglang tumunog ang doorbell. Dali-dali ko namang hinugasan ang kamay ko pagkatapos ay pinahid sa suot kong apron. Sino naman kaya ang nag doorbell? Wala naman akong inaasahang bisita ngayon eh. Inaayos ko ang buhok ko habang naglalakad palabas ng bahay. ding! dong! "Sandali lang!" sigaw ko nang nasa labas na ako. "JANESSS!!" Napahinto ako sa paglalakad ng marinig ang pamilyar na matinis niyang boses.

  Isang buwan na ang nakakaraan,  and as usual, palaging wala si Nathan, ibinalik na kasi siya ni papa Nante sa trabaho. Kung dati, ay umuuwi siya sa bahay parati tuwing gabi, ngayon ay minsan na lang. Hindi niya na kailangan magpaalam pa dahil alam ko namang sa poder ni Janelle siya pumupunta at natutulog kadalasan.. Masakit parin. Tanggap kona, oo. Pero 'di ko maiwasang umiyak minsan dahil sa sakit, lungkot at pangungulila sa kanya. At kung uuwi naman siya, titignan niya lang ako at hindi kakausapin. Kahit ang sabayan sa pagkain ay hindi niya na magawa. Every time na naiisip ko 'to ay nasasaktan talaga ako. Pinipilit ko lang ang sarili kong ngumiti parin dahil pinili ko'to. Just like what I've a said, I have to get used to this pain thing.

  "Gutom na gutom kaba?" natatawang tanong ni kuya Sherwin habang tinitingnan lang akong mabilis na kumakain. Nginuya ko muna ang kinakain ko tsaka lumunok. "Eh kuya, ang sarap naman kasi nitong pagkain na dala mo." sabi ko tsaka lumamon ulit. "At shakto pa kashi wala pagkain dyito." hindi na maayos ang mga salitang dagdag ko dahil sa pagnguya ko. Natawa nalang ulit si Kuya. "Ano'ng sabi mo? Hindi kita Naintindihan." mukhang amaze Na amaze pa siya habang tinitignan ako. Nilunok ko ulit ang kinain ko saka nagsalita. "Wala nang pagkain dito sabi ko. Naubusan na ng stocks a--

  February 14, 2015 Janess' POV "I still can't believe it.. Mrs. Na ako." Abot langit ang mga ngiti ko habang nakayakap sa bewang niya. It feels so good having him so close to me like this-- with our naked bodies touching. He chuckled then caressed my hair. "Me too. I still can't believe that you're officially an Alvarez. My Mrs. Janess Alvarez. Hmm.. It sounds so good." Tapos ay hinalikan niya ang noo ko. Mas lumaki ang mga ngiti ko.. Nandito kami ngayon sa kwarto ng bahay namin na kakatapos lang gawin last month. At kakatapos lang din namin gawin yung ano.. Yung 'ano' ba