Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 1191 - Bab 1200

“และนี่สำหรับสามีของฉัน!”“...”“ตายซะเถอะ ลาน่า!” ความโกรธของเมเดลีนดูเหมือนจะถูกจุดชนวนขึ้นในขณะที่เธอคว้าคอลาน่าไว้และบีบจนแน่นลาน่าดูเหมือนกำลังขาดอากาศหายใจ เธออ้าปากค้างด้วยใบหน้าที่แดงก่ำทันทีทว่าเมเดลีนก็ไม่ได้ดูจะปล่อยมือออกจากลาน่าเร็ว ๆ นี้เลย “รู้สึกแย่ใช่ไหม? รู้ไหมว่าความตายมันเจ็บปวดทรมานแค่ไหน? การทรมานคนอื่นทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมากงั้นเหรอ? ลองสัมผัสความรู้สึกที่ต้องถูกทรมานดูบ้างสิ! รู้สึกยังไงบ้าง?! ตอนนี้รู้สึกดีไหมล่ะ?!”“เอวลี… แก… แค่ก แค่ก แค่ก!”“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเธอจะถูกปล่อยตัวออกมา หึ” เมเดลีนหัวเราะเบา ๆ อุณหภูมิในดวงตาของเธอลดลงถึงจุดเยือกแข็ง “ถ้ากฎหมายลงโทษคนอย่างเธอไม่ได้ ฉันก็จะจัดการเอง เพื่อลูกของฉันและเพื่อผู้ชายที่ฉันรักที่สุด ฉันจะล้างแค้นให้พวกเขาเอง”“...”เสียงของเมเดลีนนุ่มนวลแต่ทรงพลังสายตาของเธอเย็นชายิ่งขึ้นไปอีก และไม่สามารถควบคุมน้ำหนักที่มือตัวเองได้อีกแล้ว เธอต้องการให้ลาน่ารู้สึกถึงความเจ็บปวดและทรมานจากการหายใจไม่ออก!ลาน่าเห็นเจตนาจะฆ่าให้ตายด้วยความเย็นชาในดวงตาของเมเดลีน ดังนั้นเธอจึงเริ่มตื่นตระหนกตลอ

จากนั้นชายชราก็กล่าวชมไรอัน “คุณโจนส์ก็เป็นคนที่ไม่เหมือนใครเหมือนกัน เพราะคนแบบพวกคุณที่ร่วมมือกับอินเตอร์โพล พวกคนชั่วจึงน้อยลงจากโลกนี้แน่”เมื่อชายชราพูดอย่างนั้น เจเรมี่ก็ยิ้มเบา ๆ ให้ไรอันซึ่งกำลังยิ้มอยู่เช่นกัน “ท่านเคลเวอร์พูดถูก คุณโจนส์ได้ทำงานที่ยากที่สุด แล้วยังได้รับคำสั่งให้ปกป้องครอบครัวของผมด้วย แต่สุดท้ายเขาก็ถูกทุกคนเข้าใจผิดว่าเขาเป็นชู้กับภรรยาของผม แต่ความจริงแล้วไรอันไม่เคยมีภรรยามาก่อนเลยด้วยซ้ำ”หลังจากที่เจเรมี่พูดอย่างนั้น เขาก็กระชับกอดเมเดลีนให้แน่นขึ้น สายตาของเขาเฉียบคมในขณะที่พูดต่อไปว่า “ภรรยาผมอยู่ในฐานะคุณนายโจนส์เพียงในนามกว่าครึ่งปีเพราะงานของผม ทั้งที่แท้จริงแล้วเธอคือคุณนายวิทแมน และความจริงนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง”แม้ว่าเจเรมี่จะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขากลับแน่วแน่จนไม่มีใครคิดแย้งในสิ่งที่เขาเอ่ยเขากวาดสายตาไปมองผู้หญิงเหล่านั้นซึ่งพุ่งเป้าจะมาใส่ร้ายเมเดลีนเมื่อกี้ และทำให้พวกเธอต้องอับอายจนหน้าแดงไรอันตกที่นั่งลำบากและรู้ดีว่ามันยากหากจะทวงตำแหน่งของเขาคืนมาในตอนนี้ เขาเป็นสุภาพบุรุษที่สงบนิ่งและสง่างามเสมอมาในสายตาของสาธารณชน เขาจึ

เขายังคงโกรธเธออยู่เมเดลีนรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับใครได้เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเอวา “เอวา ตอนนี้เธอว่างไหม? มารับฉันที่โรงแรมได้หรือเปล่า?”จากวิธีการพูดของเมเดลีน เอวาสามารถบอกได้ทันทีว่าเพื่อนของเธอจะต้องเมาเป็นแน่ เธอจึงรีบไปรับเมเดลีนที่โรงแรมทันทีโดยไม่พูดอะไรอีกเจเรมี่ยังคงรอต่อไป เขารอให้เมเดลีนบอกเหตุผล แต่ก่อนที่เขาจะได้รับคำอธิบาย เอวาก็มาถึงพอดีเขาเห็นเมเดลีนและเอวาเดินไปหากัน ก่อนจะคล้องแขนและเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง เมเดลีนดูเมามายขณะที่เธอพิงไหล่เอวาไว้“เป็นอะไรไปแมดดี้? ทำไมถึงดื่มหนักขนาดนี้ล่ะ? ทะเลาะกับเจเรมี่เหรอ?” เอวาถามอย่างเป็นห่วง เธอเห็นว่าเจเรมี่ยืนอยู่ไม่ไกล แต่ก็ไม่ได้สนใจพวกเธอ“เมื่อไหร่เจเรมี่จะเลิกทำให้เธอเสียใจนะ?”เมเดลีนส่ายหัวอย่างแรงเพราะความเมา “เขาไม่ได้ทำอะไร มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด“เอวา คืนนี้ฉันนอนบ้านเธอได้ไหม?”“เกิดอะไรขึ้น? ทะเลาะกันรุนแรงจนกลับบ้านไม่ได้เลยหรือไง?” เอวาถามด้วยความโกรธเมเดลีนไม่ตอบและยังคงพิงเอวาต่อไป แม้ว่าจะเข้าไปในรถแล้วก็ตามสายลมยามเย็นโชยเข้ามาทางกระจกรถ แต่ก็ไม่สามารถพัดพาความเจ

...เมเดลีนจมอยู่ในความอ่อนโยนของเจเรมี่ตลอดทั้งคืนเที่ยงของวันต่อมา เมื่อร่างบางตื่นขึ้นและพบกับใครอีกคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาในขณะที่หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นพวกเขาแต่งงานกันแล้ว แต่ทำไมเธอยังรู้สึกแบบนี้อยู่นะ?เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เมเดลีนก็หน้าแดงก่ำและอดไม่ได้ที่จะเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของคนรักตลอดหกเดือนที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่ต้องอยู่เพียงลำพังในยามค่ำคืนนั้นช่างหนาวเหน็บหลังจากที่เจเรมี่กลับมาทุกอย่างก็ยังคงดูแปลกไป กระทั่งเมื่อคืนนี้ที่ความอ่อนโยนของเขาได้เยียวยาและรักษาหัวใจที่เจ็บปวดของเธอเอาไว้เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองไรผมนุ่มของเจเรมี่อย่างหลงใหลหลังจากที่ฉีดยาโดสที่สามให้ สีผมของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันเข้มขึ้นและไม่ได้เป็นสีอ่อนอย่างตอนแรกที่พวกเขากลับมาเจอกัน ดูเหมือนว่ายาแก้ถอนพิษของอดัมจะได้ผลจริง ๆแต่หลังจากเรื่องเมื่อคืนนี้ เมเดลีนก็รู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย เพราะไม่รู้ว่าไรอันจะยอมให้ยาขวดที่สี่กับเธอหรือไม่ และมันคงจะไม่ง่ายดายเหมือนอย่างครั้งที่ผ่าน ๆ มาขณะที่จิตใจกำลังเคว้งคว้าง จู

หลังจากที่ฟังคำเตือนของเจเรมี่ สีหน้าของไรอันก็ไม่สงบนิ่งอีกต่อไปเขาก้มหน้าลง จากนั้นท่าทางที่หล่อเหลาและอ่อนโยนของเขาก็ปกคลุมไปด้วยความมืดมนที่หนาทึบทันทีเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอดัม “หาตำแหน่งของลาน่าแล้วบอกฉันทันที”อดัมเชื่อฟังและโทรหาลาน่าทันทีตามคำสั่งของไรอันเพราะลาน่าต้องการน้ำยาของอดัมในการดำรงชีวิต เธอจึงได้ตั้งเสียงเรียกเข้าเฉพาะสำหรับอดัมเอาไว้บังเอิญว่าเมื่อวานนี้ยาถอนพิษของลาน่าหมดลงพอดี เมื่อได้รับโทรศัพท์จากอดัมเธอจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก “อดัม ส่งยามาให้ฉัน!” เธอพูดคล้ายออกคำสั่ง“คืนนี้ตอนสองทุ่ม ไปรอที่ห้องเพรซิเดนทัลสวีทของโรงแรมเกลนเดล จะมีคนไปส่งยาให้” อดัมตอบอย่างไม่เร่งรีบลาน่ากัดฟันด้วยความไม่พอใจ “อดัม คนทรยศ! ลืมไปแล้วเหรอว่าใครให้เงินแกในการทำวิจัยบ้า ๆ พวกนั้นน่ะ? ตอนพี่ชายฉันตาย แกก็…”“เลิกหมกมุ่นอยู่กับเรื่องในอดีตสักทีลาน่า ถ้าอยากมีชีวิตรอดในตอนนี้ ก็ควรละทิ้งทัศนคติที่เห็นแก่ตัวไปซะ คุณไม่ใช่เจ้าหญิงอีกต่อไปแล้วนะ ดังนั้นอย่าทำตัวแบบนี้กับผม”“แก...”ลาน่าอยากจะด่าอีกฝ่าย แต่อดัมวางสายไปแล้วหลังจากนึกถึงสิ่งที่อดัมพูดเมื่อกี้ ลาน่าก็เหล