บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ のすべてのチャプター: チャプター 661 - チャプター 670

เมื่อมองดูใบหน้าที่สับสนของเมเดลีน เอโลอิสจึงจับมือเธอขึ้นมาอย่างรักใคร่ “ทำไมลูกฉันถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้นะ เหตุผลง่าย ๆ เพราะว่าเขารักลูกยังไงล่ะ”‘เพราะว่าเขารักเธอ’คำพูดที่เข้ามาในโสตประสาทของเธอเป็นดั่งเข็มนับพันที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ“เมื่อสามเดือนก่อน ก่อยหน้าวันที่ลูกจะเดินทางออกจากเกลนเดลไป แม่ไปหาเจเรมี่มา” เอโลอิสนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น “แม่บอกกับเขาว่าลูกจะขึ้นเครื่องบิน ย้ายไปอยู่เมืองเอฟกับเฟลิเป้ในวันถัดไป และหวังไว้ในใจว่าเขาจะไปหยุดลูก แต่เขาบอกกับแม่ว่า การที่ไม่เข้าไปกวนใจ หรือทำให้ชีวิตลูกวุ่นวายอีกเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำให้ลูกได้”ไม่มากวนใจ หรือทำให้ชีวิตเธอวุ่นวายอีก...เมเดลีนคิดทบทวนถึงคำเหล่านั้นขณะที่เข้าใจขึ้นมาทีละน้อย ว่าทำไมเจเรมี่ถึงแสดงท่าทีห่างเหินกับเธอแบบนั้นเขาตั้งใจทำเองอย่างนั้นเหรอ?ตั้งใจทำว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า ปฏิบัติตัวกับเธอย่างเย็นชา และบอกอย่างชัดเจนว่าห้ามไม่ให้ใครก็ตามบอกเธอถึงเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บหนักเพราะว่าเข้าไปช่วยชีวิตเธอ เพื่อที่จะได้ไม่เข้ามากวนใจเธออีก อย่างนั้นเหรอ?“แม่ไม่รู้ว่าใครสักคนหนึ่งจะรักอีกคนหนึ่งมากมายขน

น้ำเสียงของเมเดลีนพลันจริงจังขึ้นมาเจเรมี่ค่อนข้างประหลาดใจ แต่เป็นเพราะว่าความมืดตรงหน้า ทำให้เขาไม่สามารถจับสีหน้าท่าทางของเมเดลีนได้ เขาเดาไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าทำไมเมเดลีนถึงมาหาเขา“รถของฉันอยู่ข้างหน้านี้เอง เจเรมี่ เราไปหาที่นั่งคุยเงียบ ๆ กันเถอะคำเชิญชวนที่ดูปลุกเราอารมณ์ขนาดนั้นทำให้ใจของเจเรมี่เต้นเร็วขึ้นอย่างไรก็ตาม เขาเพียงยิ้มและปฏิเสธออกไป “ไม่ดีกว่าครับ คุณมอนต์โกเมอรี ผมมีอย่างอื่นต้องทำ”เมเดลีนจ้องมองเฟลิซิตี้ที่นั่งอยู๋ด้านข้าง “ไม่เป็นไรค่ะ คุณออกไปกับแฟนสาวของคุณก่อนก็ได้ เราค่อยนัดกันทีหลังอีกทีหนึ่ง”แฟนสาว?จากนั้น เขาเริ่มเข้าใจบางอย่างขึ้นมา หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก‘เจเรมี่ ทำไมนายถึงเสียใจแบบนี้เล่า?‘นายไม่ต้องให้เธอเข้าใจผิดไม่ใช่เหรอ?’เขาหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ แต่กลับส่งยิ้มอันอบอุ่นให้กับเมเดลีนแทน “ถ้างั้น ตามสบายเลยครับ คุณมอนต์โกเมอรี”เขาขึ้นรถของเฟลิซิตี้ไปหลังพูดจบ เขาแสดงท่าทีเมินเฉยตั้งแต่ต้นจนจบ แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขาห่วงใยเธอมาแค่ไหน เขาใส่ใจทุกคำพูดและทุกลมหายใจของเธอริมฝีปากสีแดงของเฟลิซิตี้กระตุกยิ้

เจเรมี่จะสามารถทนให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ใช้คำพูดที่หยาบคายและหื่นกามแบบนั้นกับเรือนร่างของเมเดลีนได้อย่างไร? สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต และคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกเช่นกัน“แม้ว่าพวกนายจะเป็นพวกใช้สมองแค่ซีกเดียวแล้วก็มือห่างตีนห่าง แต่พวกนายก็ตาแหลมดีนี่ เธอคือภรรยาของฉันเอง”น้ำเสียงของเขาเบาลง และด้วยประสาทการได้ยินที่ดีมากขึ้น เขาต่อยหน้าอันธพาลทั้งสามล้มกระแทกพื้นราวกับฟ้าผ่า“โอ้ย โอ้ย!” อันธพาลที่ชื่อว่าเนทร้องตะโกนออกมา เลือดไหลออกมาจากมุมปากเจเรมี่ดึงมือของเขากลับมาและโอบกอดเมเดลีนอีกครั้ง ราวกับกางปีกสีขาวนวลป้องกันเธอจากภยันตรายสายฝนเริ่มลงเม็ดหนักมากยิ่งขึ้น แต่เมเดลีนกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเจเรมี่ที่ส่งผ่านมาหาเธอ ความอบอุ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกแม้ว่าดวงตาจะมองไม่เห็น แต่ประสาทรับรู้ของเจเรมี่ยังเฉียบคมอยู่และยังสามารถจับทิศทางได้จากจังหวะของลมหายใจ“ถ้าพวกนายไม่อยากตาย ก็ขอโทษภรรยาของฉันเดี๋ยวนี้”เจเรมี่สั่งอันธพาลทั้งสามด้วยน้ำเสียงที่ดุดันจนทำให้พวกเขาสั่นกลัวเมื่ออันธพาลคนหนึ่งที่ชื่อวอลเตอร์กำลังจะขอเอ่ยคำขอโทษ

ใบหน้าของเจเรมี่อาบไปด้วยความกังวล แต่เขาทำได้เพียงไขว่คว้าหาเมเดลีนท่ามกลางความมืดมิดอย่างว่างเปล่าแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแออีกต่อไปแล้ว แต่เมเดลีนยังคงร้องกรี๊ดได้ทุกครั้ง เมื่อจู่ ๆ ก็มีตุ๊กแกเกาะกำแพงอยู่ข้างกาย เธอคาดไม่ถึงเช่นกันว่าจู่ ๆ เจเรมี่จะพุ่งตัวเข้ามาด้วยความกังวล“ลินนี่? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” เจเรมี่คลำไปทั่ว น้ำเสียงของเขาเจือนปนไปด้วยความไม่สบายใจและความกังวลเมเดลีนยืนหลบอยู่ด้านข้าง และเห็นว่าเจเรมี่กำลังควานหาตัวเธอด้วยความสับสนมากแค่ไหน ขณะเดียวกันหัวใจของเธอก็สั่นเทาขึ้นอย่างลับ ๆ“ลินนี่ ได้โปรดตอบผมหน่อยเถอะ คุณอยู่ที่ไหน?” เขาเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างกังวล เมเดลีนไม่สามารถทนเงียบอยู่ได้อีกต่อไป“ฉันอยู่นี่”ทันทีที่ได้ยินเสียงของเมเดลีน เจเรมี่รีบเดินไปตามต้นเสียง เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายของเมเดลีนตรงหน้า เขาโผเข้ากอดเธอแน่นขณะที่หวังว่าจะสามารถละลายร่างของเธอให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเขาได้“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” น้ำเสียงที่สั่นเทาแอบซ่อนความตึงเครียดไว้ภายในเมเดลีนชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบกลับ “ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่เห็นตุ๊กแกกำลังคลานมาหา ฉัน

เฟลิเป้ค้อนสายตาอันเยือกเย็นใส่เจเรมี่ “แล้วนายกำลังทำอะไรอยู่?” เขาย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเจือปนไปด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง “เอวลีนเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายแล้ว เจเรมี่ สำเนียกซะบ้างว่านายทำอะไรกับเอวลีนไว้ก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ได้ฉัน เอวลีนคงกลายเป็นขี้เถ้าไปเรียบร้อยแล้ว”คำพูดของเฟลิเป้ทิ่มแทงจิตใจของเจเรมี่ถ้าเฟลิเป้ไม่ได้ช่วยชีวิตเธอ เธอคงจะไปอยู่โลกหน้าแล้ว...เฟลิเป้เป็นคนมอบโอกาสมีชีวิตใหม่ให้แก่เธออีกครั้งดูเหมือนเจเรมี่จะรู้สึกได้ว่าเรี่ยวแรงทั้งพลันร่างหายไปแล้วสิ้น เขาปล่อยมือที่จับแขนเฟลิเป้ออก“เจเรมี่ จำสิ่งที่นายพูดไว้ด้วยล่ะ อย่าเข้ามาทำให้เมเดลีนไม่มีความสุขอีก”เฟลิเป้ทิ้งคำเตือนสุดท้ายไว้ ก่อนที่หันหลังเดินจากไปพร้อมกับเมเดลีนในอ้อมแขนเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าไกลออกไป เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าเมเดลีนเป็นคลื่นใหญ่ในมหาสมุทรที่ถูกสายลมหอบไปไกลนอกหน้าต่าง ตอนนี้เธอกลายเป็นเพียงเรื่องราวในอดีตซึ่งเขาไม่อาจไขว่คว้าได้อีกแล้วแม้ว่าไข้ของเมเดลีนจะลดลงมามาก แต่เธอยังรู้สึกหนัก ๆ บริเวณหัวอยู่หลังจากที่ตื่นขึ้นจากการหลับใหล และรู้สึกว่าเธออยู่บ