Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 651 - Bab 660

เมเดลีนตามฟิลิปเป้ออกไปซื้อของด้านนอก หลังจากช้อปปิ้งไปได้หนึ่งรอบ เฟลิเป้จึงชวนเมเดลีนมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านคาเฟ่ชื่อดังแห่งนี้ทันทีที่เดินขึ้นมาบนระเบียงร้านด้านนอก เมเดลีนเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเอนกายพิงแขนของชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนักเธอมองพวกเขาอย่างไม่แยแสมากนัก แต่เมื่อจ้องมองดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว เธอก็รู้ตัวว่าชายหนุ่มคนนั้นคือเจเรมี่เจเรมี่กำลังกอดกับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่“เอวลีน เป็นอะไรไปเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเมเดลีนกำลังมองไปในทิศทางนั้นอย่างว่างเปล่า เฟลิเป้จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลเมเดลีนรีบหันหน้ากลับมา “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่คิดว่าร้านนี้ดูแปลกตาจัง”เธอนั่งลงที่มุมหนึ่งของร้านโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเมื่อเหลือบมองดูอีกครั้ง เธอเห็นหญิงสาวที่เมื่อสักครู่อยู่ในอ้อมแขนเจเรมี่ ตอนนี้กำลังไปเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาเฟลิซิตี้นั่งหันหลังให้เมเดลีน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเห็นรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวคนนี้ได้อย่างชัดเจน แต่แค่มองมาจากด้านหลัง เมเดลีนบอกได้เลยว่าเธอคงได้รับการอบรมเรื่องมารยาทมาค่อนข้างดี คิดว่ารูปร่างภายนอกคงไม่ต่างกันเมื่อพนักงานนับเมน

เมเดลีนหันหลับตามสัญชาตญาณเพื่อช่วยเหลือเจเรมี่ แต่ทันใดนั้น หญิงสาวคนหนึ่งพุ่งตัวออกจากรถวิ่งผ่านเธอไปหญิงสาวคนนั้นวิ่งตรงไปหาเจเรมี่ได้เร็วกว่าเธอและคว้าแขนเขาไว้ทันเมเดลีนหยุดฝีเท้าของเธอไว้และมองไปยังแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้น เธอพลันนึกถึงผู้ที่นั่งดื่มกาแฟกับเจเรมี่เมื่อวานขึ้นมาเธอยืนนิ่งราวกับว่าเข้าใจบางอย่างได้ในทันที‘เจเรมี่ วิทแมน กลับกลายเป็นว่าการหย่าร้างครั้งนี้ช่วยนายได้มากสินะ‘นายมีคนรักคนใหม่แล้ว‘และฉันก็ไม่เคยเป็นคนที่อยู่ในใจนายเลยด้วย’เฟลิเป้จอดรถตรงหน้าเมเดลีน เมื่อเดินลงมาจากรถเพื่อประตูให้เธอ เขาก็หันไปมองเจเรมี่ด้วยหางตาพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากขึ้นอย่างลับ ๆการปรากฏตัวอย่างไม่ทันคาดคิดของเฟลิซิตี้ทำให้เจเรมี่ประหลาดใจอย่างมากอย่างไรก็ตาม คำอธิบายของเฟลิซิตี้ฟังดูมีเหตุผล “ฉันมาพบลูกค้าที่ถูกสามีทำร้ายจิตใจมาเป็นเวลานาน และมีปัญหาทางจิตน่ะค่ะ ฉันเลยมาที่นี่เป็นเพื่อนเธอเพื่อดำเนินการเรื่องการหย่าร้าง ฉันไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่เลยนะคะ คุณวิทแมน”เธอแสร้งทำเป็นงุนงง แต่ก็ถามออกไปทั้ง ๆ ที่รู้ดีอยู่แก่ใจ “คุณวิทแมน มาดำเนินเรื่องการหย่าร้างเหมือน

ความร้อนที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของแดเนียล แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจและลมหายใจของเขาก็ยังไม่เป็นเหมือนเคย“อืม…”เอวาไม่รู้สึกตัวเลยว่าเธอจูบแดเนียลเข้าเต็มเปา เธอเอาแต่ทำปากขมุบขมิบ เธอขยับร่างกายเพื่อหาท่านอนที่สบายตัวที่สุด หันหน้าไปมาและทิ้งตัวลงบนร่างกายของแดเนียลอีกครั้งก่อนจะนอนต่อ“แมดดี้ เธอฟังฉันนะ อย่าโง่อีกเลย”“เธอนี่มัน… โง่ตัวแม่จริง ๆ ในสายตาเธอ ก็มีแค่ไอ้คนไร้ค่าอย่างเจเรมี่เท่านั้นแหละ เธอไม่เคยมองเห็นผู้ชายที่หล่อเหลา อ่อนโยน ใจดีแล้วก็โดดเด่นอย่างแดนหรอก…”“เธอรู้ไหมว่าฉันอิจฉาเธอมากแค่ไหน แมดดี้? เธอไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมฉันถึงหาแฟนไม่ได้สักที? เพราะว่า… เพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันชอบแดนมาตลอด แต่ในใจแดนก็มีแต่เธอ…”เมื่อได้ยินเอวาสารภาพความจริงทุกอย่างออกมาจากปาก แดเนียลก็ก้มมองลงไปยังหญิงที่กำลังนอนอยู่บนอกของเขาด้วยความตกตะลึงเธอเมามากและแก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อ ใต้คิ้วอันสวยคมและโค้งมน ขนตาที่หนานุ่มของหญิงสาวขยับเป็นครั้งคราว ริมฝีปากอันเรียวเล็กของเธอพึมพำคำพูดไม่เป็นภาษาออกมา เธอเอาแต่พูดถึงที่สิ่งที่เธอเคยบอกกับเมเดลีน และเอาแต

ดวงตาอันใสซื่อบริสุทธิ์ของแจ็คสันโตขึ้นทันตาเมื่อได้ยินคำถามของเมเดลีนเขารีบยกมือ ๆ สีขาวนวลขึ้นมาปิดปากราวกับว่านึกบางอย่างออกปฏิกิริยาของเด็กน้อยทำให้เมเดลีนรู้สึกฉงนไม่น้อย เธอยื่นมืออกไปจับมือของแจ็คสันอย่างอ่อนโยน “แจ็ค มีอะไรรึเปล่า? เมื่อกี้ลูกบอกว่าพ่อของลูกตาบอดใช่ไหม?”แจ็คสันเม้มริมฝีปากสีเชอร์รี่แน่น เด็กน้อยลังเลที่จะบอกบางอย่างให้แม่ของตนรู้ในทางกลับกันเป็นเมดเลีนที่เริ่มรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น “แจ็ค บอกแม่มาเร็ว”“ไม่ได้ครับ คุณยายห้ามไม่ให้แจ็คบอกแม่ว่าพ่อมองไม่เห็น”อะไรนะ?ท่าทีของเมเดลีนเปลี่ยนไปทันทีทันใดนั้น เธอพลันนึกสีหน้าที่ประหลาดของเจเรมี่เมื่อสองสามครั้งก่อนที่พวกเขาพบกันออกเธอคิดว่าเขาไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเธออีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขามองไม่เห็นเธอต่างหาก!นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม้ว่าเขาจะมองหน้าเธอ แต่เธอกลับสัมผัสไม่ได้เลยว่าถูกจ้องมองอยู่หัวใจของเมเดลีนสั่นระรัว เพราะเหตุผลบางอย่าง เธอพลันลุกขึ้นและเดินออกจากที่นั่งผู้โดยสารอย่างรวดเร็วเฟลิเป้และลิลลี่กลับมาจากไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเห็นเมเดลีนรีบกลับออกไปให้ขณะที่จูงมือแจ็คสันอยู่ เ

ฝีเท้าของเจเรมี่หยุดชะงัก และเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเมเดลีนกำลังใกล้เข้ามาหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น แต่เขาบังคับให้ตัวเองเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมาและหันหน้าไปช้า ๆ “พาแจ็คสันไปเถอะ แล้วไปใช้ชีวิตที่คุณต้องการ คุณจะมีชีวิตที่มีความสุข ถ้าอยู่ห่างจากไอ้คนไร้ค่าแบบผม”เมเดลีนเดินเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลัง น้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอเหือดแห้งไปจากสายลมในฤดูใบไม้ร่วงเมื่อเห็นท่าทีนิ่งสงบและไร้อารมณ์ของชายหนุ่มตรงหน้า เธอจึงหัวเราะออกมาอีกครั้ง “มีชีวิตอย่างที่ฉันต้องการ? เจเรมี่ นายรู้รึไงว่าชีวิตที่ฉันต้องการคือชีวิตแบบไหน?”เจเรมี่เหลือบสายตาที่สวยงามของเขาลงอย่างหดหู่ และยิ้มออกมา “อย่างน้อย ชีวิตที่ไม่ผมก็คือชีวิตที่คุณต้องการ”หลังจากที่เสียงนั้นจบลง สายลมก็หอบเอาความเงียบมาปกคลุมพื้นที่ตรงนั้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเจเรมี่เอ่ยบางอย่างขึ้นมาอย่างแผ่วเบา“ตอนนี้พวกเราหย่ากันอย่างเป็นทางการและผมก็ปล่อยคุณไปแล้ว นับจากนี้ พวกเราไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องทำร่วมกัน ผมจะไม่ไปกวนใจคุณอีก ไม่แม้แต่ไปขว้างหูขว้างตาคุณเลย”ในขณะที่พูด เขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเมเดลีนอย่างไม่เต็มใจนัก “คุ