เมเดลีนเห็นว่าเฟลิเป้ยืนหลังให้เธอ ร่างโปร่งของเขาโอบล้อมไปด้วยรังสีแห่งความเยือกเย็นอีกด้านหนึ่ง เจเรมี่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบนิ่ง ใบหน้าด้านข้างมีเพียงความอ่อนโยนและความเงียบสงบปรากฏอยู่จากนั้นไม่นาน เจเรมี่ก็เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “นั่นเป็นความทรงจำของฉันกับลินนี่สองคน ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”“ไม่เกี่ยว?” เฟลิเป้หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ตอนนี้เอวลีนเป็นภรรยาของฉันแล้ว”คำว่า ‘ภรรยา’ ทิ่มแทงเข้าไปกลางใจเจเรมี่ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและมองไปด้านหน้าอย่างเงียบงัน แต่ไม่ได้ปฏิเสธความจริงนั้นเมื่อเห็นว่าเจเรมี่ไม่ตอบโต้ เฟลิเป้กระตุกยิ้มที่มุมปากเย้ยหยันเขา “เจเรมี่ แกเป็นคนที่ดูแลเธอไม่ดีตั้งแต่แรกเอง เพราะฉะนั้น อย่าหวังว่าวันนี้แกจะได้เอวลีนกลับไป แกไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับเธอเลย”“เลิกหวังลม ๆ แล้ง ๆ กับเอวลีนได้แล้ว เธอไม่ได้เป็นของนายอีกแล้ว แกควรเลิกพยายามไปเจอหน้ากันสองต่อสอง หรือเข้าใกล้เธออีก”หลังจากนั่งฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเฟลิเป้ เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “สองต่อสอง?” เจเรมี่ยิ้มและเอ่ยถาม “นายหมายความว่ายังไง?”“ช่วยเลิกทำตัวเป็นโง่ต่อหน้าฉันสักที แกเป็นค
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
