พ่อและลูกสาวคู่นั้นต่างก็ยังยืนโอ้เอ้อยู่ตรงทางเดินข้าง ๆ เจย์และเริ่มโต้เถียงกัน“หนูไม่อยากได้ลูกอม” เด็กหญิงตัวน้อยพูดกับพ่อของเธอเสียงเหี้ยมหากเจ้าหมอนี่อยากเล่นบทเป็นพ่อเธอนัก อย่างน้อยก็น่าจะหาดูหน่อยว่าเธอชอบอะไรหรือมีงานอดิเรกอะไรไหม?‘ชาย’ คนนั้นดูมีความอดทนเป็นเยี่ยม เขาคงจะเป็นพ่อที่อ่อนโยนที่สุดในโลก “พ่อดีใจที่หนูไม่ชอบลูกอม เพราะลูกอมมันไม่ดีสำหรับหนู กินมากไปก็ทำให้ฟันผุแล้วก็ทำให้ดูไม่ดี ถ้าเกิดลูกไม่ได้แต่งงาน พ่อก็ต้องเลี้ยงลูกนานไปอีกหลายปีน่ะสิ” เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ เขาก็ไอออกมาหลายครั้งเพื่อให้เห็นว่าเขานั้นแก่แล้วการเดินทางนี้เป็นการเดินทางที่เหนื่อยมาก เพราะว่าไม่มีการพักเบรกระหว่างการเปลี่ยนเครื่องครั้งที่สอง แองเจลีนนั้นรู้สึกง่วงงุนและหลับตาลง ดูเหนื่อยล้าหมดแรงหลังจากที่เจย์รัดเข็มขัดให้เธอ เธอก็เอนหัวพิงไหล่ของเขาไว้และงีบหลับไปแต่ตรงที่นั่งฝั่งทางเดินตรงข้ามนั้น ทั้งพ่อและลูกสาวจู่ ๆ ก็เพิ่มเสียงดังขึ้น เด็กหญิงตัวน้อยบอกกับพ่อด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวว่า “ไม่มีใครขอให้พ่อมาดูแลหนู ทำไมพ่อไม่ดูแลตัวเองก่อนล่ะ?”“ฟังที่ตัวเองพูดบ้างไหมเนี่ย? พ่อเป็นพ่อ

เจย์กอดแองเจลีนไว้ในอ้อมแขนและไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่ารถนอกเหนือไปจากการเดินทางโดยรถส่วนตัวเแล้ว การไปประเทศพีชบลอสซั่มนั้นพวกเขาต้องต่อรถสาธารณะที่ท่ารถการเดินทางจากท่ารถไปที่ประเทศพีชบลอสซั่มนั้นใช้เวลาอีกหกชั่วโมง อีกอย่างเส้นทางก็คดเคี้ยวไม่ปลอดภัย การนั่งรถสะเทือนไปมาทำให้โจเซฟินเวียนหัวเพราะว่าเธอไม่เคยโดยสารรถสาธารณะมาก่อน“สามี ฉันจะตายอยู่แล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม…” โจเซฟินร้องออกมาหลังจากนั้นเธอก็อาเจียนออกมา เซย์นลูบหลังเธอพร้อมร้องโหยหวน “ที่รัก เธอเป็นอะไรไหม? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ”เจย์มองพวกเขาอย่างรังเกียจ “มันก็แค่อาการเมารถ เธอไม่ตายหรอก หยุดทำตัวโอเวอร์ได้แล้ว”เซย์นถือถุงขยะที่ใส่อาเจียนของโจเซฟินไว้และไม่รู้ว่าจะเอาไปทิ้งที่ไหน เจย์หน้าดำทะมึนเหมือนถ่านเพราะความขยะแขยง “โยนทิ้งไปซะที ให้ตายเถอะ นายจะเก็บไว้ใช้ตอนคริสต์มาสเหรอไง?”เซย์นรีบเปิดหน้าต่างและโยนถุงขยะลงหน้าผาไปหลังจากนั่งรถสั่นสะเทือนมานานหนึ่งชั่วโมง แองเจลีนก็บอกว่า “เจย์… สามี ฉันคิดว่าฉันก็เวียนหัวเหมือนกัน”แองเจลีนนั้นเคยชินกับการเรียกเขาว่าเจย์บี้ ดังนั้นเธอจึงยังไม่ชินกับการที่จู

เจย์หน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินเช่นนั้น แองเจลีนไม่สามารถรับความกังวลใจมากเกินไปได้ ไม่เช่นนั้นอาการของเธอจะแย่ลงเจย์พูดอย่างกระวนกระวาย “แองเจิลที่รัก ถ้าเธอกลัวเราเปลี่ยนไปโรงแรมอื่นก็ได้นะ?”แองเจลีนยิ้มและส่ายหน้า “ตราบใดที่ได้อยู่กับคุณ ฉันไม่กลัวหรอก”เจย์รู้สึกว่าน้ำหนักที่กดทับอยู่ถูกยกออกไป เขาหันไปจ้องเซย์นเขม็งอย่างดุดันที่ทำให้เขาต้องตกใจเซย์นสะอื้นและบอกว่า “พี่ใหญ่… ผมกลัวนี่ ช่วยใส่ใจความรู้สึกผมบ้าง ผมก็เป็นแค่ชายอ่อนแอ ผมสู้เอาชีวิตรอดไม่ได้หรอก ที่สำคัญอีกเรื่องนะผมเองก็เพิ่งแต่งงานกับภรรยาสวยขนาดนี้ ถ้าต้องตายก่อนได้ใช้ชีวิตมันไม่น่าเศร้าไปหน่อยเหรอ?”เจย์เมินเขาและบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “ขอให้พวกเราสามห้องครับ”พนักงานต้อนรับต้องพ่ายแพ้กับความกล้าหาญของพวกเขา เธอตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะก่อนที่จะส่งคีย์การ์ดสามใบให้เจย์ชำเลืองมองเซย์นที่ตัวสั่นด้วยความกลัวและบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “ขอเหล้าดี ๆ ให้เขาสักสองสามขวดด้วย”จากนั้นเขาก็ขึ้นไปชั้นบนพร้อมคีย์การ์ดในมือห้องนั้นอยู่สุดทางเดินบนชั้นสอง แสงไฟบริเวณนี้สลัว อีกอย่างโรงแรมนี้ก็ไม่มีคนมากนัก ดังนั้นเมื่อพวกเขา

เมื่อแองเจลีนได้ยินเซย์นและโจเซฟินร้องขอให้ช่วย เธอก็รีบยืนขึ้นและคำรามอย่างใจกล้า “ไม่ต้องกลัว มีฉันหนุนหลังทั้งคน!”เมื่อเธอพูดจบ แองเจลีนก็รู้สึกว่าตัวเธอลอยขึ้นและไปนั่งอยู่บนตักใครสักคน มีแขนแกร่งกำลังโอบรอบกายเธออ้อมกอดที่คุ้นเคยนี้ต้องเป็นเจย์บี้แน่นอนแองเจลีนซุกหน้าเข้ากับอ้อมแขนของเขาเจย์รู้สึกทั้งรักทั้งชังเธอ“เธอหนุนหลังใครแน่?” เขาโมโหอย่างเห็นได้ชัด แต่น้ำเสียงของเขานั้นเหมือนความดุดันและเข้มงวดโดนกรองออกไป มันกลายเป็นคำพูดที่ดูไร้น้ำหนักและไม่ใส่อารมณ์แทน“ฉันหนุนหลังเซย์นและโจซี่” แองเจลีนบอก“งั้นใครจะหนุนหลังฉันล่ะ?” เจย์ถามแองเจลีนหยุดไปชั่วครู่ หัวสมองที่พร่าเลือนของเธอยังสามารถกลั่นกรองคำพูดได้ “ใครก็ตามที่กล้ามาแหย็มกับคุณ ฉันจะอัดให้เละเลย”“แล้วถ้าเป็นเซย์นกับโจเซฟินล่ะ?”เขารู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรเซย์นและโจเซฟินไม่มีทางทำอะไรเขาได้ แต่ว่าความรู้สึกไม่ยอมแพ้ของเขาอยากจะรู้ว่าสำหรับแองเจลีนแล้วใครสำคัญกว่าแองเจลีนไม่ลังเล “เซย์นกับโจเซฟินกล้ารังแกคุณเหรอ?”“อืม ตามปกติพวกเขาก็ไม่ทำหรอก แต่ถ้าเป็นสถานการณ์พิเศษก็อาจจะเป็นไปได้ ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้พว

เซย์นลืมตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ“นี่คุณพูดจริงเหรอเนี่ย? เธอเป็นน้องสาวของผมนะให้ตายสิ ผมเห็นเธอใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงชั้นในมาแล้วตอนที่เธอเป็นเด็ก แล้วผมจะไปมีความคิดแบบนั้นกับน้องสาวตัวเองได้ยังไงกัน?”เซย์นรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว และหน้าเขาก็บิดเบี้ยวเหมือนกินของขม ๆ มา เขาตะคอกว่า “คุณมันก็แค่ร้ายกาจเท่านั้นแหละ”เจย์หมดความอดทนที่มีต่อเซย์นแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชาขณะที่เสียงก็เข้มเต็มไปด้วยอำนาจ“ถ้าฉันปล่อยให้นายเป็นบ้าต่อไปเมื่อคืนนี้ วันนี้คนที่ตายก็คงเป็นพวกเราไม่ใช่นายท่านห้องข้างล่างหรอก”เซย์นหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อได้ยินว่ามีคนอื่นตายเจย์คำรามใส่เขา “จำไว้นะ ถ้านายยังทำตัวดึงดูดความสนใจที่นี่อีก นายก็ตายแน่ ดังนั้นต่อไปนี้นายห้ามดื่มอีก ทุกคนทำตัวเอิกเกริกมากเมื่อคืน”พอเจย์บอกว่าเขาทำตัวเอิกเกริก เซย์นก็ไม่พอใจและบอกว่า “ผมทำตัวเอิกเกริกตอนไหนกัน?”เจย์จ้องเซย์น “เมื่อคืนนายทำเหมือนโรงแรมนี้เป็นคาราโอเกะ นายเอารองเท้าสกปรก ๆ ของตัวเองมาทำเป็นไมค์แล้วก็แหกปากร้องโหยหวนเหมือนพวกแม่มดร้องเรียกปีศาจ นายยังกล้าบอกว่าไม่ได้ทำตัวเอิกเกริกอีกเหรอ?”เซย์น “...”