Lahat ng Kabanata ng Mapanganib na Pagbabago: Kabanata 311 - Kabanata 320

Mayroon silang kakaibang telepatikong koneksyon sa isa’t isa.Mayroong mga araw na masasabi mong sina Sean at Jane ay synchronized.Walang pagbabangayan, walang pananaway, at walang nagsisisihan.Kalmado ang lahat.Sa sobrang kalmado ay mukha silang nagmamahalan.Hindi napupuno ang lalake sa babae at masyadong mabuti ang pagkilos nito katulad ng mapagmataas at hindi mapipigilang Sean dati.Araw-araw ay gumagawa ito ng almusal at hapunan, at tahimik itong nilalasap ng babae.Paminsan-minsa’y hihiga pa nga ito sa sala upang manood ng telebisyon kapag gabi. Panonoorin nito ang paborito niyang Pleasant Goat at Big Big Wolf.“Ako si Wolffy, at si Janey ang aking Wolnie.” Tuwing lalabas ang eksena sa malaking kastilyo, sasabihin ito ng taong ito nang buong galak.Mukhang hindi siya mapapagod sabihin ito. Hangga’t mayroong mga eksena sina Wolffy at Wolnie, uulitin at uulitin niya itong mga salitang ito.Sa tuwing mangyayari ito, napapangiti siya at uutusan itong balatan ang mga mans

Walang nag-aakalang magiging kalmado lamang ang babaeng ito.Nagbuntong hininga si Ray. Mistulang nakagawa ng malamig na ngiti si Michael. Mahigpit nitong tinikom ang kanyang labi, tila’y ibang ahas nang obserbahan nito ang lalaki at babae.May isa pang taong nasa gitna ng madla. Bagamat hindi nito dala ang pagpipilit katulad ni Michael, ipinapahiwatig ng gumagalaw nitong gulong-gulong na binibigyan lang din niya ng parehong pagpapahalaga ang dalawa.Kabadong tinititigan ni Sean ng kanyang mga madidilim na mata ang babaeng nasa harapan nito.“Jane”. Hindi niya namalayan sa sarili, ngunit sa mga sandaling ito, kinakabahan talaga siya, isang bagay na bihirang mangyari sa kanyang buhay. “Hindi ko sinasadyang magsinungaling sa’yo. Gusto lang kitang makasama sa aking tabi, ngunit masyado kang mapagtanggol laban sa akin noong mga panahong iyon. Bagamat wala ring kabuluhan ang iba kong mga sinasabi, hindi mo namamalayang binabantayan mo pa rin ang iyong sarili laban sa akin.“Jane, gusto

Nakatayo si Jane sa harap ng isang puting pinto. Matapos niya ritong tumayo nang matagal, sa wakas ay itinulak niya ito pabukas.“Hindi ako kumakain.” Sa isang kama sa may ward, masasabing nalanta ang itsura ni Jason. Sa mga panahong ito, nabubuhay siya sa pagkabalisa. Ang pag-aasam niyang mabuhay ang dahilan kung bakit nilalabanan niya ang kanyang sakit.Subalit hindi mapagkakailang sobrang sakit nito. Habang lumilipas ang mga araw ay mas nagiging desperado na rin siya.Nilalabanan niya ang kanyang sakit maging ang kawalan ng pag-asa. Gusto pa niyang mabuhay. Gusto niya na lang magpakasasa at bumalik sa mga araw na hindi niya kailangang mag-alala parati.Ginugol ni Madam Dunn ang kanyang mga araw sa pag-iyak. Napagod na rin si Jason na makitang may taong iyak nang iyak sa kanyang tabi maghapon. Kamakailan lamang ay nagsimula na ring magkasakit si Madam Dunn, ngunit parang nawalan ng tinik sa lalamunan si Jason. Sa wakas, makakawala na siya sa taong walang tigil ang pag-iyak sa kan

“Siya nga pala, hindi ako pupunta sa Dunn Group bukas ng umaga.”“May kailangan ka gawin?”“Medyo pagod lang ako. Gusto ko lang magpahinga saglit.” Mukhang pagod si Jane pagkatapos niya sabihin ang mga salitang iyon. “Vivienne, maaari ko na ibigay sayo ang kalahati ng Dunn Group ngayon. Wag mo ako bibiguin,” sinabi niya iyon ng may kalahating tunay na pamamaraan at tumayo. “Sa tingin ko hindi na kita makakasabay pa kumain. Hayaan mo ako umidlip. Hindi ko alam bakit ako mabilis mapagod ngayon.Mukhang wasak ang puso ni Vivienne nang marinig niya ang mga salitang iyon.”Buntong hininga, ayan ang palagi mong ginagawa. Sige, aalis na ako ngayon. Wag mo na alalahanin pa ang trabaho. Ako na mag-aasikaso ng mga bagay sa-bagay sa kompanya.“Binigyan mo na ko ng shares ng Dunn Group… Mm, hindi ka ba talaga nagsisisi?”Naghihinala pa rin siya. Kahit na inaangkin ni Jane na binibili niya ang puso nito, hindi niya naman kailangan gamitin ang mga share ng Dunn group para gawin ito. Malugod nama

Dinadaganan niya ito pababa. Mamasa-masa na ang mata ng babae, ang boses niya ay magaspang at namamaos na. "Ayaw ko…" 'sayo…'Isang malalim na halik ang humarang sa kanya sa pagtatapos niya sa sinasabi niya.Hindi makapagsalita ang babae, ngunit ang mga mata niya ay may laman na pagkamuhi at pagkatakot.Hinawakan ng lalaki ang mga mata na iyon, at ang puso niya ay biglang sumakit. Inabot niya ito at tinakpan ang mga mata gamit ang kamay niya. Ayaw niya tumingin. Ayaw niya tignan siya nito sa ganon na titig!Ang madilim na pupils ng lalaki ay puno ng matinding kirot. Sa saglit na iyon, wala siyang pag-aalangan tungkol sa pagbubunyag sa kanila. Ang kanyang... Ang kanyang… Ang kanyang mga mata ay nakatakip naman na. Hindi naman nito makikita sila.Siya… Siya ay pagmamay-ari naman niya!Siya ang gumawa ng mga kalupitan. Siya rin ang nakakaranas ng matinding sakit… Totoo ba na dahil minsan niyang hindi nakita na imposible para sa kanila ang magkaroon pa ng kinabukasan?'Jane! Jane, s