บททั้งหมดของ Numero Unong Mandirigma: บทที่ 2311 - บทที่ 2320

Isa itong lantang puno na walang buhay. Kasintangkad ito ng dalawang tao. Sa sobrang lanta ng puno, kapag hinawakan ang katawan nito, nalalaglag ang tuyong bahagi nito. Hindi pinansin ni Fane ang mga tao sa likuran niya. Dahan-dahan siyang lumuhod, nakatitig sa ugat ng puno. Tumingin silang tatlo sa lugar kung nasaan si Fane ngunit wala silang napansing kakaiba. Ang ugat ay parang isang karaniwang bahagi lamang ng puno. Hindi nila alam kung gaano katagal na itong patay. Ang puting balat nito ay sumasalamin sa sinaunang panahon. Nang wala pang sinasabi si Fane, hindi basta kumibo ang tatlo. Tinitigan lamang nila kung saan nakatingin si Fane. Ngunit kahit paano nila ito tingnan, hindi sila makakita ng kahit anong kakaiba dito. Pagkatapos lumuhod nang matagal, dahan-dahang tumayo si Fane.Mukhang kakaiba ang tingin niya, “Para saan pa at ginawa mo ang lahat ng ito? May kakaiba ba sa lugar na ito?”Pagkatapos itong sabihin, tumingin siya sa paligid. Ganito pa rin ito, isang mundong

Ngunit hindi siya magaling magpahayag ng saloobin, kaya pinigilan niya ang kanyang pagkagulat. Malinaw na hindi kasinggaling magpigil ni Graham ang mga tao sa likuran niya.Sa sandaling makita nila si Fane, nanlaki ang mata nila. Puno ng tanong ang kanilang mukha. Tumango lamang si Graham kay Hayden bago lumapit sa kanila at nagbibigay-galang kay Fane.“Fane, hindi ako makapaniwalang makikita kita dito. Iisipin ko na sanang mas malayo ka na nang sobra sa loob, pumapatay ng napakaraming fiend.”Napakagalang ng mga salitang ito, ngunit hindi ito inintindi ni Fane. Naging interesado siya nang mapansin niyang hindi pala talaga sobrang matapat at prangka si Graham. Mukhang tuso rin pala si Graham, at kailangan niyang mag-ingat sa pakikisama kay Graham.Tumango lamang si Fane, at tumingin kay Hayden. Kaagad na naunawaan ni Hayden kung anong gusto ni Fane, at hindi nag-alinlangan na ibunyag ang lahat ng natuklasan nila.Nagdilim ang mukha ni Graham. Nang matapos si Hayden, seryosong sina

Naging mapait ang ngiti ni Nelson habang nagsasalita siya. Para bang iniinsulto niya ang kanyang sarili at pati na rin ang mga taong nag-usap tungkol dito noon.“Akala ko na basta hindi natin sila gagalitin, at basta hindi tayo mangialam sa kanila, hindi tayo malalagay sa panganib. Sinong mag-aakala na bigla silang hihinto sa paglalakad noong napansin nila tayo, at susugod sila sa’tin.“Tumakbo kaming lima noong sandaling napansin namin na may mali. Subalit, masyado kaming mabagal, at di-kalaunan ay naabutan nila kami. Hindi sila nag-abala na makinig sa’min, kung sino kami o kung saan kami galing, ang unang bagay na ginawa nila ay atakihin kami gamit ng mga sandata nila!”Nanginig ang buong katawan ni Nelson, namula ang kanyang mga mata habang bumabalik sa kanyang isipan ang mga nangyari. Napakamiserable ng pakiramdam niya.Lumunok siya at nagpatuloy, “Paano namin sila magagawang labanan? Nanood lang ako habang pinapatay nila ang kapwa ko disipulo sa harap ko. Noong mga sandaling i

Kumunot ang noo ni Graham habang nakatingin siya ng seryoso kay Fane. Nakatingin si Fane sa malayo, nakatingin siya sa walang hanggang kulay ng dugo. Napaisip siya ng malalim, at pagkaraan ng ilang oras, sa wakas ay ibinuka niya ang kanyang bibig at nagpatuloy, "Gusto niya tayong patayin. Kung tutuusin, malaki ang pakinabang sa kanya kapag ginawa niya ‘yun. Kung sabagay, mga kakompitensya niya tayo, at sa pamamagitan ng pagpatay sa atin ay madali niyang makukuha ang mga gantimpala na iyon."Kapag matagumpay tayong nakarating sa paanan ng Netherworld Mountain at makakabalik tayo sa Divine Void Slope, magkakaroon ng panibagong labanan pagkatapos nito. Kung noon pa, malamang kampante siya na matatalo niya tayong dalawa. Subalit, sa ngayon... Hindi na siya ganun kakampante."Tumango si Graham at sumang-ayon; tama si Fane. Malaki ang pakinabang sa kanya kapag pinatay niya sila.Ngumiti si Fane bago niya sinabi na, “May sama rin siya ng loob sa’kin mula pa noong umpisa. Higit pa dito, sig

Apat sa kanila ay gumagamit ng kanilang mga pandama sa bawat oras, bawat isa ay namamahala sa isang direksyon. Sa ganoong paraan, napanatili nila ang kanilang espirituwal na enerhiya at tunay na enerhiya habang dinagdagan din nila ang kanilang katumpakan. Matapos ayusin ang lahat, nagpasya na sila ng direksyon na uusad.Nang umabante na ang lahat, sina Fane, Graham, at ang iba pang mas malalakas na mga mandirigma ay nakatayo lahat sa unahan. Talagang nadama nila ang kapangyarihan ng pagkilos bilang isang grupo noon, at lahat ay nakadama ng seguridad.Kung sabagay, higit sa dalawang-katlo ang nalagas sa mga kasama nila, at sila ay nasa yugto na kung saan ang lahat ay nasa panganib. Habang naglalakad ang grupo, muling kinausap ni Fane sina Graham at Benjamin.Gayunpaman, para bang hindi ito isang pag-uusap, dahil ang tono ni Fane ay may pahiwatig ng akusasyon dito. Nakatutok ang maitim niyang mga mata kay Graham sa kaliwa niya."Graham, bilang isa sa top-five na napiling disipulo sa