Semua Bab Isa pala akong rich kid?!: Bab 1851 - Bab 1860

Nang makabalik siya sa totoong mundo, nakaramdam si Gerald ng kapahingahan nang makakuha siya ng bagong karunungan. Ang panunumbalik mula sa puting dimension na iyon ang huling hakbang para makakuha siya ng panibagong knowledge. Nakatingin siya ngayon sa soul bamboo na nasa kanyang harapan, itinaas ni Gerald ang kanyang kamay... at sa isang mabilis na hampas gamit ang gilid ng kanyang kamay, hiniwa niya sa kalahati soul bamboo! Masaya siya na naputol niya ang kanyang unang soul stone at sigurado na si Gerald ngayon kung ano ang ibig sabihin ng unang soul bamboo. Hindi pwedeng umasa ang isang tao sa mabilisang milagro. Ang mga bagay ay kailangang gawin sa wastong pagkakasunud-sunod nito at saka lamang darating ang tagumpay... Dalawang beses na natalo si Gerald sa larong Go, pagkatapos na matutunan ang mga patakaran nang mas mabuti at matapos niyang obserbahan kung paano nangyari ang mga bagay sa board, sunud-sunod, sa huli ay nanalo siya laban sa matandang iyon. Napangiti si Tor

Pagkatapos sabihin iyon, ang kanyang inner demon ay nagsimulang sumugod kay Gerald! Eksaktong replika ni Gerald ang inner demon, kaya kapareho niya ang lakas at kakayahan ng totoong Gerald. Napansin rin ito ni Gerald at agad siyang nagsimulang umatras habang iniiwas niya ang mabangis na atake! Sa kasamaang palad, dahil pareho ang kanilang skills at ability, ang leeg ni Gerald ay nahiwa ng kaunti sa pamamagitan ng matalim na talim. Ang dulo ng Astrabyss Sword ay dumampi na lamang sa balat ni Gerald, ngunit dumudugo na ito... Ayaw isipin ni Gerald kung ano ang mangyayari kung natamaan talaga siya ng espada... Ngunit hindi niya hahayaan na patayin siya ng inner demon. Kapag natalo siya sa laban na ito, mawawalan siya ng kontrol sa kanyang katawan magpakailanman! Kaya nang makarating siya sa isang ligtas na distansya, inilabas ni Gerald ang kanyang sariling Astrabyss Sword. “Hah! Susubukan mong mag-counterattack?" ngumisi agad ang inner demon. "Hindi! Ibabaon kita sa kaibutur

Pagkatapos nito ay tumango lang si Gerald bago siya lumabas ng tore... Paglabas niya, nakita niyang umiidlip si Ray habang nakasandal ang kanyang likod sa dingding ng tore! Nag-squat si Gerald sa harapan ni Ray at tinapik niya ang mukha nito habang sinasabi, “Uy, hindi naman ako masyadong matagal doon... Natutulog ka ba talaga doon?” Mabilis na nagising ang gulat na gulat na si Rey at bigla siyang sumigaw, "A-ah! Mr. Crawford! Nakalabas ka na? Matagal na akong naghihintay para sayo!" “... Matagal? Parang kalahating oras lang ako na nandoon,” sagot ni Gerald habang nakataas ang isang kilay. Hindi nagsisinungaling si Ray. Hindi kaya iba ang oras sa tore kumpara sa oras sa totoong mundo...? Kung tutuusin, sabi nga nila, ‘ang isang araw sa langit ay katumbas ng isang taon sa mundo ng mga tao’. Sinong makakapagsabi na hindi rin ganoon ang takbo ng oras sa tore? Malamang ay totoo ito at naramdaman ni Gerald na talagang napakahiwaga nito. “…Nakuha ko na ang passing permit, kaya ta

“…Iwan niyo kami! Kayong lahat!" utos ni Yohr sa kanyang mga sundalo at mabilis naman silang umalis sa kwarto... Nang wala na sila, sinenyasan agad ni Yohr sina Gerald at Ray na maupo bago tumingin kay Gerald at nagtanong, “Ngayon… anong itatawag ko sayo, good sir?” "Ang pangalan ko ay Gerald Crawford!" Tumango si Yohr bago siya tumingin kay Ray at dito naman naudyukan na sumagot si Ray sa kanya, "Ang pangalan ko ay Ray!" “Okay, sige... Masaya akong makilala kayo, Gerald and Ray. Inaamin ko na medyo bastos ako kanina... Pero umaasa ako na huwag niyong isapuso ang mga sinabi ko!" magalang na sinabi ni Yohr habang nakangiti sa kanila.. Nagtaka sila Gerald at Ray nang marinig nila iyon. Napakalaki ng pagbabago ng ugali ni Yohr sa kanila! “…Hindi naman ito minamasama. Gusto lang naming dumaan sa Phantom City dahil may importanteng bagay kaming kailangang asikasuhin sa ibang lugar! Sana ay hayaan mo kaming makadaan!" sagot ni Gerald, ayaw niyang mag-aksaya pa ng oras kaysa sa ki

Maraming mga patibong ang nakakalat sa buong lugar dito upang maiwasan na makapasok ang ibang tao… Ilang minuto lang ang lumipas bago tuluyang huminto ang mga arrow... Nang masiguro nilang ligtas na ang lahat, maingat na sumilip ang dalawa sa labas ng pinto... Nakita ni Ray na napakaraming arrows ang nakakalat sa lupa at hindi napigilan ni Ray na mapalunok habang bumubulong, "...Salamat sa Diyos at napakabilis mong nag-react, Mr. Crawford... Kung hindi, paniguradong napakaraming arrows na ang nakatusok sa atin!" “Oo nga… Malakas ang kutob ko na mas maraming patibong pa ang makikita sa loob. Kaya mag-ingat ka at dumikit ka lang sa akin! Huwag kang maglakad kung saan-saan, naiintindihan mo ba ‘yon?" sagot ni Gerald. "Hindi mo ito kailangang sabihin sa akin ng dalawang beses, Mr. Crawford...!" nanginginig na sinabi ni Ray. Magiging maingat pa rin si Ray kahit hindi niya ito sabihin. Hindi niya susubukang lumayo kay Gerald pagkatapos ng nangyari! Ang dalawa ay maingat na nags