Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ko nang banggitin niya si Emmi.Mabilis kong tinanong, “Anong problema?”“Narinig kong nagkasundo ang pamilyang Hull at si Charles.”Nagtanong pa ako, “Anong pinagkasunduan nila?”“Hindi ako sigurado. Bumalik si Miss Hull sa Finland.”Kagabi, binanggit ni Zachary na wala namang dapat ikabahala. Kung titingnan ang sitwasyon, tila may malaking nangyayari kahit na wala akong ideya sa mga detalye!Pagdating namin sa tea house, puno ito ng mga gwardiya. Malamang ay pinadala sila ni Blueson para panatilihing ligtas si Summer!Umupo ako sa tapat ni Summer at tinanong siya, “Ayos ka lang? Ngayong ganito na si Charles... Kailangan nating mag-ingat. Kung tutuusin, walang magandang idudulot ang pakikipagsanib-puwersa niya kay Wallace.”Umiling si Summer. “Ayos lang. Kahit na naging pabigat kay Blueson, nagawa niyang maitago ito, walang anumang sinasabi sa’kin. Si Charles pa nga ang nagsabi sa akin. Tumawag siya para sabihing hanapin ko siya sa Italy.”Nasa It

Biglang gumaling ang mental na estado ni Dixon. Napaupo ako nang ilang sandali bago ako naghanap ng doktor na mapagtatanungan tungkol dito.Sinabi ng doktor na mahirap ipaliwanag. Biglaang paggaling ito, ngunit siya ay nagpakita ng mga senyales ng paggaling noon, kaya hindi talaga masasabing ganap na biglaan ang paggaling. Gayunpaman, kailangan niya munang magpagaling sa ngayon at dapat na iwasang makaranas ng matinding emosyon pansamantala.Sa totoo lang, hindi na mahalaga kung paano siya gumaling. Hangga’t si Dixon ay bumalik sa kanyang malusog na sarili, magiging masaya ako para sa kanya mula sa kaibuturan ng aking puso.Pagkalabas ng opisina ng doktor, natagalan akong mag-ipon ng lakas ng loob bago bumisita sa ward ni Dixon. Nakatingin siya sa labas ng bintana gamit ang malinaw niyang titig. Iyon ang lalaking dating pamilyar sa akin. Pumasok ako at tinawag siya.Binaling niya ang kanyang tingin at itinuon ito sa akin. Parang walang buhay ang mga mata niya.Malungkot siya. Iyon ay i

Nang marinig niyang sinabi ko ang mga salitang iyon para pagaanin ang loob niya, hindi sumang-ayon si Elaine.“Miss Shaw, magkaiba tayo.”“Oo, pareho nating mahahanap ang liwanag sa dulo ng lagusan,” tiniyak ko sa kanya.“Miss Shaw, sana maging maganda ang hinaharap mo.”Buong gabi akong hindi nakatulog. Maya’t-maya kong pilit na sinusubukang matulog ngunit nabigo ako hanggang madaling araw.Kinaumagahan, nag-alinlangan ako nang matagal sa tabi ng kama bago nagpadala ng mensahe sa aking lolo.[Caroline: Hello, ako si Caroline. Ang aking ina ay si Natalia Ravens. Sinabi niya sa akin ang tungkol sa kanyang pamilya bago siya pumanaw.]Ang numerong iyon ay ang isinulat ng aking ina sa liham. Hindi ko alam kung gumagana ‘yon, pero ayos lang dahil iniwan din niya sa akin ang address ng tirahan ng kanyang pamilya—sa Green City Hill ng River Mo.Walang pinatunguhan ang mensahe, at walang bumalik na tugon.Itinabi ko ang phone ko at inutusan si Leo na kunin ang mga bata sa Shaw Villa. Pagkatapo

Umupo ako sa first-class cabin kasama ang aking mga anak. Limitado ang mga upuan at ang iba pang mga bodyguard ay nakaupo sa mga economic-class na upuan sa likod.Parheong hindi komportable ang mga bata sa eroplano, walang tigil sa pag-iyak. Kahit na ang karaniwang tahimik na si Ralph ay mahirap alagaan.Kinarga ni Leo si Ralph at sinabing, “Marahil ang Little Young Miss at Little Young Master ay hindi masyadong nakakapagbiyahe sa mga eroplano at hindi sila sanay habang paangat ang eroplano. Malamang magiging maayos naman na sila maya-maya.”Ang first-class cabin ay hindi limitado sa aming sariling mga tauhan dahil may iba pang mga pasahero. Kinainis nila ang pagiyak ng mga bata.“Napakaingay. Pwede bang patahimikin mo sila?”Kami ang mali, kaya humingi ng paumanhin si Leo, “Paumanhin. Ang Little Young Miss at Little Young Master ay hindi sanay dahil bihira lang sila sumakay ng eroplano. Baka kapag mas nakaangat na ang eroplano—”Humagalpak ng tawa ang taong iyon, “Hahaha, ano na bang