All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1141 - Chapter 1150

Dahan-dahang umupo si Naya at hinayaan ang clerk na isuot ang sapatos niya para sa kanya. Dahil ayaw niyang magsayang ng oras kay Naya, tumalikod si Ava para umalis pero nang-inis na naman di Naya. "Aalis ka na ba Ms. Long? Sobrang mahal ba ng mga bilihin dito para mabili mo? Ayos lang yan. Mabuting magkaibigan kami ni Daniel. Pwede kitang pautangin kung di mo ito mabili ngayon. Wag ka nang magsusuot ng peke okay? Isipin mo lang kung gaano nakakahiya ito kapag may nakaalam." Arogante ang mukha ni Naya nang ipakita niya ang pulseras sa kanyang braso. Nang makitang nakatitig sa kanya si Ava, itinaas ni Naya ang kanyang braso. "Diba ang ganda ng pulseras na ito? Ibig-sabihin ko syempre naman. Isa itong pulseras na higit isandaang libo ang halaga. Isa itong limited edition Miss L.ady bracelet noong nakaraang dalawang taon. Kahit pera di na ito mabibili ngayon." Ngumiti si Ava at pumuri nang panoorin niya si Naya na magyabang. "Kaya pala ang ganda. Limited edition ito ng Miss L.ad

Sapat na ang nawala sa kanyang dignidad nang madiskubreng peke ang pulseras niya. Ang di siya makapagbigay ng cheke ngayon ay mas palalalain ito. Pero sa dami ng ginastos niya nitong nakaraan, umabot na siya sa hangganan ng cheke niya at di na niya kayang bayaran ang mga alahas! Nang makita na hinihintay siya ng lahat na maglabas ng cheke, lalong nahiya si Naya at inilabas ang kanyang name card bago ito ibato sa clerk. "Puntahan mo ako bukas. Di ko dala ngayon ang checkbook ko!" Habang nahihiya, dinampot niya ang kanyang bag at umalis. Tinitigan nang masama ni Naya si Ava at Madeline nang malagpasan niya ang mga ito. Binalaan niya si Ava, "Hintayin mo lang!" Ngayong wala na si Naya, kaagad na napanatag si Madeline at Ava. Talagang ibang-iba si Naya sa harap ng Graham family kumpara kanina. "Kailangan mong kumapit nang maigi kay Dan, Ava. Mukhang mahirap kalabanin iyong Naya na ito." Marahang ipinaalala ni Madeline dahil natutukoy niya mula sa gawi ni Naya. "Itong bacelet di

Sa tabi ng isang bakanteng tabing-ilog nakatayo si Ryan na nakasuot ng isang itim na suit. Tahimik siya habang nakatingin sa anyong tubig na nasa kanyang harapan. Eleganteng tignan ang lalaki. Pinaghintay ni Madeline si Jeremy sa kotse habang nilapitan niya si Ryan mula sa likuran nang may dalang cake. "Nandito na ko, Rye. Kumusta ang binti mo?" Mabagal na humarap si Ryan sa kanya. Nagliwanag ang palubog na araw sa likuran ng lalaki. Mayroong malamig at mapanganib na tingin sa pagitan ng kanyang mga kilay na hindi pa nakikita ni Madeline noon. Pero malambing pa rin siyang ngumiti. "Happy birthday." Iniabot ni Madeline ang cake. "Hindi ako makaisip ng mahal na regalo na hihingiin mo sa'kin kaya ginawan na lang kita ng cake." "Salamat. Kakainin ko yan mamaya." Kinuha ni Ryan ang cake at tinitigan ito. "Pwede mo ba tong buksan at sindihan ang kandila para sa'kin? Gusto kong humiling." "Syempre." Binuksan ni Madeline nang kahon at naglabas ng isang manipis na kandila. Itinuso

"Hindi siya tumupad sa sinabi niya, tama ba, Linnie?" Tumango si Madeline pero hindi siya sumagot. Umaalingawngaw sa kanyang isipan ang mga salitang sinabi ni Ryan kay Jeremy, "At may nangyari na rin sa'min ni Eveline." Sumakit ang ulo niya at bigla niyang binuksan ang pinto para lumapit sa basurahan sa tabi ng daan kung saan niya tinapon ang cake. Tumalikod siya at nakita niya si Jeremy na nakatayo na sa kanyang harapan. Walang sinabi ang lalaki. Sa halip, nilagay niya ang kanyang kamay sa likod ng kamay ni Madeline at hinila siya sa kanyang mga bisig. Niyakap niya siya nang mahigpit. "Kahit ano pang sabihin niya, hindi nito mababago ang nararamdaman ko para sa'yo." Pinagaan ni Jeremy ang loob niya, naiintindihan niya kung ano ang pinag-aalala ni Madeline. "Ako nang bahala, okay? Ipapapirma ko sa kanya ang papeles." Kaagad na tumingala si Madeline, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala. "Wag kang sosobra, Jeremy. Ayaw ko nang may mangyari pang masama sa'yo." Naiinti

Nagulat si Jeremy sa mga salita niya. Ngumiti lang si Madeline at iniabot ang drawing sa kanya. "Alam ko na may dahilan ka para gawin iyon. Alam ko ring matagal mo nang hinihintay na sabihin niya ang salitang iyon…" Nadulas ang mga emosyon ni Jeremy habang nakita niyang inabot sa kanya ni Madeline ang drawing na may salitang 'Daddy' na nakasulat rito. Wala siya sinabing kahit na ano, kinuha niya lang ang larawan na ginuhit ni Lilian mula sa kanyang puso. "Titignan ko muna si Pudding. Hindi mo kailangang magmadali." Pagkatapos ay tumalikod si Madeline. Mag-isa na lang siya ngayon sa bakanteng bakuran. Tinignan ni Jeremy ang drawing sa ilalim ng liwanag ng buwan at hinawakan ang bawat isang anyo gamit ng kanyang manipis na daliri bago ito lumapag sa batang babae na tinatawag ang kanyang tatay. Umihip sa kanya ang hangin ng gabi na may sariwang amoy ng mga bulaklak. Kahit na ganoon, hindi maiwasan ni Jeremy nang makaamoy ng kapaitan. Sa kanyang harapan ay isang makulay