Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 981 - Bab 990

Narinig niya ang tungkol sa pagkabulag ni Madeline at gusto niyang kamustahin ang kalagayan nito, pero wala siyang sapat na rason para gawin ito. Nang papunta na sana si Ryan sa likod ng entablado para hanapin si Madeline, lumitaw si Naomi at Lana. Gumastos ng malaking halaga si Lana para lang makakuha ng imbitasyon sa pagdiriwang. Mayabang siyang ngumiti habang naglalakad sa may bulwagan. Pinagtitinginan siya ng lahat, pero ang kanilang mga pansin ay hindi nakatuon sa kanya. Sahalip, ang kanilang mga mata ay nakatuon lahat kay Jeremy na nasa likuran niya. Si Mr. Whitman nga talaga iyon.”“Hindi to maaari! tatlong buwan na ang nakakalipas, hindi ba’t… Anong nangyayari dito?”“Oo nga, kakaiba ito. Nagpunta pa nga ako sa Whitman Manor para ipabatid sa kanila ang aking pakikiramay. Kinumpirma pa nga nila na patay na nga talag siya.”“Pumunta din ako. Nung nandoon ako, sinigawan pa nga ni Karen si Madeline at sinabi na taga-dala ito ng kamalasan. Sinabi rin nito na si Eveline an

Malumanay na ngumiti si Madeline at pinindot ang buton ng isang maliit na remote na nasa kanyang kamay. “Kung ganun, panoorin nating lahat kung ano ang itsura ni Miss Johnson nung lumuhod siya at humingi ng tawad.” Pagkatapos sabihin ni Madeline ang mga salitang yun, dumilim ang paligid. Lumitaw sa LED screen ang pangyayari na kung saan lumuhod at humingi ng tawad si Lana sa harapan ni Madeline. Kahit na nag-aalangan si Lana nung mga sandaling yun, sinabi pa rin niya ang ‘Eveline, patawad.’Nang makita ito ni Naomi, nagulat ito. “Lana, ba-bakit mo nagawa…”“Eveline!” Sumabog sa galit si Lana. “Eveline, kinuhaan mo ako ng video!”Muling binuksan ni Madeline ang mga ilaw at ngumiti. "Syempre. Nagawa ko yin sa pamamagitan ng nakatagong kamera sa aking brooch. Kinuhaan ko ang nakakaawa mong mikha nung himingi ka ng tawad sa akin," pagmamalaki niyang inamin ang lahat. "Ito si Miss Johnson na mayabang na nang-aapi ng iba, pero kung titignan mo siya ngayon, wala lang pala siya." "

Bumuntong-hininga si Karen. “Pumunta siya sa lounge. Sa tingin ko ay pinapadede niya ang bata ngayon.” Kaagad na umalis si Jeremy nang makuha niya ang sagot ni Karen at tumakbo papunta sa lounge.Nang makita niya ang breastfeeding sign sa may pinto, tumapat siya sa pinto at inangat ang kanyang kamay. Gusto niya sanang kumatok, pero nag-alinlangan siya. Pagkalipas ng ilang sandali, kumatok na siya sa pinto. Pagkatapos, nagmula sa loob ng lounge ang boses ni Madeline. “Mom, ikaw ba yan? Pumasok ka.” Alam ni Jeremy na napagkamalan siya ni Madeline na si Karen, pero nagdesisyon siya na sakyan na lang ito at pumasok sa loob. Hindi nagpapadede si Madeline, pero sa halip, nakatalikod ito at nakaluhod malapit sa sopa. Mukhang nagpapalit siya ng lampin ng bata. “Mom, pwede mo bang iabot sa akin ang wet wipes? Nasa bag ko lang yun.”Hindi nakita ni Madeline kung sino ang pumasok. Ang kanyang atensyon ay nakatuon lang sa kanyang sanggol na kakadumi lang. Nung lumapit si Jeremy p

"Isang sikat na jewelry designer si Mrs. Whitman sa mundo ng mga alahas, kaya siguro naman ay may alam ka tungkol sa pagpipinta, tama? Kung may oras ka, bakit hindi tayo magpalitan ng mga ideya minsan?" Tinulungan na siya noon ni Ryan at isa itong tunay na maginoo, kaya hindi siya tinanggihan ni Madeline. Sa kabilang banda naman, padabog na bumalik ng kanyang bahay si Lana. Pero, sa sandaling tumapak siya sa loob, nakatanggap siya ng isang malakas na sampal.Nagblanko ang kanyang utak at nabigla siya sa nangyari. Pagkatapos, nagdugo ang kanyang bibig. Si Naomi na nakasunod sa likuran ni Lana ay nakita ito at nagsimulnag manginig sa takot. Ano bang nangyayari ngayong araw na to? Papanoorin niya sana na magmukhang tanga si Madeline, kaya bakit nagkaganito ang lahat? Hinawakan ni Lana ang namamaga niyang mukha at sinigaw, "Yorick, nababaliw ka na ba? Bakit mo ko sinampal uli?" "Tanungin mo ang sarili mo kung ano ang ginawa mo ngayon lang." Ang dilim ng mukha ni Yorick n

Nilapag niya ang bata pabalik sa kuna nito at sinilip ang lampin nito. Pero, wala naman itong ihi o kaya dumi. Nag-aalala si Madeline na baka may nangyari sa kanyang anak. Kinarga niya ito at handa na siyang dalhin ito sa ospital. "Linnie, hayaan mong kargahin ko siya," nagmakaawa si Jeremy. "Nung kinarga ko siya kanina, hindi siya uniyak." Tinignan siya ng malamig ni Madeline. "Kung hindi ka pumasok, hindi sana siya magigising. Mahabang oras ang ginugol ko para lang mapatulog siya. Bakit ka pa pumasok dito?" Ungol ni Madeline. Kahit na alam niya na baka umiiyak ang bata dahil sa ibang kadahilanan, wala siyang lakas ng loob na harapin si Jeremy. "Linni, hayaan mong kargahin ko ang bata. Seryoso, hindi siya umiyak nung karaga ko siya kanina," muling pagmamakaawa ni Jeremy. Pero, hindi siya pinagbigyan ni Madine na kargahin si Pudding. Sa halip, sininghalan siya nito. "Ngayon alam mo na na anak mo siya?" “Linnie.”"Jeremy, hindi kita sinisisi. Hindi talaga kita sinisisi