Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 961 - Bab 970

"Mommy, anong problema?" "Mommy, umiiyak ka." Narinig ni Madeline ang nag-aalalang boses ni Karen pati na rin ang nalilitong mga boses ng dalawang bata. Pero nagpatuloy si Madeline na tumulala. Pagkatapos ay binuka niya ang kanyang mapuputlang mga labi. "Bakit kailangan kong magbayad ng napakalaki para lang mahalin siya? Bakit…" Kaagad na nalaman ni Karen na si Jeremy ang tinutukoy ni Madeline. Nagsimula siyang mataranta. "Eveline, si Jeremy ba ang tinutukoy mo? Anong ginawa ni Jeremy?" Kinagat ni Madeline ang kanyang labi at nagsabi nang may tumutulong luha sa kanyang mukha, "Sinunog niya ang bahay ko." "Ano?" Sobrang nagulat si Karen. "Hindi maaari, hindi magagawa iyon ni Jeremy. Imposible…" Pinikit ni Madeline ang kanyang mga mata. Hindi niya rin gustong maniwala na magagawa iyon ni Jeremy. Ngunit malinaw pa rin ang lakas na ginamit niya noong sinakal niya ang kanyang leeg. Umiyak si Madeline nang walang tunog. Sobrang nadurog ang puso niya na maski ang paghinga

"Hindi, Maddie, di mo to kasalanan. Wag mong sisihin ang sarili mo. Kapag nalaman to nina Mr. and Mrs. Montgomery, hindi rin nila magugustuhan na sisihin mo ang sarili mo."!Mas lalong umiyak si Madeline sa mga salita ni Ava. Umalis siya sa yakap ni Ava at mabilis na umalis ng kama. "Maddie, saan ka pupunta?" "Dad, Mom… kailangan kong makita ang nanay at tatay ko!" Tumakbo si Madeline palabas ng kwarto at tinanong ang lahat ng taong madadaan niya, "Nakita niyo ba ang nanay at tatay ko?" Sinundan siya ni Ava. Nang makita niya si Madeline sa ganitong kalagayan, kaagad na nanlabo ang kanyang paningin nang dahil sa kanyang mga luha. “Maddie!”Hinabol niya siya at hinawakan habang nabasag ang kanyang puso. "Maddie, wag mong gawin to." Ngunit di siya pinansin ni Madeline at nagpatuloy na maglakad. Tuwing may nakikita siyang kung sino, tatanungin niya sila tungkol kay Eloise at Sean. Pagkatapos marinig ni Daniel kung anong nangyari sa bahay ni Madeline ay kaagad siyang nagpu

"Hahaha…" Pagtapos magsalita ni Karen, isang natutuwang tawa ang narinig mula sa pinto. Nakasuot si Lana ng isang sexy na pulang dress nang naglakad siya papasok habang naninigarilyo. "Lana!" Nainis si Karen. "Sakto ang dating mo, malandi ka! Nawalan ng alaala ang anak ko nang dahil sa'yo, napaanak nang maaga ang manugang ko, at pinatay ang mga balae ko! Papatayin kita!" Kumuha ng walis si Karen at bayolente itong hinampas kay Lana. "Tigil." Sakto ang dating ni Jeremy para pigilan siya. "Wag mo siyang sasaktan." Hininto ni Karen ang walis sa ere at tinignan ang lalaki na papalapit sa kanya. Pagkatapos, galit niyang binaba ang walis. "Jeremy, bakit di ka magising? Napaanak nang maaga ang asawa mo nang dahil sa kanya at ginamit ka niya para patayin ang mga biyenan mo! Bakit mo pa rin siya pinagtatanggol?" Pinagalitan siya ni Karen pero simple lang na nagsalita si Jeremy, "Kailan ko pinatay ang mga biyenan ko? Hindi ako si Jeremy." "Ikaw…" Sa sobrang galit ni Karen a

"Sinong nagsabi sa mga magulang nila na gumawa ng background check sa'kin?" Hindi nabahala si Lana. Para sa kanya, ang pera at kapangyarihan ay mas mahalaga kumpara sa buhay ng tao. "Hans, maganda rin si Eveline. Hindi kaya nahuhulog ka sa kanya?" Tanong ni Lana habang lumalapit kay Jeremy. "Paanong maikukumpara ang isang nakakaumay na babaeng kagaya niya sa'kin? Maganda lang siya, pero hindi nadadaan ang lahat sa ganda." May tiwala si Lana sa kanyang kaakitan. Nang makita niya si Jeremy na nananahimik kaya ngumiti siya para pagaanin ang loob niya. "Hans, sinisisi mo ba ako sa ginawa ko? Kailangan mong maintindihan na hindi natin pwedeng hayaan na malaman ng iba ang background ng Stygian Johnsons. Kung hindi magkakaproblema tayo. Ayaw mong may mangyari sa'kin, di ba?" Paimbabaw na ngumiti si Jeremy pagkatapos niya itong marinig. "Syempre." "Sabi na nga ba eh." Nahihiyang ngumiti si Lana habang sinubukan niyang lumapit kay Jeremy para makahingi ng isang halik. Ngunit biglang p

Tinignan ni Madeline ang nakangiting lalaki sa gulat. "Sinabi mo ba na niligtas kita, Mr. Jones?" Nabigla si Ryan nang marinig niya iyon. Pagkatapos ay tumango siya. "Kaso hindi ko alam kung naaalala mo to." Tinaas ni Ryan ang isang barya sa pagitan ng kanyang daliri. Nalilitong umiling si Madeline. "Hindi." "Kung gayon, nakalimutan mo na talaga ang tungkol dito." Tumawa si Ryan sa bahagyang pagkadismaya. Nang magpapaliwanag sana siya ay pumasok si Mrs. Jones. Kumpara sa agresibong ugali niya noong araw na iyon, mas mukha siyang palakaibigan at malalapitan sa pagkakataong ito. "Narinig ko ang nangyari sa bahay mo, Ms. Montgomery. Kung wala kang ibang lugar na mapupuntahan sa ngayon, pwede kang manatili sa guest room. Pasensya na sa nangyari noon at sana hindi mo to dinamdam." Nilapag ni Madeline ang tasa at umalis sa kama. "Salamat sa kabaitan ninyo, Mrs. Jones. Isa lang iyong hindi pagkakaunawaan, kaya hindi ko to dadamdamin." Tinignan niya ang oras at napansin niya na