Inisip ni Zekeiah na si Charlie, na nag-disguise bilang doktor, ay sumusunod lang sa utos ng FBI. Wala namang tatanggi sa utos ng FBI. Bukod pa roon, magalang at mahinahon ang kilos ni Charlie kaya unti-unti ring nabawasan ang inis niya.Kaya, sa malamig na mukha pero galit na boses, inangal niya, "Tama ka. Mga hayop na FBI na 'yan, puro kalokohan! Wala nga silang maayos na nagagawa sa trabaho nila, tapos may gana pa silang pakialaman ang pamilya ng ibang pasyente! Mga lintik talaga!"Ngumiti si Charlie nang parang nakikiayon at tumango. "Tama ka, Mr. Cash."Pagkatapos, hininaan niya ang boses niya at nagdagdag, "Huwag kayong mag-alala. Maghihintay ako hanggang mamayang gabi at oobserbahan ko ang mga taga-FBI. Kapag medyo maluwag na sila at hindi na ganoon ka-alerto, gagawa ako ng paraan para maipasok ka ulit sa ospital."Kuminan ang mga mata ni Zekeiah nang marinig ito, at hindi niya napigilang itanong, "Pwede ba talaga?""Sa tingin ko, kaya naman," buong seryosong paniniguro ni
Magbasa pa