เขาใช้โทรศัพท์อีกเครื่องและโทรหาอัล ฮอปเปอร์ ไม่นานก็รับสาย“ฆวน แปลกใจไหมที่ฉันรับสาย?”ฆวนสั่นสะท้านกับเสียงที่คุ้นเคย มือและเท้าของเขาเย็นลง จากนั้นเหงื่อเริ่มไหลลงมาที่หน้าผากของเขาเป็นหยด“ฟิลิป? เป็นยังไงบ้าง…”คำพูดของฆวน ติดอยู่ในลำคอของเขานี่คือเบอร์ของอัล แต่ฟิลิปเป็นคนรับสาย แม้แต่คนงี่เง่าที่มีสมองหมูก็ยังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น“อัลอยู่ไหน” ฆวนควบคุมอารมณ์อันบ้าคลั่งของเขาและถาม“หน้าบ้านนาย” ฟิลิปพูดอย่างใจเย็น จากนั้นมีเสียงอู้อี้มาจากโทรศัพท์ฆวนตกใจมาก เขาลุกขึ้นจากโซฟาและวิ่งไปที่หน้าต่างมองออกไปนอกกระจกเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำสองคันจอดอยู่หน้าทางเข้าคฤหาสน์ ไฟท้ายของพวกเขาส่องแสงสีแดงเป็นลางไม่ดีมีชายคนหนึ่งอยู่ที่ฝากระโปรงรถ เขากำลังสูบบุหรี่ แสงสีแดงของบุหรี่ทำให้ฆวนตื่นตระหนกฟิลิป!เขามาที่นี่เร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?ปัง!ก่อนที่ฆวนจะฟื้นคืนสติ ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออกอย่างแรง ไทเกอร์และทหารอีกสิบคนบุกเข้าไปข้างในทันทีชายชุดดำล้อมรอบห้องนั่งเล่นทันทีปัง!ไทเกอร์เตะอัลลงไปนอนกองอยู๋หน้าโซฟา มีเทปสีเขียวปิดปากเขาอยู่ เขาคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าช้ำและบวม ดูน่

กลับมาที่ฟิลิป หลังจากที่ออกจากบ้านของฆวน เขาก็ขึ้นรถของธีโอและขับรถไปที่บ้านของจอร์จ“ผู้อาวุโสจอร์จ มันสายไปแล้ว ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?" ฟิลิปนั่งบนโซฟานุ่ม ๆ และจิบไวน์ของเขาจอร์จเดินไปต่อหน้าฟิลิปด้วยความเคารพและโค้งคำนับ เขากล่าวว่า “นายน้อย ผมขอโทษ ความผิดพลาดของผมทำให้คุณต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมที่ไม่ได้รับการชดเชย”ฟิลิปตอบอย่างเฉยเมยว่า “ท่านผู้อาวุโสจอร์จ อย่าทำแบบนี้ ไม่เป็นไร บอกผมว่ามีอะไรผิดปกติ? ทำไมถึงได้กังวลที่จะเจอผมขนาดนั้นล่ะ?”จอร์จครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบอย่างสุภาพว่า “นายน้อย คุณซัมเมอร์เซ็ทจะมาที่ริเวอร์เดลในอีกไม่กี่วัน”กึก!ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบแก้วไวน์ของฟิลิปลอยอยู่ในอากาศ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็วางมันลงบนโต๊ะกาแฟหินอ่อนที่ประดับด้วยสีทอง ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวดวงตาของเขาดูไร้ชีวิตชีวา ดูราวกับว่ามีอะไรหลงเหลืออยู่ในจิตใจผ่านไปครู่หนึ่ง ฟิลิปถามพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย “เธอจะมาที่นี่ทำไม?”โคลอี้ ซัมเมอร์เซ็ท เป็นผู้หญิงที่ฉลาด เธอยังเป็นผู้หญิงที่น่าภาคภูมิใจในด้านที่แข็งแกร่งของเธอเองเธอเป็นคู่รักในวัยเด็กของฟิลิปเธอเป็นลูกสาว

“โอ้ อืม… คุณโธมัส โปรดอย่าเข้าใจผิด โปรดอย่าสนใจฉันเลยค่ะ ฉันเป็นแค่หญิงชราที่น่าสงสาร ก่อนหน้านี้ฉันแค่พูดพล่าม ได้โปรดอย่าเอาคำพูดของฉันไปใส่ใจเลยนะคะ”มาร์ธาตื่นตระหนก และตื่นเต้นเธอลุกขึ้นไปชงชาและหั่นผลไม้ เธอต้องการที่จะมอบอาหารที่ดีที่สุดในบ้านให้จอร์จจอร์จเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ เขาพูดอย่างสุภาพว่า “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ฉันก็แค่พาฟิลิปตัวน้อยกลับมาบ้านก็แค่นั้น ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้”“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ไม่มีอะไรเลย เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่มีคุณอยู่ในบ้านของเรา คุณโทมัส ช่วยกินหน่อยนะคะ นี่คือผลไม้ที่ฉันเพิ่งซื้อวันนี้ และนี่เป็นชาเหมาเจี้ยนที่ดีที่สุด ปกติฉันจะไม่ค่อยที่จะดื่มสิ่งนี้ด้วยซ้ำค่ะ”ทัศนคติของมาร์ธาเปลี่ยนแปลงไป 180 อารมณ์ได้ เธอเอาใจใส่จอร์จอย่างออกหน้าออกตาเธอยังขัดจังหวะชาร์ลส์เมื่อเขาต้องการจะพูดอะไร“นั่งตรงนั้นและอ่านหนังสือพิมพ์ของคุณไปค่ะ” มาร์ธาดุชาร์ลส์ก่อนจะหันกลับมามองจอร์จราวกับว่าเขาเป็นสมบัติของชาติ ดวงตาของเธอเป็นประกายเจิดจ้าวินน์รู้สึกหมดหนทางแม่ของเธอน่าอายมากเมื่อครู่นี้ เธอต้องการจะไล่เขาออกไปและตอนนี้เธอต้องการให้เขาอยู่กับเขา“แ

200ล้าน? เดอร์ริคเกือบตกจากเก้าอี้“ผู้อำนวยการสแตนลีย์ค่ะ คุณแน่ใจหรือว่าไม่ได้พูดเล่น? เห็นได้ชัดว่าเงื่อนไขในสัญญานี้มีประโยชน์ต่อ บีคอนมากกว่า” วินน์รู้สึกเหมือนเธอกำลังฝันไปผู้อำนวยการสแตนลีย์ยิ้มและกล่าวว่า “คุณจอห์นสตัน เราเซ็นสัญญาไปแล้วจะกังวลอะไรอีก?”วินน์มองดูสัญญาได้รับการลงนามจริง ๆ มันถูกประทับตราแล้วนี่หมายความว่าตราบใดที่วินน์ลงนามสัญญาก็จะมีผลบังคับทันทีดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของฟิลิปและศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์จะไม่ใช่เรื่องที่ธรรมดาขนาดนั้น คงมีบางอย่างที่เธอไม่รู้เธอคงต้องกลับไปถามฟิลิปเมื่อเร็ว ๆ นี้ วินน์ตระหนักได้ว่าเธอให้ความสำคัญกับฟิลิปน้อยลง เขาเปลี่ยนไปมากเกินไปเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น วินน์ยกปากกาขึ้นและกำลังจะเซ็นอย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้!ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกในชั่วพริบตา บอดี้การ์ดแปดคนในชุดสูทก็พุ่งเข้ามาและยืนอยู่ที่ประตูหญิงสาวผู้สง่างามสวมชุดยาวสีขาวไม่มีสายหนังของวาเลนติโน่เดินเข้ามา หน้าตาของเธอสมบูรณ์แบบ จมูกสูงของเธอดูโดดเด่นมาก มีความเย่อหยิ่งและความเยือกเย็นในดวงตาของเธอเธอสวมหมวกกันแดดสีชมพูกว้างและรองเท้าคริสตัลหลุยส์ราคา

ลินน์กำลังตกใจ เธอกระทืบเท้าและดึงแขนฟิลิปก่อนจะพูดว่า “ฟิลิป บอกพวกเธอไปสิว่ามันเป็นเรื่องจริง ไม่สิ นายต้องโทรหาธีโอตอนนี้และบอกให้เขามาที่นี่!”ลินน์เริ่มโวยวายเธอไม่เคยถูกสงสัยแบบนี้มาก่อน และแน่นอนว่าเธอรู้สึกไม่มีความสุขเอาเสียเลยแต่ว่าฟิลิปส่ายหัวและพูดว่า “ฉันขอโทษนะแต่ฉันไม่รู้จักธีโอ แซนเดอร์เลยจริง ๆ นี่ลินน์ เธอจำผิดคนหรือเปล่า?”“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีลินน์หน้าแดง เธอรู้สึกได้ถึงการรังเกียจที่มาจากเพื่อนของเธอเธอรู้สึกเหมือนไก่ไม่มีขนที่ยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนอย่างเปลือยเปล่า เธอถูกวิพากษ์วิจารณ์และอับอายต่อหน้าทุกคน“พอเถอะลินน์ พี่เขยเธอพูดไปแล้วหนิ เลิกโกหกพวกเราได้แล้ว พวกเราจะไม่หัวเราะเยาะเธอหรอก”“พี่เขยเธอเป็นดูคนซื่อ ๆ เหมือนเขาจะไม่ใช่คนงี่เง่าสักเท่าไหร่”"พอได้แล้ว เราไปสนุกกันเถอะ”เพื่อนของเธอออกไปพร้อมกับหัวเราะลินน์ก็หน้าซีด เธอหันกลับมาอย่างโกรธจัดและเหวี่ยงมือจะไปตบฟิลิป เธอตะโกนว่า “ฟิลิป ทำไมนายไม่พูดความจริงล่ะ? นายมีความสุขไหมที่ฉันถูกพวกเขาเยาะเย้ย?”แต่ทว่า ฟิลิปจับมือเธอไว้ได้กลางอากาศ“ลินน์ ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะ อย่