Nakasakay ako ngayon sa lumang train na maghahatid sa akin sa Ashvel town. Hindi ko rin alam kung bakit may lumang station ng train sa syudad na ito. Maunlad naman ang syudad, kaya nakakatuwang makakita ng lumang train. I have search about the town pero wala akong ibang nakita bukod sa malaki at lumang mansion na sa tingin ko ay nasa dekada na ang tanda. Wala ring ibang lumabas tungkol sa pamumuhay at mga mamamayan ng Ashvel. Dinukot ko ang cell phone ko sa bulsa para tawagan si mama.After the second ring, she picked. I take a deep breath."Ma," I enthusiastically called. "Salamat, anak! Binigay na nila si Stacy. Maraming salamat," bungad niya, at walang humpay na nagpapasalamat sa akin. Napangiti ako. Tinuyo ko ang luha sa aking mata. Sa wakas ay nawala na ang tinik sa lalamunan ko. Balik na sa dati ang lahat. "Salamat naman at tumupad sila," bulong ko. "Kumusta na pala si Stacy, ma?" pag-iiba ko. Kahit naman na hindi kami close ng kapatid ko na iyon ay may pakialam pa rin ako

CHAPTER 4Napasilip ako sa mansion ng nasa harapan na namin ang sasakyan namin karwahe. The cold wind embraces my consciousness. Napayakap ako sa sarili ko. Kahit na nakasuot na ako ng makapal na jacket ay ramdam ko pa rin ang malamig na hangin na nanunot sa balat ko.Naunang pumasok si nanay Rona sa loob samantalang ako ay nasa labas pa rin habang nakatanaw sa mansion. Napabuga ako. Hindi ko sinasadyang maabot ng mata ko ang pangatlong palapag. Agad na pumalo ang kaba sa aking dibdib at napalunok nang makita ko ang bulto ng lalake mula roon. The ambience seems change as frightened enveloped.Kumabog ng malakas ang dibdib ko, bigla ko na lang naramdaman ang mga titig nito sa akin. Napahawak ako ng mahigpit sa damit ko habang hindi pa rin pinuputol ang mga tingin sa bulto niya. Naalala ko na naman 'yong gabi na 'yon. Ang mukha ng demunyu na kamuntik nang tumapos sa buhay ko. Naikuyom ko ang kamao ko. I won't let that happen again. He already tasted my body, and I don't have any plan t

I gaze dumbfounded at the familiar ceiling, blink my eyes twice trying to recall what did I do last night for having this bad headache. I seat disoriented in my bed. Nilibot ko ang paningin ko sa buong kwarto. Mariin kong ipinikit ang mga mata ko nang napagtanto kung nasaan ako ngayon. I'm at the mansion. Iginala ko ulit ang tingin ko para siguraduhing hindi ako nagkakamali sa hinala ko.There this white roses in the vase above the table, I noticed. That's new. I haven't found any flowers or vases in this room since the first time I slept in this room. Maybe nanay Rona decorated it. Siya lang naman ang mahilig na mag-alaga ng mga bulaklak sa mansion na ito.She will die, seeing a place without flowers.Ibinaling ko ang tingin ko sa libro na nakabuklat. I crease my forehead. I don't remember I read a book last night. I don't remember I have a book either. Hinilot ko ang sintido ko habang ang isang kamay ko naman ay nakahilot sa batok ko. It's like I'm sleeping in a bad position for a lo

Napabuga ako nang makaabot na ako sa mansion. Ito ang kauna-unahang makabalik ako sa mansion na walang nangyari sa akin sa University. Hindi na rin ako nakapanood ng football ni Vincent dahil sa babala at sinabi ni Miss Joanna kanina. Nalaman ko rin mula sa mga kaklase ko na matagal na may gusto si Miss Joanna kay Vincent. And by looking at their eyes earlier, I guess the rumor is true. Napahawak ako sa dibdib ko. Bakit ang sakit? Ginala ko ang tingin ko sa buong mansion. Why does this place look so heavy? Or maybe because I am alone and lonely? F*ck. The whole mansion was back to its sane again when I went to stairs. Though, wala namang bago but I think naka adjust na ako. From waking up early, para mag-prepare ng breakfast ni Mr. Yvan at linisin ang buong mansion, hanggang sa pagpasok ko sa university. Sinuma rin noong binalaan ajo ni Miss Joanna ay iniiwasan ko na rin na mag-cross ang landas namin ni Vincent dahil sa tuwing nasasagi siya sa isip ko o nakikita ay alam kong masas

"Jas." Napalingon ako sa lalaking tumawag sa akin. Mariin akong napapikit habang nakakapit ng mahigpit sa trap ng bag ko. Hindi ko alam pero bigla kong na miss ang lalaki na 'to. Hindi na ko na rin siya nakumusta noong huling pagkikita sa amin dahil sabi ni Miss Joanna na mas makakabuti kung hindi muna kami magkikita. Nalaman ko rin nagpapagaling siya noon sa kaniyang mansion, kasama si Miss Joanna. Kaya naman panatag ang loob ko na hindi siya pababayaan ni Miss Joanna. And look at him. Napaka-bibo na naman niya na para bang walang nangyari. Pero kahit na ganoon, I still owe him an apology. Hindi rin ako nagkatoon ng pagkakataon na magpasalamat sa kaniya."Vincent," bati ko sa kaniya. Nahihiyang tumingin ako kay Vincent. "About what happened, pasensya ka na." I bow my head. Marahan naman niyang pinitik ang noo ko. "Ano ka ba, normal lang para sa magkaibigan na mag-away minsan. Kaya huwag mo nang isipin 'yon. At isa pa, magaling na ko oh. You don't need to feel sorry about what happe