“ถ้าอย่างนั้นตอนที่ท่านอ๋องนั้นออกมาจากหอคอยเหวินชาง ฟูเป่าลงมาด้วยหรือไม่?” กู้ซีถามอวี่เหวินห่าวส่ายหัว “ในเวลานั้นข้าเองก็ไม่ทันได้สังเกต”“ท่านฉลาดพอที่จะมีหัวคิด และก็รู้ว่าฟูเป่าเป็นสิ่งล้ำค่าของท่านปู่ ท่านจะบอกว่าท่านไม่ทันได้สังเกตได้อย่างไรกัน?”คำพูดของจักรพรรดิหมิงหยวนทิ่มแทงใจมาก แสดงให้เห็นว่าอวี่เหวินห่าวอยากจะประจบหวงไท่ซ่าง จึงเข้าหาสุนัขเพื่อเอาอกเอาใจ บรรยากาศในตำหนักตึงเครียดมากแม้แต่ไทเฮาก็ยังตกใจนางกล่าวว่า “ช่างเถอะ แค่สุนัขแค่ตัวเดียวทำไมถึงกับต้องโมโหลูกชายตัวเองถึงขนาดนั้นด้วย? ถึงเจ้าห้าจะพาขึ้นไปก็เถอะ ยังไรเสียเจ้าห้าเองก็คงไม่มีทางที่จะโยนลงมาได้หรอก เพราะเจ้าห้าเองก็รักฟูเป่าเหมือนกัน”ไทเฮามิทรงทราบเลยว่าจักรพรรดิหมิงหยวนมีความคิดอื่นในใจ คิดเพียงแต่ว่าจักรพรรดิหมิงหยวนทำให้เรื่องราวดูเป็นเรื่องใหญ่ แค่สุนัขตัวเดียวถึงกับขนาดเกลี้ยกล่อมให้ไท่ซ่างหวงสอบสวนเลยรึ เจตนาเพื่อที่จะให้เจ้าห้าเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย?เมื่อไทเฮาเห็นว่าจักรพรรดิหมิงหยวนทรงเงียบลงแล้ว แต่สีหน้ายังคงดูโกรธเกรี้ยวอยู่ จึงหันไปหาไท่ซ่างหวงและกล่าวว่า “ไท่ซ่างหวง ท่านพูดอะ

หยวนชิงหลิงส่ายหัว “หม่อมฉันมองไม่ออกหรอกเจ้าค่ะ”“เจ้าต้องสังเกตให้ดี ตราบใดที่ใจสงบพอ ดวงตาเจ้าจะมองเห็นอะไรบางอย่าง แววตาของปีศาจก็จะค่อย ๆ ออกมา ความโหดเหี้ยมของพวกมันไม่สามารถเก็บซ่อนได้ รอวันที่เจ้าเข้าใจ ข้าถึงจะบอกวิธีรับมือกับพวกมัน”หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจจริง ๆ “ในเมื่อพระองค์ทรงรู้ว่าใครเป็นคน ใครเป็นปีศาจ ทำไมพระองค์ไม่จัดการเพคะ”“เพราะไม่มีวันที่จะกำจัดให้หมดไปได้ง่าย ๆ เมื่อปีศาจถูกกำจัดไปแล้ว ก็จะมีปีศาจตนใหม่ขึ้นมาแทน ความทะเยอทะยาน จะเข้าครอบงำจิตใจของคน ส่วนข้าเหมือนคนที่รอวันตาย ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้แล้ว ที่สำคัญพวกเขาทั้งหมดเป็นคนในตระกูลอวี่เหวิน เป็นลูกหลานของข้า ฆ่าใครคนใดคนหนึ่ง ก็เหมือนตัดเนื้อตัวเอง”ไท่ซ่างหวงเมื่อพูดประโยคนี้จบแล้ว ก็ค่อย ๆ หลับตาลงหยวนชิงหลิงรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ล้วนแฝงไปด้วยความเศร้า ในเวลานี้เขาเป็นถึงไท่ซ่างหวงแห่งราชวงศ์ ผู้ที่มีอำนาจ และพระอิสริยยศฐานันดรสูงสุด น่าเสียดายที่พระองค์ไม่สามารถแม้แต่จะจัดการกับคนที่ทำร้ายพระองค์ได้ลง“เจ้าห้าเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง น่าเสียดาย ตาบอด!” ไท่ซ่างหวงหลับตาแล้วพึมพำอีกประโยคหยวนชิงหลิงห่มผ

หยวนชิงหลิงดูฉากนี้อย่างเย็นชา ในใจรู้สึกขบขันแทนที่จะโกรธคนสวยพูดแค่หนึ่งประโยค ก็ชนะนางที่โต้เถียงนับพันประโยคอย่างไรก็ตาม ความโกรธของอวี่เหวินห่าวค่อย ๆ จางหายไป ในท้ายที่สุด เขาก็สงบสติอารมณ์พูดกับอ๋องฉีว่า “พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ”“ได้ พวกข้าไปก่อนนะ พี่ห้าอย่าทรงโกรธเลย ถือซะว่าฟังคำพูดของคนบ้า” อ๋องฉีกลัวว่าอวี่เหวินห่าวจะทุบตีพระชายาในวัง สร้างปัญหาต่อหน้าท่านพ่อ ซึ่งก็ยิ่งยากที่จะตามเก็บหลังจากพูดจบ เขาก็จับมือฉู่หมิงชุ่ยออกไปฉู่หมิงชุ่ยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จะให้กลับไปตอนนี้ได้ไงล่ะ? เรื่องนี้ยังไม่ได้พูดให้เข้าใจเลยนะเธอไม่ยอมที่จะหันกลับไปมองอวี่เหวินห่าวและพูดด้วยน้ำเสียงที่จุกอก “ข้าหวังว่าท่านอ๋องจะคืนความยุติธรรมให้แก่ข้า”อวี่เหวินห่าวกล่าวเล็กน้อย “พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ”ฉู่หมิงชุ่ยไม่ได้รับการรับรอง รู้สึกหงุดหงิดและโกรธมาก แต่มันไม่ง่ายสำหรับนางที่จะแสดงท่าทีโกรธออกมา ทำได้แค่เดินตามอ๋องฉีกลับไปนางไม่กล้าแม้แต่จะย้อนกลับไปมองหยวนชิงหลิงอวี่เหวินห่าวดึงสายตากลับมองไปที่หยวนชิงหลิง ผู้ซึ่งถือปิ่นปักผมไว้ในมืออย่างแน่นหนา มวยผมของนางปล่อยสยาย ผมเผ้ายุ่งเห

ข้างเตียงมีเบาะนุ่มรองอยู่ ซึ่งมันทำให้หยวนชิงหลิงคุกเข่าสบายขึ้น ไท่ซ่างหวงรู้ว่านางได้รับบาดแผล หยวนชิงหลิงที่บาดเจ็บจนนั่งลงไม่ได้ การนั่งคุกเข่าคือวิธีสบายที่สุดแล้ว ดังนั้นจึงได้ให้ฉางกงกงเตรียมเบาะนุ่มรองเอาไว้ให้ หยวนชิงหลิงเมื่อคุกเข่านั่งลงเรียบร้อยแล้ว อยู่รับใช้ในวังมาสามวัน จึงพอรู้อุปนิสัยใจคอของไท่ซ่างหวง ชอบทำตัวเป็นอาจารย์สั่งสอนบทเรียน ไม่ยอมรับคำอธิบายและคำโต้เถียงด้วยแน่นอน มันเริ่มขึ้นแล้ว“เจ้ารู้สึกว่าการที่ข้าให้เจ้าเรียนรู้ต่อการอดทนอดกลั้นนั้น ทำให้เจ้าเป็นคนโง่เง่าไหม?”หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “หม่อมฉันไม่เคยคิดเช่นนั้นเพคะ”“ไม่เคยคิด? ข้าเห็นชัดว่าเจ้าคิด ในใจเจ้านั้นไม่พอใจ เจ้าคิดว่าหากเกิดเรื่องที่ไม่ยุติธรรมก็ต้องพูดออกมา จะยอมความไม่ได้”จริง ๆ หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น ดังนั้นเธอส่ายหน้าแรงขึ้น “จริง ๆ เพคะ หม่อมฉันไม่เคยคิดเช่นนั้น”ไท่ซ่างหวงใช้หลังมือเคาะขอบเตียงและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แล้วเจ้าจะอายอะไรอีก ทุกคนต่างก็คิดแบบเดียวกัน ตอนสมัยข้ายังเด็กข้าเองก็คิดเช่นนั้น ข้าเจออุปสรรคมานับไม่ถ้วนจึงได้เข้าใจในสัจธรรม ตอนเจ

นอกประตูจวนอ๋องฉู่มีโคมไฟดวงใหญ่สองดวงแขวนอยู่ ไอหมอกปกคลุม แสงระยับรำไร หยวนชิงหลิงรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี เดินก้าวผิดจังหวะจนลื่นล้ม องครักษ์จึงเข้ามาช่วยและพูดเสียงเบา “พระชายาระวังด้วย”“ขอบใจ” หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับสายตาเย็นชาขององครักษ์กู้ซือ“เดินได้ไหม พ่ะย่ะค่ะ?” องครักษ์กู้ซือปล่อยนางและถามหยวนชิงหลิงลื่นล้มขาแพลงเจ็บมาก แต่ว่านางก็ไม่ได้ให้องครักษ์กู้ซือช่วยประคอง นางค่อย ๆ เดินกะเผลก ๆ เข้าไปเองเข้ามาถึงกลางจวนเป็นทางเดินตรงยาว ถังหยางกล่าวขึ้นว่า “เมื่อคืนก่อน ท่านอ๋องตอนออกจากวังถูกลอบทำร้าย อาการบาดเจ็บสาหัส”“อาการหนักขนาดไหน?” มิน่า ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อวานเขาไม่เข้าวัง ที่แท้ถูกทำร้ายนี่เอง“ท่านอ๋องหยุดหายใจไปชั่วครู่ หลังจากนั้นอ๋องฉีมอบยาเม็ดจื่อจินมาให้ให้ถึงยื้อกลับมาได้ แต่ท่านอ๋องก็ยังไม่ฟื้น ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำของเมื่อวานท่านอ๋องก็ไข้ขึ้นสูงตลอด อีกทั้งอาเจียนเป็นเลือด” ถังหยางพูดเสียงต่ำ“แล้วทำไมถึงเพิ่งจะมาเรียกหาข้าตอนนี้?” หยวนชิงหลิงถามถังหยางเดินอย่างเร่งรีบและกล่าวว่า “ท่านอ๋องไม่อนุญาตให้รายงานเข้าไปในวังหลวง สถานการณ์เมื่อคืนวานอันตรา