Semua Bab ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Bab 671 - Bab 680

อ๋องอันที่ได้ยินเสียง จึงรีบเดินออกมาจากด้านใน ก็พบว่าองค์รัชทายาทก่นด่าเซียวท่าอย่างโกรธเกรี้ยว ก็โมโหขึ้นมาทันที โดยไม่จำต้องคิด ตบลงบนหน้าขององค์รัชทายาทในทันที ตะเบ็งเสียงเอ่ยออกมา “ป้าของเจ้านอนอยู่ด้านในเป็นตายยังไม่รู้แจ้ง เจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่? ไสหัวไป!” องค์รัชทายาทไม่เคยพบกับอ๋องอันที่โมโหถึงเพียงนี้ และก็ไม่คิดว่าอ๋องอันจะลงมือตบเขา อีกทั้งยังต่อหน้าของหูฮวนสี่ เซียวท่า และซูชิง สำหรับเขาแล้วช่างเป็นที่น่าอัปยศจริง ๆ อ๋องอันไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องในราชสำนักมานานแล้ว และไปมาหาสู่กับองค์รัชทายาทน้อยมาก ปกติแล้วองค์รัชทายาทเองก็ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา มาตอนนี้โดนฝ่ามือเขาไป จะยอมแพ้ได้อย่างไร จับจ้องใบหน้าอ๋องอันด้วยความเกลียดชัง “ดี มู่หรงจื่อ ข้าจะกลับไปรายงานเสด็จแม่ ฝ่ามือนี่ข้าเองก็จะจำเอาไว้เช่นกัน” อ๋องอันเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “หากว่าเจ้ายังไม่ไป ข้าจะหักขาเจ้าเสีย” พระสนมอี๋ไม่ได้ไร้เดียงสา และโง่เขลาเหมือนกับองค์รัชทายาท นางรู้ความร้ายกาจของอ๋องอัน จึงได้เอ่ยออกมากับองค์รัชทายาท “ฝ่าบาทเพคะ พวกเราไปกันก่อนเถอะเพคะ องค์หญิงเกิดเรื่องขึ้น ทุกคนล้วนแต่ใจคอไม่ดี

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยต่างก็ไม่ได้นอนหลับ พากันเฝ้าจ้วงจ้วงอยู่หน้าเตียง ที่สามารถทำได้ก็ทำไปหมดแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่อย่างเดียวที่สามารถทำได้ ก็คือคอยเฝ้านางเอาไว้ นางล้วนแต่อยู่ในความรุ่งโรจน์มาโดยตลอด แต่นางก็โดดเดี่ยวมาโดยตลอด ในจวนองค์หญิงที่มั่งคั่งนี้ ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวที่มั่งคั่งอย่างถึงขีดสุด ข้างกายมีเพียงสาวใช้สองคนที่อยู่เป็นเพื่อน ยังมีกองภูเขาเงินภูเขาทอง ความมั่งคั่งนับไม่ถ้วน แสงสีทองนับไม่ถ้วน นางมีสิ่งที่คนมากมายใฝ่ฝันถึง ทว่าสิ่งที่นางต้องการกลับไม่มี นางใช้วิธีที่กล้าหาญมากที่สุด เพื่อบอกลาโลกใบนี้ จื่ออันร้องไห้อยู่หลายครั้ง ดวงตาบวมแดงเหมือนลูกพีช มู่หรงเจี๋ยออกมาจากวัง นางเองก็ไม่ได้ถามเขาว่า ตกลงแล้วองค์จักรพรรดิเอ่ยว่าอะไร ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ก็หมดสติได้รับบาดเจ็บสาหัส ไล่ตามสิ่งเหล่านั้น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร หลงจากที่มู่หรงเจี๋ยออกจากวังมา อารมณ์ก็ดูจะไม่ค่อยมั่นคง เขากลับถามตนเองซ้ำ ๆ หากว่าเขาอยู่ในสถานะที่สูงส่งนั้น เขาจะยอมเสียสละความสุขทั้งชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่ง เพื่อให้ตนเองไร้กังวลหรือไม่ คำตอบคือไม่มีทาง รักษาครอบครั

จื่ออันปลอบพั่งจื่อฟันหักแล้ว เมื่อเห็นว่าเขาหยุดร้องไห้ จึงเอ่ยถามออกมา “เจ้าว่าเซียวเซียวตายแล้ว เกิดอะไรขึ้น?” พั่งจื่อฟันหักสะอึกสะอื้นเอ่ยออกมา “เป็นอากงบอกว่าเขาตายไปแล้ว แต่ถ้าหากไม่ตายไป ก็ช่วยให้มีชีวิตขึ้นมาไม่ได้” “เพราะอะไรกัน?” จื่ออันประหลาดใจอย่างมาก ทำไมถึงถ้าไม่ตายไปก็ช่วยให้มีชีวิตกลับมาไม่ได้? พั่งจื่อฟันหักส่ายศีรษะออกมา “ไม่รู้เช่นกัน เป็นอากงที่บอกออกมา” จื่ออันหันกลับไปมองมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองอ๋องอัน อ๋องอันก็หันไปมองอ๋องหลี่ที่เพิ่งจะปรากกขึ้นตรงประตู ทั้งสี่คนต่างก็อิบายไม่ได้ ทำไมพั่งจื่อถึงได้โง่งมเสียยิ่งกว่าเซี่ยหลินกัน? จื่ออันถอดใจที่จะถามเขาต่อ หันไปถามเซี่ยหลินแทน “หลินหลิน พี่ชายที่อากงนำกลับไปเมื่อวานนี้ ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?” เซี่ยหลินเหลือบมองมู่หรงเจี๋ยด้ยความหวาดกลัว ราวกับกลัวว่าหากเขาเอ่ยออกมาแล้ว มู่หรงเจี๋ยจะทำร้ายเขา จื่ออันหันไปโบกมือ “ท่านออกไปไกลเสียหน่อย” มู่หรงเจี๋ยทำได้เพียงแค่ก้าวถอยออกไปสองก้าว ในใจบ่นพึมพำออกมา พูดคุยกับเจ้าพวกโง่งมเหล่านี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ เซี่ยหลินเมื่อเห็นว่าเขาถอยห่างออกไป ถึงไ

มู่หรงเจี๋ยรีบสั่งคนให้ประคองเขาเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ จื่ออันตรวจชีพจรให้กับเขา อีกทั้งยังตรวจสอบเปลือกตาและลิ้น จึงเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ “เขาถูกวางยาพิษแล้ว” เซียวท่าตื่นตกใจเสียจนใบหน้าซีดขาว แต่กลับเอ่ยเป็นคำพูดไม่ออก เพียงแต่ใบหน้านั้นกระตุกออกมา “เร็ว รีบตามหลินหลินกลับมา” ทันใดนั้น จื่ออันก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ รีบหันไปเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยวิ่งออกไปด้วยตนเอง ขี่ม้าไล่ตามไปด้วยตนเอง เซียวท่าที่กระตุกเพียงเล็กน้อยในตอนต้น แต่แขนขาของเขาก็ค่อย ๆ แข็งค้างขึ้นมา ใบหน้าที่กระตุกหยุดชะงักลง แต่ก็ไม่อาจแสดงท่าที่ใดออกมาได้ เขาเริ่มรู้สึกหายใจออกมาอย่างยากลำบาก รู้สึกแย่ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่มากดทับลงบนหน้าอก เขาต้องการจะยืดคอขึ้นเพื่อที่จะหายใจ กลับพบว่าลำคอแข็งค้างจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ โชคดีที่เซี่ยหลินยังไปได้ไม่ไกลนัก มู่หรงเจี๋ยรีบคว้าเขาขึ้นหลังม้า แล้วพุ่งออกไป จื่ออันเมื่อเห็นว่าเซี่ยหลินเข้ามาแล้ว ก็รีบดึงเขาเข้ามา แล้วเอ่ยอย่างเป็นกังวล “หลินหลิน ยาถอนพิษของขนมน้ำตาลเคลือบ” เซี่ยหลินส่งเสียงออกมาคำหนึ่ง แล้วก็หยิบยาลูกกลอนเม็ดสีชมพูออกมาจากกระ

หลังจากที่ซื้อยาสมุนไพรกลับมาแล้ว เซี่ยหลินให้พั่งจือฟันหักต้มยาให้กับเขา ฉินจือสั่งคนนำเตาถ่านมาให้เขาสิบกว่าอัน หม้อยาสิบกว่าใบ แล้วต้มยาในลานบ้านนั่นเลย จื่ออันและหมอหลวงเองก็เข้าร่วมอยู่ในนั้น คราวนี้จื่ออันนับได้ว่ามองเห็นหนทางแล้ว เขาคำนวณพิษออกมาหลายชนิด แต่ละชนิดของพิษนั้นแตกต่างกันออกไป วิธีการถอนพิษเองก็แตกต่างกันออกไป ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำนั้นก็คือถอนพิษแต่ละชนิดออกมาเสียก่อน จากนั้นก็ผสมเข้าด้วยกัน แล้วทดสอบการถอนพิษในท้ายที่สุด แต่นี่เป็นขั้นตอนขนาดใหญ่ มีเวลาเพียงแค่หนึ่งวัน ไม่อาจที่จะสำเร็จลงได้ เพราะฉะนั้น หลังจากที่ทดลองครั้งแรกแล้ว จื่ออันก็เอ่ยถามเซี่ยหลิน “หลินหลิน พรุ่งนี้ข้าจะต้องปลดเข็มที่ฝังให้นางเอาไว้ หากเป็นเช่นนี้แล้วก็จะพิษก็จะแพร่กระจายออกไปในทันที ตอนนี้เจ้ามีวิธีใดที่จะทำให้พิษหยุดแพร่กระจายออกไปได้ชั่วคราวบ้างหรือไม่?” เซี่ยหลินควานหาอยู่ในถุงผ้าอยู่ชั่วครู่ หาขวดใบหนึ่งออกมา ในขวดนั้นใส่แมลงเอาไว้ ดูเหมือนว่าจะเป็นตะขาบ แต่ว่าไม่ได้มีขามากมายเหมือนเช่นตะขาบ ม้วนขดตัวอยู่ ร่างกายแดงก่ำ เคลื่อนไหวอยู่ช้า ๆ ในขวดนั้น เมื่อมองออกไปแล้วเซี่ยหลินก็