All Chapters of Is That The Alpha's Mate: Chapter 11 - Chapter 20

“And How much would that be?” Lumapit ako sa counter at inabot ang pera dahil wala pa akong credit card na nailabas. “2,800php Ma’am” Nakangiti niyang sumbat ngunit nawala din agad ang ngiti nito ng magtama ang tingin namin sa isa’t-isa . “I mean, 2,800php po Sir.” Payuko nitong bati at inabot ang pera. Nasa mundo ako ng mga tao ngayon. Sinadya ko talaga ito para bumili ng bagong sasakyan at magpagupit ng buhok. Hindi ko talaga alam pero kahapon, bigla nalang humaba ang buhok ko. Laging maiksi ang buhok ko at di ko talaga hinahayaang humaba ito ng kahit isang pulgada lang. Kaya di ko talaga maipaliwanag ang mabilis na paghaba ng buhok ko. Umabot ito ng hanggang baiwang ko. Tinignan ko muna ang ityura ko sa salamin. Gaya ng dati, nag suot ako ng plain white shirt paired with jeans and hoodie. Perfect. Nag lakad na ako palabas ng  establisyimento at binalikan ang sasakyang natipuhan ko kanina. Habang nag lalakad, nalala ko tuloy ang

"Jusmaryosep anong nangyari sayong bata ka!" Napalo ako ni Mom sa balikat pagkatapak na pagkatapak ko sa sala.  "Tss may sumugod na limang asong uloy- aray! Hinay hinay naman Mom." Hinila niya ako paupo sa sofa at at isa isang sinuri ang mga sugot ko sa muka at katawan.  Pinanood ko lang si Mom na nag hy-hysterical sa harapan ko. Napansin ko, medyo may umbok na ang tiyan niya. "Look at your pretty face! Masyado namang marahas ang gumawa sayo niyan pinagmuka kang hello kitty Rhoegene!" "Mom, I'd prefer if you call it Naruto style, okay?" "Sino sumugod sayo and I will assassinate them tonight? Tignan mo o napakatagal maghilom ng sugat mo sa muka. At hindi ako tanga para di malaman to dahil tanging mga taong lobo lang na may dugong maharlika ang kayang gumawa niyan saatin." Mom is right, injuries incurred from a werewolf with royal blood are slower to heal than bites and scratches from normal werewolves. "Just ignore it.

Buwiset!!! Napasipa ako sa pader matapos akong mag parking ng sasakyan ko sa academy. Akala ko pa naman walang pasok ngayon dahil sa paghahanap ni Lan-err Alpha sa hiyas. Excited pa naman ako umuwi sa bahay para mag mukmok sa kwarto ko maghapon tapos bigla bigla malalaman ko tuloy pa rin pala mga klase? Panira tinatamad talaga ako.Sinubukan kong mag stretching pero agad akong nagsisi dahil masakit parin pala ang katawan ko mula sa kalokohang ginawa ng mate ko at ng apat na minions nito, those piece of shits makakabawi din ako sainyo sa susunod. Gumaling na ang mga sugat ko sa labas pero sa loob ay sariwa pa ang mga ito.“Gutom ka na din ba Monique? Should we go to the cafeteria?”“Pwede ba tayong tumakbo Rhoegene?”“Monique na sa school tayo at isa pa masyadong maraming estudyanteng makakakita satin-“ What the fuck?! Bigla akong nawalan ng balance at nadapa ng biglang may bumangga sakin.

Bumalik na ako sa hospital bed dahil bigla nalang akong inantok matapos makaalis ni Calton. Buong buhay ko ngayon lang ako natuwa sa pamamalagi ko sa hospital, why the heck am I so weird today? Ipinikit ko ang mga mata ko at dahan dahang nagpagapi sa antok. When I opened my eyes, dinaig ko pa ang pakiramdam ng nanalo sa lotto. Hindi ko alam pero I feel great, I feel really invincible. I rolled in my bed at niyakap ang unan sa tabi ko. Wait, muli kong inilibot ang paningin ko sa paligid at agad akong napabalikwas ng mapagtanto kong nasa loob na ako ng kwarto ko. Tumalon ako at nag unat-unat pero wala akong naramdamang sakit. I check my self in front of my mirror at naghilom na din ang mga malalaki kong sugat sa katawan. What the hell? Akala ko I will recover within one month? That fucking Calton must be messing with me. Tsk hindi talaga siya mapagkakatiwalaan. Paano kaya ako nakauwi? Was it Mom and Dad? That's weird, hindi man lang ako nagising. Nagtun

Nanatili akong nakapikit at marahang pinapakiramdaman ang paligid. Ramdam ko ang mga nasa paligid ko at may isang nangingibabaw sa kanilang lahat. I can feel a pair of eyes intently looking at me. Hindi ko lang matukoy kung sino ito. "What Ma'am Gene, are you afraid of me?" Maarteng sabi niya habang pabebeng pinipunasan ang kamay nito. Hindi ko maipagkakaila na sobrang ganda ni Crystallene. Pero kung gaano kaganda ng pagmumuka niya, ganun din naman kaitim ang budhi nitong babaeng to. Hindi na ako nag-abala pang sumagot sakanya dahil masasayang lang din ang laway ko. Panibagong sampal ang natanggap kong muli pero pinanatili kong nakasara ang mata ko. Ayaw kong makita ng lahat ang kulay ng mata ko.  "Remind me to buy contact lenses after this Monique." Naglakad na ako papalayo dahil ayaw ko ng palakihin ang gulo. Pero hindi pa ako nakakalayo, sinubukang hawakan ni Crystallene ang suot kong hoody. Sa sobrang taranta ko ay malakas ko