Tnce looked very offended after hearing the story that I told them tonight. “‘Tang ina naman, bakit ka gan’yan? Si Savannah na ‘yong girlfriend mo!” bulyaw niya sa akin.Terrence might be a real dork but he can be really scary when angry, tulad ngayon. Sinalinan ko ng alak ang baso ko bago ininom ‘yon nang diretso.“Wala naman akong ginawa,” sagot ko.Wala naman talaga akong ginawa. I just watched Grace walked away from us after introducing herself to Savannah. Tinapos namin ni Savannah ang pag-e-enroll niya hanggang sa nag-aya na siyang umuwi dahil pagod na siya.The exhaustion is evident in her face so I believed her. After all, we did so many things in the university and I, myself, felt so tired.“Wala ka ngang ginawa, pare,” Aldrin said, calmly. “‘Yon na nga. Normally, nasa bahay ka pa ni Savannah ngayon. ‘Tang ina, 8:30 pa lang nang gabi. Ang normal na uwi mo, alas onse. Minsan nga doon ka na natutulog, ‘di ba? May problema talaga. Hindi mo na p’wedeng ikaila ‘yon.”

 The school started already and for some reasons, I am so nervous.“Ano?” tanong sa akin ni Terrence nang tumingin ako sa kan’ya. Umiling ako, dahilan ng pag-ismid niya. “Tigil-tigilan mo ako, ah? Naiinis pa rin ako sa ‘yo, pare.”I sighed before laughing as I put my arms on his shoulder. “Wala nga. Bati na tayo, pare, ‘wag ka nang magalit.”He rolled his eyes at me before removing my arms on his shoulder. “Ayusin mo sarili mo. Halatang ninenerbyos ka. Bakit ka ba ninenerbyos? Dahil p’wede kayong magkita ni Grace?”Hindi ako nakasagot dahil kahit ako, nagtataka rin dahil ninenerbyos ako ngayon habang naglalakad kami papasok sa campus. Gusto ko sanang sunduin si Savannah para sabay na kaming pumasok, kaso mamaya pa ang first class niya at ako naman ay may klase ng 7:30 AM.“Wala naman nga.”Umiiling si Terrence na nauna nang umalis. Wala rin si Aldrin dahil mamaya pa ang klase niya kaya naman nauna na kaming umalis ng condo ni Terrence. Napabuntonghininga na lang ako bago p

 Nng maihiga na sa vacant bed si Grace, kinausap ako ng nurse na p’wede na raw akong umalis at pumasok na ako sa klase ko dahil siya na raw ang bahala na mag-abiso sa prof niya na hindi ito makakapasok.Wala sa sarili akong umalis ng clinic at naglakad pabalik ng building namin, iniisip pa rin ang lahat ng sinabi ni Grace. Alam ko naman. Expected ko naman yung rason niya, pero nang marinig mula mismo sa bibig niya . . . para akong nanghina. Para akong itinapon pabalik sa mga araw na sinasaktan niya ang sarili niya sa harap ko.Bago ako makapasok sa room, nag-vibrate ang cellphone ko. Kinuha ko ‘yon sa bulsa ko at nakita na nag-text si Savannah. Binasa ko kaagad ‘yon. Why is she asking me this? I sighed before typin

 When the month of August came, I always look for Savannah. Hindi pa man kami nagmi-midterm noon at hindi pa kami nagkakalinawan ni Grace tungkol sa mga naging problema sa aming dalawa, palagi ko nang pinupuntahan si Savannah kung nasaan siya.I just wanted to relive the moments we had back when we were happy. I just wanted to relive the feelings I had when we were dancing under the first rainfall in the month of August.But it rained . . . and it rained. A storm came, numbers of low pressure areas were experienced for the whole month of August, and I never saw her dance under the first rainfall of August ever again. I never saw her get excited with the rain anymore.For the whole month of August, I never saw her smile when it rained, not even once. I was always watching her from afar. I almost cut classes just so I could see her expressions for the rain she loved to anticipate. And I never saw that same excitement again.Naging normal na araw na lang para sa kan’ya ang pana

 She looked at me, confused, as she seems to be digesting all the words I just said. She scoffed before rolling her eyes at me.“Of course not. I won’t. I’ll stay where I am. Hindi por que nakipag-hiwalay ako sa ‘yo, magkakaroon na ako ng dahilan para iwanan ang dream house ni Mama.” She looked away. “I’ll come with him for a vacation but that’s for the Christmas holiday. Matagal pa. Pero babalik ako rito.”Napatango-tango ako kasabay ng mga buntonghininga ko. Buti na lang. Buti na lang talaga.“Congrats.”Kumunot ang noo niya sa sinabi ko. “For what?”“For fixing things up with your dad. You won’t come with him for a vacation if you didn’t forgive him yet, right?” I smiled.Hindi na siya sumagot pa. Ilang sandali pa kaming nanahimik habang pareho kaming nakasandal sa hood ng kotse ko. Tuluyan nang humupa ang ambon at malamig na hangin na lang ang tanging natira.“So, what really brings you here? Anong oras na, you really should’ve left by 8:00 PM already.”I smiled timi