Renrem's POV"Bakit naman kasi kailangan mo akong ihatid agad pwede namang bukas nalang eh," reklamo ni Jane pagbaba niya ng kotse ko."Naghihintay pa sa akin si Mika sa resto, nangako sa kaniya na babalik ako agad," paliwanag ko.Shitt anong oras na ba?! Baka nauna na sa akin yun pauwi... Nakalimutan ko yung pangako fuck!"Haisst 11:07 na oh! Nandun pa ba yun?" irita nitong tanong."I really need to go. Bye!" sabay buhay ko sa makina ng kotse ko.Hindi ko na siya hinintay pang sumagot bagkos ay nagmaneho na ako paalis.Gabi na... Baka mapano si Mika, mali talagang iniwan ko siya eh. Sigurado akong galit na yun, anniversary namin tapos iniwan ko lang siya... Shit ka Renrem, bullshit ka...After a couple of minutes ay nakarating na ako sa resto. Malakas pa rin ang ulan dito.Si Mika baka magkasakit na yun...Bumaba ako ng sasakyan at tinungo ang guard upang tanungin."Boss kanina pa ba kayo sarado?" tanong k

Mika's POVNasa byahe na kami ngayon papuntang airport kung saan naghihintay na sina Chy at Levie. Hindi ko alam pero tanging lungkot at mabigat na pakiramdam lang ang meron ako ngayon. Ayoko naman umalis, ayokong lisanin ang Pilipinas at iwan ang mga taong mahal ko pero hindi ko kayang magstay nang dahil sa sobrang sakit.I and Renrem didn't have any official break up kapag umalis ako ng biglaan. Pero ayos na din iyon, kaysa naman kausapin ko pa siya at magmakaawa hindi ba?! Pagod na akong manghingi ng atensyon at pagmamahal sa kaniya. Pagod na akong makinig sa mga dahilan at palusot niya, sawa na akong iparamdam kung gaano ko siya kamahal habang siya au wala man lang naa-appreciate sa lahat ng mga iyon. Mahal ko siya pero tama na."Ate nandito na tayo," saad ni Ranz na nagpabalik sa akin sa reyalidad.Inayos ko na ang sarili ko at saka bumaba ng sasakyan. Pagkababa ko ay sinalubong agad ako nina Chy at Levie."Ano kaya mo ba talaga?" seryosong ta

Mika' s POVPagkababa namin ng eroplano ay malamig na hangin ang bumungad sa amin.Sa wakas ay nakarating na kami...Nilibot ko ang paningin ko sa kabuuan ng lugar at saka napahimas sa aking tyan.Kami nalang dalawa, ako nalang mag- isa ang bubuo ng pangarap naming dalawa...Bago pa tuluyang bumuhos ang mga luha ko ay sumabay na ako sa paglalakad kina Chy at Levie. Pagkalabas namin ng airport ay naghanap agad kami ng masasakyan papunta sa bahay kung saan kami tutuloy na tatlo.Nasa byahe na kami at tila naaliw kami sa ganda at sa paligid dito."Dapat maging masaya ka dito tyaka less stress ha, bawal kang maging malungkot," saad ni Chy sa akin at nginitian ko siya bilang sagot."2 months na si baby mo kaya dapat be safe and keep healthy," sabay himas ni Levie sa tyan ko.Dati pangarap ko lang na magtravel in different places at bumuo ng pamilya together with him. But I guess everything was surely impossible, na hanggang p

Someone's POV3 months past...Sobrang nahirapan si Mika sa pag- aadjust na kaniyang ginawa just to stay healthy and unstress from everything but pain are still in her. Mga bagay na nagpapaalala sa kaniya kay Renrem or sa mga memories nila na kahit kailan hindi na mabubura. Let's just say that every night hindi niya maiwasang umiyak lalo na nung unang linggo niya palang sa bagong kinalalagyan niya. She needs to be strong kahit na hinang- hina na siya just for the sake of her baby.Malaki na rin ang pinagbago niya after a months past. Lumubo na ang tyan niya, na ngayon ay 4 months na. Lalo din siyang gumanda or in short she's become more blooming and gorgeous even she's pregnant. Dahil isang baby girl ang kaniyang pinagbubuntis, the princess of her life."Ayos na ba tong mga napamili natin?" tanong ni Chy."Madami na ito, pwede naman sa susunod na yung iba eh," nakangiting saad ni Mika."Sabagay hindi naman natin madadala lahat kapag is

Renrem's POVSa silid na kung saan ang kasama ko dati palagi ay walang iba kung hindi si Mika, pero ngayon ay napalitan ng bote ng mga alak at mga basura, isa na ako dun. Silid na puno ng mga ala- ala na tila ka'y saya, ala-ala na hindi ko alam kung babalik pa at magagawa.Sinalin ko sa baso ang alak na nasa bote tyaka mabilis na tinungga iyon. Patapon na ang buhay ko, wala na akong halaga, wala akong kwentang tao dahil hinayaan kong mawala ang babaeng pinakamamahal ko. Tama lang na nandito ako sa kwarto na puro dilim lamang.Patuloy ako sa pag- inom ng alak nang biglang masilayan ko ang liwanag dahil sa pagbukas ng pinto at pumasok si Papa sa kwarto ko."Hindi kaba nagsasawa? Ilang buwan ka nang ganyan," seryosong saad nito."Ha-yaan niyo na ako Pa," tugon ko at saka nilalagok ang alak."Hayaaan? Ginagawa mo ng patapon ang buhay mo sa ginagawa mong iyan," ani nito."Patapon na ako matagal na""Nagkaka- ganyan ka dahil in