All Chapters of The Vapid Patient: Chapter 31 - Chapter 40

Bahagya akong natigilan sa tinanong ni Carreon hindi dahil hindi ko alam ang depinisyon ng pamilya kundi dahil hindi ko maintindihan bakit tinatanong n'ya ang bagay na 'yon.  Hindi n'ya inalis ang mga mata sa 'kin at nag-aantay talaga s'ya sa isasagot ko.  "Simple lang naman ang depinisyon ng pamilya sa 'kin, ang pamilya sila ang hindi ka tatalikuran kahit anong mali pa ang nagawa mo. Nandiyan sila para intindihin, tanggapin, tulungan at mahalin ka." Tumango-tango naman s'ya na tila naging sang-ayon sa sinabi ko. "Paano kung sa umpisa lang gan'yan ka ideal ang tinuring mong pamilya? masasabi mo pa rin bang gan'yan kung ang taong minsan mo nang tinuring na pamilya ay nagawa kang saktan o ang isa pang malapit sa sayo?" 

  "Yes, Good morni--" agad akong napahinto nang makita ko ang isang babaeng nasa tapat ng pintuan. Nagtataka ako dahil ngayon ko lang s'ya nakita, hindi dito sa floor na 'to kundi sa buong ospital. Hindi kaya takas rin s'ya? pero may something na parang nakita ko na s'ya somewhere? o baka kamukha n'ya lang? whatever. "What's with that look?" maarte at mataray n'yang tanong. Dahil do'n ay nanlaki ang mata ko. Aba kaaga-aga may takas agad na mag-aamok? "Tabi," sunod n'yang wika habang nakataas ang kilay na nakatingin sa akin. Imbis na sumunod ay akmang isasarado ko na sana ang pinto para tumawag ng nurse pero laking gulat ko nang  tulakin n'ya ako dahilan para mapaatras ako ng kaunti. Dahil sa gulat ay sinundan ko na ang s'ya ng tingin habang tulak-tulak ang trolley. Teka? Trolley?  "Are you a hospital aide?" tanong ko. Ngayon ko lang napansing naka-white s'yang uniform. "Excuse me?" maarte n'ya turo sa sarili. "I'm a Psychologist

  "You are not supposed to do that! Alam mo ang kondisyon ni Rue!" bulyaw sa akin ni Zuares sa loob na ng kwarto namin ni Rue. Nagising ko s’ya kanina pagkatapos ng therapy pero sbai n’ya ay inaantok pa s’ya kaya muli s’yang nakatulog. Hinarap ko si Zuares at tinitigan sa mga mata. Para akong trabahador na pinapagalitan ng boss sa sitwasyon ko ngayon.  "Hypnotherapy? oo Registered Psychologist ka at may karapatan kang gawin ang gano'ng bagay pero sana nag-iisip ka! sana inisip mo 'yong kalagayan ng pasyente! paano kung mas lalong ma-trigger ang sakit n'ya?" muli n'yang sigaw habang ako ay nakikinig lang sa harapan n'ya. Oo alam ko na mali talaga ang ginawa ko at inaamin ko naman 'yon. Maling-mali.  "Alam kong alam mo na people who are suffering from delusions, hallucinations, or other psychotic symptoms should not be used by hypnotherapy!"  Napapikit na lang ako dahil sa tinis ng boses n'ya at talagang full force pa

I regain my awareness but I still feel the pain. It was terrible. I couldn’t move. Even opening my eyes and mouth to ask for help I could not do it because my whole body felt like cement. Nang magawa kong maidilat ang aking mga mata, agad kong nilibot ang paningin ko sa paligid. Madilim. Tahimik. At nanlalamig ang pakiramdam ko. My tears started to fell dahil mag-isa lang ako sa madilim na kwartong ‘to. Bigla ko naalala ang ginawa sa akin kanina ni Fei. She did inject me with some drugs that makes me paralyzed right now katulad ng ginawa nila kay Rue. Gusto kong sumigaw dahil sa sakit na nararamdaman ko ngayon. Why did she do that? I felt betrayed. I was definitely mad ngunit halu-halong emosyon na ngayon ang nararamdaman ko. Hanggang sa lumipas ang mga minuto at unit-unti na ring nawawala ang sakit na nararamdaman ko. Nagawa ko nang maigalaw ang aking mga daliri, kasunod ay ang aking mga braso, binti hanggang sa maging normal na ang pakiramdam ng buo kong ka

It was Fei. She also injected Carreon. Tulala lang s’yang nakatitig sa nakahigang katawan ni Carreon sa malamig na sahig. Tila naiiyak s’ya at hindi makapaniwala sa nagawa. “A-ako na ang b-bahala sa kan’ya, umalis na k-kayo,”’ nanginginig na sabi ni Fei na tulala pa rin kay Carreon. Hindi na ako nagdalawang-isp at agad dinaluhan si Ruther upang tulungan sa pagbangon. “Saan nakuha ni Carreon ang kutsilyong hawak n’ya?” nakangiwing tanong ni Ruther dahil sa sakit. Dahan-dahan ko s’yang tinulungan tumayo hanggang sa makatayo na ‘sya. “Sa mga tatanga-tangang mandurukot kanina, nahulog nila kaya kami nakatakas.” Walang emosyong sagot ni Fei at dahan-dahan na ring isinabit ang braso ni Carreon sa balikat n’ya. Bago pa man lumakad palayo si Fei ay kaagad akong nagsalita. “Nakikiusap ako, Fei, ayusin natin ‘to.” Bahagya lang s’yang lumingon patagilid at lumakad na ulit. Nang makalayo na si Fei ay binalingan ko na si Rut