Lahat ng Kabanata ng Uncontrollable Ability: The Academy: Kabanata 21 - Kabanata 30

    Vexyiana’s POV       “Bakit nagpupumilit ka nanamang lumabas?” Nandito ako ngayon sa dimension ni Venom.     “I was hurt. You know?”       “How come? Eh ako lang naman ang binato ng bola.” I confusedly asked. “We are one, Vexyiana. Sa tuwing nasasaktan ka, nasasaktan rin ako. At kahit hindi ka masaktan, nasasaktan p

Kasalukuyan akong nandito sa kwarto ko at naglalaro sa phone. Hindi ko rin namalayang in-excuse din pala ni Axie ang sarili niya kanina, nag-text kasi siya sa 'kin na nab-bored daw siya sa kwarto niya. Kaya pupunta raw siya dito sa kwarto ko para maki-gulo.       "Vexyianaaaaaaaaaa!" Speaking of. Binuksan ko ang pintuan ko at nakita si Axie na nakangiti, wala na ang pamumula ng pisngi niya.       Pumasok naman agad siya sa kwarto ko. "Shuta, buti pa kwarto mo may aircon!"       Nagtaka ako, "Bakit? Wala bang aircon ang kwarto mo?"       Ngumiti naman ito nang nakakaloko, "Hehehe, pabebe kasi ako, ang gust

"Woah! Be careful!" Saad ng kung sino. Lumingon ako rito, it was Lord Niccolo, his hands was pointed towards me, at parang kinontrol ang pagbagsak ko.   Nang makatayo ako nang maayos ay nag-bow ako, "Sorry po." Then mouthed thank you to Nic.   "That's okay, we all make mistakes. Masasanay rin 'yang paa mo." Prof Fie said.   --   The lesson went on, and finished. Meaning, break time na. "Tara, Vex?" Yaya ni Axie. Kasalukuyan kaming nasa classroom, dito kasi kami dinismiss ni Prof Fie. At nag-aayos ng mga gamit.   Tumango ako kay Axie at sabay kaming nagpunta sa cafeteria. I don't really feel like eating since marami naman akong nakain kaninang umaga.   Nang makarating kami sa Cafeteria ay umupo agad ka

I turned the page to 134 and found its 3rd paragraph.   "I can definitely do this. Nothing can stop me from my goal to be strong. Kailangan kong magpalakas para sa mga taong pino-protektahan ko. I believe in myself, hindi ako susuko hangga't hindi ko makakamit ang gusto ko."   A wind blew the pages hanggang sa makarating sa last page,   "YOU. YOU CAN DO IT."   I suddenly had chills down to my spine, this book can really understand me, parang connected na ito sa 'kin magmula noong ibigay 'to sa 'kin ni papa.   The book is definitely right, I shouldn't give up kahit na may iba't ibang hindrance pa ang dadating, I should continue to strive, for my family.   --  

I continued to run. I lured her sa isang gubat, medyo malayo sa village. This girl's snakes are a big deal, at kung doon ko siya kakalabanin sa village, tiyak na mas malaki ang magiging damage nito, at isa pa, baka madamay din ang iba pang tao na nandoon. The risk is very high. Napahinto ako sa pagtakbo dahil nawawalan na ako ng hininga. Napapikit ako nang mariin nang maramdamang nasa likod ko na siya. A small distance between us. "You can't run away from me anymore!" She suddenly uttered. Bumaba siya mula sa isa niyang ahas, at pinahinto rin ito. Hinimas niya ang ulo nito at tila naging maamo ang itsura nito. "I just wanted to be friends with you." I faced her, hawak ang dibdib at hinihingal pa rin and saw her smile. Hindi ko alam kung genuine ang sinasabi niya or it's just a trap. "What's your name?" I asked to lift the atmosphere. I scratched the tip of my nose. God, this is too frustrating. "Oh! I'm Shaia, how about you?" She giggled. Of course I don't plan on telling her my rea