Umabot pa ng ilang oras ang kwentuhan namin ni Doctora Loyzaga, Hindi ko inaasahan na magiging ganito kami ka-opennsa isa't-isa, na kahit ngayon lang kami nagkita, parang close na close na kami. Mas naging panatag tuloy ang loob ko na siya ang magiging Doctor namin ng magiging baby ko."Nakaalis na po ba si Doctora?" tanong ko kay Nay Becka na pumasok sa kwarto."Opo Madam. Heto po ang gatas niyo. " kinuha ko yun.Kaninang lunch ay dito kami kumain sa kwarto kasama ang kambal kaya may mga helpers parin na labas pasok para magligpit. Ininom ko ang gatas."Mama?" tumaas ang dalawang kilay ko at nilingon ang pinto, natawa pa ako nang makita ang ulo ni Loki na nakasilip sa pinto."Yes baby? Come in, bakit pasilip-silip ka diyan?" tanong ko, ngumuso siya bago dahan-dahang naglakad papasok.Pinanuod ko lang siyang lumapit saakin, nasa likod ang mga kamay at mukhang nahihiya. Nagtaka ako nang tumingala siya kay Nanay Becka nang mapangiti ito ng mal

"And last, Mr. Vidal you can leave now."  Matigas at pagod na pagkakasabi ni Eugene sa matandang isa sa gumawa ng gulo sa kumpaniya niya. Simula nang makarating siya rito ay wala na siyang tigil sa pagtrabaho, nagmamadaling matapos lahat at maresolba lahat ng gusot para makauwi kaagad sa pamilyang may iniwan.  Hindi niya tinigilan ang pagkilos para maubos at mapatalsik ang mga taong sinubukan siyang traydurin. Syempre dahil may mga hawak itong share sa kumpaniya ay talagang nahirapan siya, pero lahat nang yun ay binaliwala niya, lahat ng pagod, antok , gutom at pagkamiss sa asawa at mga anak ay isinantabi muna niya para gawin ng mabilis ang lahat.  At sa wakas, ngayong araw, matapos ang mga araw na straight walang tulog at pahinga ay natapos rin. 

[ Laura ] "Hindi ba at Ikaw yung lalaki sa coffee shop? Anong ginagawa mo rito? At bakit–bakit asawa ang tawag mo saakin?" Kanina ko pa ako naguguluhan sa mga nangyayari. Bakit nasa hospital ako? Ang huli kong naaalala ay nasa coffee shop ako, tapos bigla nalamang akong nagising sa puting kwarto na ito. Ang mas nakakagulat pa ay may lalaking bigla nalang tatawag saaking asawa.  Nakita ko ang mukha ng lalaki, may kakaibang kirot sa dibdib akong naramdaman nang mapansin ang pagdaan ng sakit sa mga mata niya. Mula sa gulat na pagkakatitig saakin ay inilipat niya ang paningin sa Doctor. Saglit natahimik ang buong kwarto bago magsalita muli ang Doctor.  "You have a Retrogate Amnesia." 

[ Laura ] "Don't worry, It's normal to people who lost their memories to experience something like that. Kapag may mga tao, bagay o pangyayaring makakapag-trigger ng pag-balik ng ala-ala mo ay maaari talagang sumakit ang ulo mo." paliwanag ng Doctor.  "But she did not react like that nung ikwento namin ang ilang nangyari sakaniya, ngayon lang siya nag-react ng ganito." bakas parin sa tono ng boses ni Eugene ang takot dahil sa nangyaring pagwawala ko kanina. Tama naman siya. Nung mga oras na ikinu-kwento nila saakin ang lahat ay kaunting sakit sa ulo lang ang naramdaman ko. Pero nung marinig ko mismo mula sa bibig ng Doctora ang tungkol sa failed pregnancy ko nakaramdam rin ako ng matinding sakit, then eto ang last na talagang nagwala ako nang makita ko yung

[ Laura ]  Halos madapa kami sa pag-akyat sa hagdan, nang makarating sa tapat ng pinto ng kwarto ay walang kasing bilis niya yung nabuksan at nahila ako papasok.  "Ah!" daing ko nang isandal niya ako sa pinto at sugurin ng halik ang leeg ko.  Nakakakiliti ang paraan niya pag paghalik sa balat ko, ang mainit at mapaglaro nitong labi ay talagang nagdudulot ng malakas na kuryente sa buong katawan ko. Wala akong magawa kundi ang mapatingala at kumapit sa buhok niya, dinadama ang bawat halik niya sa leeg at punong tainga ko.  "This is not right" bulong niya, bago halikan ang labi ko. "You're still recovering..." pilit niyang bigkas sa pagitan ng malalim at sabik na sabik na tagpo ng mga labi namin.&nb