MALAKAS na hinampas ni Ross ang manibela ng kanyang kotse nang bigla nyang maalala ang nakitang sakit sa mga mata ni Cielo kanina.  Nasasaktan sya sa sarili nyang ginagawa pero wala syang pagpipilian. Habang maaga pa, kailangan nyang kalimutan si Cielo.  Mas binilisan nya ang pagmamaneho upang makarating na sa kanyang kompanya. Pagkarating nya sa floor na kinaroroonan ng kanyang office ay sinalubong na agad sya ng kanyang sekretarya.  "Uh, Sir. May naghahanap po kasi sa inyo." Bungad nito sa kanya. Agad namang nangunot ang kanyang noo. Napaka-aga pa pero mayroon na agad naghahanap sa kanya? It must be an emergency.  "Who is it?" Sinulyapan nya ang kanyang office.  "Babae po, eh. Hindi ko po sya kilala." Sagot nito.  "Babae?" Ulit nya at tumango naman ito. Nagmamadali nyang tinungo ang kanyang office. Pagbukas pa lang nya ay nakum

PAGKATAPOS maglinis ay nagpahinga na rin si Cielo. Nahiga sya sa kanyang kama at nakipagtitigan sa kanyang kisame. Hindi naman sya dinadalaw ng antok, ang balak nya ay magpahinga lang dahil napagod sya sa kanyang ginawa. As she close her eyes, image of him flashees on her mind. Lahat ng nagyari noong mga panahong nasa Baguio pa sila. Lahat ng 'yon ay nami-miss nya. At hindi nya maiwasang malungkot sa tuwing naiisip nya na hindi na iyon kailanman mauulit pa.  Siguro ay may dahilan si Venus kung bakit sya bumalik dito sa Pilipinas. At marahil ay dahil sa kadahilanang may anak sila ni Ross. At isa iyon sa nakadagdag sa sakit na nararamdaman nya. Knowing that Ross is happy now cause the love of his life is finally here.  Naimulat ni Cielo ang kayang mga mata dahil sa sari-saring bagay na kanyang naiisip. Halo-halo rin ang emosyong nararamdaman nya. Hindi nya namalayan ang pagpatak ng kanyang mg

HINDI NAGPA-APEKTO si Cielo sa sinabi ng lalaki. Malamang ay umaarte lang ito. Kahapon ay halos isumpa na sya nito nang malaman nito ang katotohanan sa kanyang pagkatao.  "Wag mo na akong tatawagan kahit kailan, Ross. At wag ka ring umarte na para ba'ng mahal mo ako. Kung alam mo na ang katotohanan tungkol sa akin, mas nauna kong malaman ang katotohanan tungkol sa'yo." Sabi nya rito sa malamig na tono.  "What do you mean?"  "Hindi ko na kailangan pa'ng magpaliwanag sa'yo. Siguro, kailangan na nating bumalik sa kung ano ang turingan natin dati. 'Yong tipong nabubuhay ka pa rin kahit na lagi kitang ginugulo. Pero, wag ka'ng mag-alala dahil ngayon, mas magiging payapa na ang buhay mo." Hirap nyang sabi habang pinipigilan ang pagpiyok ng kanyang boses. Ayaw nyang isipin nito na maski sya ay nahihirapan sa desisyong ginawa nya kahit na 'yon naman talaga ang totoo.  "If that's what you

MATAPOS nilang kumain ay paghuhugas naman ang inatupag ni Cielo. Habang ang batang babae naman ay pinagpahinga nya muna dahil hindi pa ito pwedeng pa-pwersa lalo na at kagagaling lang nito sa sakit.  Pinahiga nya ito sa sofa na nasa kanilang sala at hinayaan itong manood ng tv.  Medyo marami ang kanyang huhugasan dahil simula pa kagabi ang mga ito.  Nang matapos sya sa kanyang ginagawa ay pinuntahan nya si Kirsten. Naupo sya sa sofa'ng nasa katapat nito. Tumingin naman agad sa kanya ang bata.  "Mama? Mabuti po at pumayag ang boss mo na umuwi ka dito sa probinsya natin." Sabi ng bata. Napamaang naman sya at hindi agad nakapagsalita. Kung alam lang nito na hindi naman talaga sya nagpaalam at basta-basta na lang syang umalis ay baka isipin nitong tumakas lang sya.  "Uh, syempre naman. Kailangan kong umuwi dito dahil may sakit ka." Sagot nya habang iniiwasan

MAAGANG nagising si Cielo kinabukasan. Balak nyang maglaba dahil tambak na rin ang labahan nila.  Bumangon sya at saka nag-inat habang humihikab pa. Sinuklay nya muna ang kanyang buhok at saka kinuha ang mga marurumi nyang damit bago lumabas ng kanyang kwarto.  Nagtungo sya sa kwarto ni Kirsten at dahan-dahang kinuha ang mga damit dito dahil sa takot na magising nya ang bata. Sunod ay pumunta sya sa kwarto ng kanyang bayaw at kinuha rin ang mga damit nito. Lumabas na sya at diretsong nagtungo sa baba. Binuksan nya ang mga ilaw at saka sya nagtimpla ng kanyang kape. Napag-desisyonan nya ring magluto na ng sinaing upang hindi na nya ito gawin mamaya.  Habang hinihintay na maluto ang sinaing ay pinaghiwalay na nya ang mga damit sa de-kolor at sa puti. Mabuti na lang at mayroon silang washing machine kaya hindi na sya mahihirapan sa paglalaba.  Nang maluto ang sin