The real attack Kasalukuyan akong nasa terrace at nakatanaw sa libo-libong tala na kumikinang ngayon sa kalangitan.  ‘Gusto kong mapabilang ako sa inyo. Pero hindi pa ngayon, may mga tao pang kailangan ako at mga bagay na kailangan ko pang pagdaanan.’  How many years had passed but I’m still holding to those words. I’m so proud of myself yet I’m scared… kung kailan ba tatagal ‘tong pagkukunwari ko, ‘tong pagtatayo ko bilang matibay na tao. Natatakot ako na baka isang a

Word of disappointment“Aaaaahh! ─Ang gwapo ko!”Napaupo ako sa gulat nang marinig ko ang malakas na sigaw na bumalot sa loob ng kwarto ko. Nang tignan ko kung sino ‘yon ay bumalik ako sa pagkakahiga at tinakpan ng unan ang magkabilang tainga ko─ it was Tyler at ang mahangin niyang utak.“Good morning senyorita Kris─Aray!”“Natutulog pa nga ‘di ba,” rinig kong suway ni Roce sa kaniya.“Eh kailangan batukan talaga ako? Pag ako nagka-amnesia dahil sa lakas ng batok mo sa akin Roce, humanda ka!”“Lumabas ka na do’n Tyler! Ang aga-aga napakaingay mo.”Lihim akong natawa sa kanilang dalawa. Umagang bardagulan.Pinilit ko ang sariling bumangon kahit pa antok na antok pa ako dahil ilang oras lang ang tulog ko.“So? Kamusta lakad mo kahapon?” tanong ni Roce nang umupo ako sa kama. Tinignan ko muna ang ginagawa niya at nanlaki ang mata ko nang mapagtantong nililinis niya ang kwarto ko.“Anong nakain mo?” tanong ko na ikinasama ng mukha niya.“Umiinit ang ulo ko kakatingin sa madumi mong kwarto