All Chapters of Pighati Dulot ng Kanyang Pagibig: Chapter 1491 - Chapter 1500

"Pero may kabayaran ang lahat ng 'yon. Wala akong ipagmamalaki kahit noon pa, at may kabayaran sa bawat pag-ikot ng buhay ko na parang isang tao, at sa pagdalo ng mga kasiyahan nang nakabihis na parang isang babae na may mataas na katayuan sa buhay. Bumalik ang ex-girlfiend niya at gustong patayin ako. Susuko na sana ako, Noah, sukong-suko na ako noon, pero natanto ko na ang tanging bagay na nagbibigay sa akin ng lakas ng loob para mabuhay ay ikaw at si Mom. Ikaw lang ang nagpakita sa'kin kung ano talaga ang isang asawa. Maaring hindi talaga tayo, pero sa tingin ko asawa kita mula sa kailaliman ng puso ko. At nandiyan si Mom, Nagkaroon ako ng sariling magulang noon, at maayos at buhay pa rin sila hanggang ngayon, pero hindi nila ako kailanman binigyan kahit katiting na init at pagmamahal. Ang mama mo lang ang nag-iisa na gumawa ng cotton na sapatos at pantalon para sa'kin. Dalawang buwan ang nakalipas, nagkaroon ako ng lagnat. Nag-alala si Mama na baka maapektuhan ang bata at, sa kabil

"Mamatay ka na ngayon! Bugbugin ka sana ni Alex hanggang sa mamatay ka! 'Yang syota mo rin, parehas kayo!" Malupit na sabi ni Lily. Sa mga kalye, pansamantalang hinarang ang lugar, at ang mga tauhan lamang ni Alex ang naiwan sa pinangyarihan, para sa mga nagtataka pa rin sa nangyayari, nasisilip lang nila ang mga puwang ng kanilang mga pintuan.Sa kalye kung saan humihip ang hanging nagpapalamig ng buto, sina Alex, Jane at Noah, na nakahiga sa lupa, kasama ang mga tauhan ni Alex na nakapalibot sa kanila, ang tanging mga tao na natira. Narinig ng lahat si Jane nang tawagin niya si Alex na 'Hubby' nang malakas at malinaw.Kilala ng mga lalaking ito ang kanilang amo at masasabi niyang talagang galit si Alex at higit sa lahat, baliw na inggit. Sa sandaling iyon mismo, isa si Garrett sa mga taong nag-aalala nang husto tungkol kay Jane, ngunit ano ang kabutihan ng pag-aalala? Hindi nagdalawang isip ang kanyang amo na kumuha ng buhay. Ang kawalan ng awa ni Alex ay maihahambing sa kay Seba

"Syempre hindi kasi malamang hindi tao ang tingin mo sa'kin. Noong unang sinagip mo ako, malamang pinag-isipan mo na 'to bilang pagsagip ng isang mahinang hayop na malapit nang mamatay, imbes na tao, 'di ba? Iyon ang dahilan kung bakit wala kang ideya, noong tumakbo ka sa'kin nang walang identification card, hindi ako makahanap ng kahit anong hotel na matutuluyan kahit na may pera ako para rito. Para mabuhay, kailangan kong maglakad pabalik sa bahay o, umaasa na mabalik ko ang card ko at kuhain ang ilang damit na nasa'yo dahil wala akong matuluyan. Ayokong dumikit sa'yo. Ginugol ko ang buong gabi sa labas ng damuhan sa labas ng mansyon mo sa kabundukan, at may ideya ka ba kung paano ko nalagpasan 'yon? Alam mo ba na takot na takot ako at walang magawa? Hindi, dahil bagay ang tingin mo sa akin kesa tratuhin na isang tao. Magkasama tayo ng ilang taon na parang isang mag-asawa. Kilalang-kilala kita, at sasabihin ko sa'yo na ako ang babaeng minahal ka ng sobra sa mundo, iyon ang dahilan ku

Samakatuwid, patay o buhay, ang pananatiling magkasama ang pinakamahalagang bagay. Paulit- ulit na sigaw ni Noah kay Jane, ngunit tila hindi napigilan ni Jane ang pagpatak ng kanyang mga luha."Noah, huwag ka nang magsalita, Noah. Makinig ka sa akin. Kwarenta ka na lang; pagkatapos mag- ipon ng tatlo hanggang apat na taon, makakahanap ka pa rin ng ibang asawa. Gusto na ni Mommy ng apo, Noah, marami ka pang mabubuhay. para sa. Isang lalaking kasing bait ng puso mo ay mabubuhay ng mahabang buhay na may maraming anak at apo. Tandaan lamang na maglagay ng libingan sa aking pangalan noon at bumisita paminsan- minsan, at mas masisiyahan ako ," sabi ni Jane na may ngiti na nagniningning sa kasiyahan. Hindi niya kailangan ng marami. Siya ay nais na napakaliit, napakaliit, sa punto na magiging masaya siya basta may nag- iisip sa kanya sa mundong ito."Nga pala, Noah," dagdag ni Jane. "Maari mo bang ibalik ang perang ipinahiram sa akin ni Sabrina pagkatapos ng aking kamatayan? Siya ang aking t

"Oh, sige, kami... Aalis na kami ngayon din!"Nagtulungang tumayo sina Jane at Noah at nang humakbang paalis ang dalawa, biglang huminto si Jane at sinabing, "Teka.""Anong mali?" tanong ni Noah."Pagkain. Ang pagkain natin. Ang pagkain na ibinigay sa atin ng may- ari, Noah. Hindi ko magagawa ang trabahong ito dahil hinihiling tayo ni Master Alex na umalis sa lungsod na ito. Kailangan nating kumain bago tayo umalis, pagkain ko..."Noon lang sa wakas ay naalala ni Jane ang pagkain sa kanyang pouch. Napalingon siya bigla at tinitigan ang mga natira niyang itinapon sa lupa. Ang pagkain sa lagayan ay likido at natapon sa buong lupa, na walang gaanong naiwan sa loob ng lagayan. Gayunpaman, hindi napigilan ni Jane ang sarili na itapon ito. Makalipas ang pitong taon sa tabi ni Alex, nakalimutan na niya kung gaano kahirap ang buhay, pero noong makulong siya ng asawa, tatlong buong araw na siyang nagutom, at kahit ang alagang pagkain ay mala-langit na ang lasa noon. Nang tumakbo siya kasama