All Chapters of The Story of Us (Tagalog): Chapter 21 - Chapter 30

Tahimik lang na nakasunod si Lily sa binata habang magkahinang pa rin ang kanilang mga kamay. Once again, the space started to dwindle and only one person at a time can pass through.  Panaka-naka’y napapatigil sila sa paglalakad and Miguel would start to take deep breaths. Paulit-ulit iyon at kung minsan pa’y mariin nitong ipinipikit ang mga mata. Nag-aalala na siya para sa binata. His wound might be seriously affecting him. Hindi kaya… naimpeksyon na ang sugat nito? “Miguel…” Tawag niya rito. She tugged at his hands signaling him to stop walking.  Muli itong huminga nang malalim bago humarap sa kanya. “Bakit? May problema ba?” His voice was now a coarse whisper. Noon lang napansin nang dalaga ang panglalalim

“Oh siya, babalik na lang ako bukas dala ang x-ray results mo. Ang mahalaga ay makapagpahinga ka nang mabuti upang mabawi mo ang iyong lakas. Inumin mo rin ang mga nireseta kong gamot, ha, iho?” Aniya ni Dr. Lagro matapos i-check si Miguel.Mataman nitong tinitigan ang huli, na wari bang nagbabanta ang titig nito. Tanging napabuntong-hininga lang dito ang binata at marahang tumango.Naalala ni Lily na ito rin ang doktor na tinawag nang nurse kaninang umaga nang makarating sila sa ospital. Sa tingin niya ay nasa lagpas mid-fifties na ang edad nito, ngunit sa kabila niyon ay hindi pa rin maikakaila ang maawtoridad nitong aura bilang isang manggagamot. Lihim na naman siyang napangiti nang makitang nakabusangot ang mukha ni Miguel habang iniiwasan ang mga titig nang doktor. Wari isa itong batang nagmam

Miguel P.O.V.   “Mabuti naman kung ganun’. Itong resulta nang mga pagsusuri sa’yo, lumalabas namang normal lahat kaya wala tayong dapat ipag-alala.” Ani Dr. Lagro habang inilalagay na ang stethoscope sa tainga. Humugot siya nang malalim at sunod-sunod na paghinga nang magsimula itong ipatong ang bilog na dulo niyon sa kanyang dibdib. Naglabas din ito nang pen light at itinutok iyon sa kanyang mga mata. Matapos ay sinuri naman nito ang noo’y nakabenda niyang sugat. His wound needed to be sutured because it was deep enough to penetrate the  internal layers of his skin and damage some blood vessels.  “Mamaya lang ay may pupuntang nurse rito para linisin iyan. Hindi na naman namamaga kagaya kahapon. Basta’t ipagpatuloy mo lang ang pag-inom nang nireseta kong antibiotic.” Dagdag pa nito. 

Tatlong araw na ang lumipas buhat nang madala nila sa ospital ang binatang estranghero. Kahit papaano’y bumubuti na ang lagay nito at tuluyan nang humupa ang lagnat. Magkagayon ma’y nananatili itong parating mahimbing na natutulog at panaka-naka lang ang paggising upang makahingi nang tubig.  Saglit pang napatunganga rito si Kaloy bago ibinalik muli ang atensyon sa binabasa. Pilit niyang pinag-aaralan ang kanyang libro sa eskwela ngunit kanina pa walang pumapasok sa kanyang isipan. May takdang-aralin kasing binigay ang kanilang guro at pilit niyang iniintindi ang kanyang binabasa. Siguro’y magtatatlumpong minuto na siyang nananatili sa parehong pahina. Napabuntong-hininga na lang siya. Sa totoo lang ay medyo nababagot na siya sa pananatili sa ospital. Halos bahay na niya iyon dahil parating siya ang nakatokang magbantay sa binata. P

Kinabukasan ay maaga muling nagtungo sa ospital ang dalaga. Tulad kahapon ay nagluto rin siya nang mga pagkain upang madala para sa binata.  Hindi napigilang mapabuntong-hininga ni Lily habang tangan ang bag na may lamang mga pagkain. Just last night, she was questioning her feelings for Miguel. Pero heto siya ngayon at pilit pa ring bumabalik sa tabi nito. What am I even doing? Tama bang nagpunta-punta pa ako rito? Atubili siyang nakatayo sa labas nang kwarto nang binata. Ngayon ay tanging manipis na sementong pader at kahoy na pintuan na lamang ang nagbubukod sa kanilang dalawa. Muli siyang napasulyap sa dalang pagkain. Well....masasayang naman ‘to kung wala ring kakain.  Minsan pang huminga nang malalim si