บททั้งหมดของ Mahirap hanapin ang Ex-Wife Ko: บทที่ 811 - บทที่ 820

Nang makita kung gaano katagal hindi tumugon si Nigel, napakunot ang noo ni Luna at malumanay na nagtanong, "Kilala ko ba ito?"Biglang hindi alam ni Nigel kung paano sasabihin kay Luna ang totoo.Kinagat niya ang kanyang mga labi at natahimik sandali. Sa huli, huminga siya ng malalim.“Mommy. Masyadong malalim ang pagkakatago ng impormasyon ng taong ito. Hindi pa ako umabot sa ganoong antas. Wala akong makitang impormasyon."Tumigil sandali si Luna at hinawakan ang kanyang cellphone.Kahit si Nigel ay hindi ito kayang malaman? Sino kaya ito?Marahil ay naramdaman niya ang pagkabigla ni Luna, kinagat ni Nigel ang kanyang mga labi. Alam niyang hindi niya makukumbinsi si Luna sa mga simpleng pangungusap lang.Kaya, bumuntong-hininga siya at nagkunwaring nagkasala, "Mommy, wala ba akong silbi? A...Akala ko ay malalaman ko na, ngunit marahil ang aking antas ay wala pa doon. Hindi kita matutulungan, Mommy. Wala talaga akong silbi…”Nang marinig kung gaano kalungkot si Nigel, nanlaki

"At saka, ano ang kinalaman nito sa akin kapag nagising siya?"Nagsalita si Jude nang may damdamin at katwiran, “Ang Daddy mo ang presidente ng Lynch Group! Hangga't siya ay walang malay, ang Lynch Group ay mawawala ang pinuno nito. Ito ay magiging isang malaking kawalan!"Sinabi ni Nigel, "Ano ang kinalaman sa akin ng pagkawala ng Lynch Group?"Hindi nakaimik si Jude. Ang matigas ang ulo ni Nigel ay halos kapareho ng kay Luna.Pinagsalubong niya ang kanyang mga kilay. Isa lang ang naisip niyang sabihin tungkol dito..“Isasailalim ka na sa iyong operasyon sa loob ng wala pang isang linggo. Ni hindi pa niya naililipat ang pera sa Mommy mo. Kung patuloy siyang walang malay, hindi lang ang Lynch Group ang maaapektuhan. Ang sakit mo rin!"Natahimik sandali si Nigel sa sinabi ni Jude.Hindi naman talaga siya nag-aalala para kay Joshua. Naisip lang niya kung paano pinagalitan ni Joshua ang Mommy niya habang nakikialam din sa ibang babae. Hindi ito maganda para kay Nigel.Gayunpaman,

"Aalis na ba tayo?""Wala akong pakialam sa kanya."Binaling ni Luna ang kanyang mukha. Hindi siya naglakas-loob na salubungin ang tingin ni Christian.“Ngunit dahil bibisitahin natin siya, dapat umalis na tayo ng mas maaga. Ayokong maantala ang hapunan ng mga bata."Pagkatapos, huminga ng malalim si Luna at binilisan ang kanyang pag-iimpake.Habang nakatingin sa kanya, hindi napigilan ni Christian ang mapabuntong-hininga.Sa totoo lang, nag-aalala pa rin si Luna para kay Joshua...Nang matapos si Luna sa pag-iimpake ay naghihintay na sa entrance ng opisina ang sasakyan ni Christian na sumundo na kina Nigel at Nellie.Nang makarating silang apat sa ospital, nabangga nila si Fiona na palabas mula sa ward ni Joshua.Si Fiona ay nakasuot pa rin ng hanggang tuhod na damit. Ang kanyang mukha ay hindi na nakakaawa, ngunit isang mapanuksong ekspresyon sa halip."Ano? Sa sandaling narinig mo na si Joshua ay may sakit at walang malay, dinala mo ang iyong mga anak? Iniisip mo ba na siy

“Nagkaganyan si Joshua dahil sayo, pero pumunta ka lang dito para pagalitan siya at umalis? Gaano ka ka walang puso?"Medyo nagulat si Luna sa hitsura ni Jude.Kung pag-isipang mabuti, sina Jude at Joshua ay napakabuting magkaibigan, normal lang na nandoon siya dahil walang malay si Joshua.Gayunpaman, hindi niya matanggap ang mga akusasyon nito."Dahil sa akin? Jude Smith, nagbibiro ka ba? Iinom kaya si Joshua ng ganito dahil sa akin? Kailan pa ako nagkaroon ng ganitong mahalagang lugar sa puso niya?"Sa mata ni Joshua, si Luna ay isang dispensable na karakter sa kanyang buhay. Kung ito ay sa nakaraan o sa sandaling iyon.Kung talagang inaalagaan niya ito, kahit kaunti lang, hindi niya sasabihin ang mga salitang gaya ng hindi pagbabayad ng mga medikal na bayarin ng kanyang mga anak.Hindi rin niya sasalakayin ang kumpanya ni Bonnie kapag tutulungan na niya si Luna. Pinilit si Luna na magmakaawa sa kanya na palayain si Bonnie.Alam ng lahat kung gaano siya kalupit kay Luna.Na

Pagkatapos, tumalikod si Jude at umalis.Ngumiti ng mapait si Luna. Tumalikod siya at umupo sa hagdan.Niyakap niya ang kanyang mga tuhod, tahimik na nakatingin sa malinis na sahig sa kanyang harapan.Blangko ang isip niya.Pakiramdam niya ay may dapat siyang gawin sa sandaling iyon, ngunit hindi rin niya alam kung ano ang tamang desisyon o reaksyon.Pagkaraan ng mahabang sandali, tumulak pabukas ang mga pinto sa hagdanan.Si Nigel at Nellie ay nakahawak sa magkabilang gilid ng mga pinto. Nagkatinginan sila bago naglakad palapit kay Luna at umupo sa tabi nito, isa sa magkabilang gilid.Inabot ni Nigel ang kanyang mga kamay at hinawakan ang kamay ni Luna."Mommy, ano ang iniisip mo?"Natauhan si Luna. Pilit niyang ngumiti sa kanyang mga anak."Wala naman masyado." Pagkatapos, huminga siya ng malalim. “Uuwi na ba tayo? Umuwi na tayo. Ano ang gusto nyong kainin ngayong gabi?"Napaawang ang labi ni Nellie. Palihim niyang hinawakan ang kabilang kamay ni Luna.“Magpapahatid kami