All Chapters of Alexis Kate Moore (Black Rose Series 1): Chapter 31 - Chapter 40

Malayo pa lang ay bumaba na ako sa sasakyan saka naglakad ng dahan-dahan. We stopped in front of an abandoned building. As I followed Rylie, I was cautious in my actions. Then I noticed how she was talking on her phone while walking. When a man appeared out of nowhere, she came to a halt. I hid behind a wall, but I could hear them chatting. "Bakit ka ba tumawag? Baka mamaya makahalata 'yang kinaiinisan mong tao," may halong inis sa boses ng lalaki. "They won't, particularly Alexis. They were aware that I was heading home. That is why they are unlikely to suspect me. At kahit naman malaman ni Alexis at sabihin n'ya sa lahat na nakipagkita ako sa isang lalaki, walang maniniwala sa kanya lalo na si Steran. He's constantly on my side, and he's always defending me from that scumbag!" she declared, her voice full of ambition. As a curving drawn on my lips, I licked it. Talaga ba, Rylie? Ang ambosisya mo naman yata. Ini

"What are you doing here again?" inaantok na tanong ko nang makita si Steran na nagpunta rito kahit gabi na. Pang-ilang araw na siyang nagpupunta rito tuwing gabi? Halos gabi-gabi na siya nagtutungo rito sa condo ko. Alas dose pa lang ng madaling araw pero naririto siya sa harapan ko, nakatayo habang may nakasilay na ngiti sa labi. My heart began to race. "You're constantly disrupting my sleep," I groaned as I collapsed on the sofa, my eyes closed from exhaustion. I heard him chuckle. "I missed you." Pagkabanggit n'yang iyon ay napamulat ako ng mata. Mabuti na lang madilim ang sala kaya hindi n'ya nakikita ang reaksyon ko. My cheeks were burning up! "Oh, come on, shut up!" I hissed. Natawa siya kaya binato ko siya ng unan. Gabi-gabi naririto siya sa condo ko. Gabi-gabi palagi n'ya akong sinasabihan na missed na n'ya ako kahit na palagi kaming nagkikita s

Sunod-sunod na putok ng baril ang ginawa ng mga kalaban ko sa akin. Nagtatago ako sa likuran ng pader, nakaangat ang kamay na kapantay ng aking mukha habang naghihintay na maubusan sila ng bala. Mabibigat ang mga hininga na pinapakawalan ko dahil sa malayong pagtakbo ko para lamang makatago. I'm also sweating profusely, and it's streaming down my cheeks. But I didn't bother wiping the sweat off my covering mask that indicates I'm Exis tonight. When I heard them yelling at each other for more bullets, a big grin appeared in my mouth. Lumabas ako sa pinagtataguan ko habang sunod-sunod din silang binabaril. I am using two Heckler and Koch HK45 in both of my hands while starting to walk backwardly. Sumusulyap ako sa likuran ko baka sakaling matisod ako o ‘di kaya’y may nakaabang sa likuran. And when I ran out of bullets, I hurried as quickly as I could before they could shoot me. I overheard one of them swear. "Habulin n'yo, mga tanga-tanga! Malal

It was already midnight. Tulog na ang mga tao, tahimik ang lugar, tanging mga tahol lamang ng mga aso ang maririnig sa kapaligiran. Hininto ko ang motor ko sa isang kanto upang hindi makakuha ng kahit anong atensyon saka pasuray-suray naglakad. The bleeding went stop nang pinuluputan ko ng tela na galing sa suot kong damit ngayon. That's what I used to cover and stop the wound's bleeding. Napahawak ako sa gate na nasa harapan ko nang nakaramdam ako ng panghihina sa katawan I gently opened the gate and walked to the side of the house while staring hard. Napakagat ako ng labi nang makita na mataas ang aakyatin ko pero sa huli ay nagawa ko pa rin itong akyatin. Bumagsak ako sa sahig upang makagawa 'yon ng ingay at napangiwi ako dahil sa sakit. My body was exhausted, and my eyes begged to close. Despite my best efforts, my body was unable to do so owing to blood loss and fatigue. Nakatitig ako sa kisame kung saan ako nag kuwarto noong nandito pa ako sa ba

Isang malamig na buhos ng tubig ang naramdaman ko upang magising ako. Napaubo ako dahil may nasinghot akong tubig. Kumurap ako ng ilang beses dahil sa panlalabo ng aking mata at nang makakita na ako ng tuluyan ay agad hinanap ng mata ko si Steran. Katulad ko ay binuhusan din ito ng tubig kaya nagising siya. “Steran, ayos ka lang?” Mabilis ko siyang nilapitan at nanlalaki ang mga mata n’yang nakatingin sa paligid kaya napatingin din ako. “Nasaan tayo?” he asked while wandering his eyes on the surrounding. Isang bulto ng tao ang nakapukaw ng atensyon ko. The room was dimly illuminated, and all I could see were old tools, a chair, a table, and even an old cargo outside the window. I could even hear the ship's horn. Doon ko napagtanto na nasa isang pier kami dinala. Kita rin kung papaano lumubog ang araw at unti-unting dumidilim ang kapaligiran. “Who are you?” tanong ko rito nang makita ko itong g