บททั้งหมดของ The Moment I Knew: บทที่ 21 - บทที่ 30

"Bakit ka pumasok? Okay ka na ba?" agad na tanong sa akin ni Ms. Tanya noong maabutan ako sa loob na naga-arrange na ng gamit ko. "Okay na ako, Ma'am. Masama lang talaga ang pakiramdam ko kahapon, hindi naman flu," I said before I politely sat on my chair. Wala na naman siyang ibang sinabi at pumunta na sa table niya.  Hindi kami masyadong busy kaya naman nagkaroon ako ng oras para kumain sa Cafeteria noong tanghali, kasama rin ang dalawa kong kaibigan.  "Magaling ka na talaga?" hindi naniniwalang tanong ni Carl sa akin. Umirap lang ako at nagpatuloy sa pagkain, pagod na sumagot dahil kanina pa ako sa Office tinatanong ng ganoon. "Mukhang magaling na ang bruha. Nang-iirap na!" dagdag niya na patawa-tawa na.   "Kailan tayo magse-set ng lakad? Kasama si Calum," tanong na lang ni Kara, tinatapos na ang usapan tungkol sa lagay ko. I sighed in relief. Nakakapagod din ka

She's implying there is something going on between them. But do I have to believe her? I swear, I wanted to believe Grey. I'm trying. But Steffi's words keeps on bothering me. Mariin ako na pumikit at napagdesisyunan na bigyan si Grey ng isa pang chance. I'm giving him the benefit of the doubt because I love him so much and I want this to work. Na sa akin na, eh. He just confirmed it. Eto na yung happy ending na pilit kong inaabot dati. Sisirain ko pa ba? I have to trust him to keep this relationship going. I have to believe in him. I keep replaying these words inside my head, making it my mantra before I dozed off to sleep. "Good morning!" Grey greeted me while preparing our breakfast. Wala kaming pasok ngayon kaya may oras siya para magluto.  "Good morning," I boredly answered, wala pa sa mood na magsalita dahil kakagising pa lang. Grey made a simple breakfast. Fried r

Pilit akong pinakalma ng parents ko. Kailangan ko pang humarap sa mga bisita para sa after party. Iniwan nila ako sa mga kaibigan ko para pansamantalang humarap sa labas. "He said he'll try to go, kahit last minute. Don't lose hope," alu ni Brent. "Manahimik ka nga, Brent!" saway ni Kara habang sinusubukang ayusin ang nasira kong make-up.  Carl is busy removing my strappy heels, hawak naman ni Calum ang pamalit. Brent is of course, blabbing nonsense beside me, hawak hawak ang make-up para i-abot kapag kailangan ni Kara.  My friends are helping me because the party already started at wala pa ako doon. I didn't know kung ilang minuto akong umiyak, tahimik lang silang naghintay hanggang makalma ako. I appreciate everything that they are doing. Iyon ang nagpapagaan saglit sa nararamdaman ko. "We can't do anything about your eyes, masyadong mugto. Go

I spent my first few weeks in New York, hard. I am in an unfamiliar city with no friends at all. Pero kalaunan naman ay may ilang OFWs akong nakilala.   I usually watch broadway shows with them or go to the pubs at night. Kapag naman umaga ay mag-isa akong namamasyal sa Central Park o sa kahit anong museum na malapit. I got used to the city a bit and made some changes to myself. I dyed my hair blonde. I am also sporting a shoulder length hair now. Hindi na katulad dati na mahaba ang buhok. Making a change feels so good and empowering. It makes me feel so free and motivated. Kahit kaunting pagbabago.   I am walking around the alleys in New York to buy some pastries noong may tumawag sa pangalan ko. I never heard my name for a long time, kaya naman ay duda pa ako at hindi siguro kung ako talaga iyon.   "Peyn!" Kabado akong lumingon sa tumawag, natatakot sa kung sino iyon. Iilan lang kasi ang tumatawag sa akin ng ganoon. On

"Lunch?" yaya ulit ni Brent sa akin noong breaktime. Hindi nakakatulong ang mga pagsama niya sa akin dahil pinagchi-chismisan na kami ng mga empleyado dito. I tried clearing my name kaya lang ay mukhang walang naniniwala. Lalo pa dahil lagi akong niyayakag ng boss namin. "Busy ako, Brent," I declined. I have a lot of work to do today. Marami akong interviews na ita-transcribe, baka nga hindi ko ito matapos ngayong araw. "C'mon, Peyn. Mamaya na 'yan! Wala ako kasabay mag-lunch," pamimilit niya pa at nagawa pang umupo sa tabi ko. Hindi ko alam kung kaninong swivel chair ang hinila niya. Mabuti na lang din dahil wala na halos tao dito sa hilera ko. Malaya kong masasagot si Brent. "You know, for a boss, you don't look like you're busy. 'Tsaka you have a very big office! Doon ka mag-lunch! Wala namang makakakita kung mag-isa ka 'don." "Malungkot kaya kumain mag-isa," madrama niya pang