“Charge the damages sa hayop na iyan!” Walang emosiyong tinuro ni Demon ang nakahandusay na si Stephan na ikinasilip naman ng lahat. Napanganga lang ang mga ito at hindi makapagsalita. Hindi sila makapaniwalang sinabihan lang na hayop ang sikat na modelo at napakayaman na CEO. Tila alam na nila ang nangyari subalit malaking puzzle pa rin sa kanila kung bakit nakialam ang lalaking nakatayo sa kanilang harapan. Pinanood lang ng mga ito ang pagbuhat ni Demon sa nanghihinang asawa at nilampasan sila. Hindi nila kilala ang lalaki. Bago pa man makalayo nang husto si Demon ay narinig pa nila ang sinabi nito. “I will sue everyone na may papel sa nangyari rito.” Agad na nangilabot ang kanilang buong pagkatao sa hindi mapaliwanag na impact ng estranghero. Natatakot sila sa presensiya nito at ganoon na rin ang narinig nila mula rito. ••• Nanatiling nakatitig lang si Allyce sa seryosong mukha ng asawa habang buhat-buhat siya nito. Lumalakas nang lumakas ang kabog ng kaniyang puso at tila nagr

“Isang pagkakataong kantiin n’yo ang asawa ko miski ang kadulo-dulohang hibla ng kaniyang buhok ay sisiguraduhin kong magsisisi kayo hanggang sa inyong hukay,” puno nang pagbabantang ani Demon sa tatlong dalaga. Ang malamig na boses at walang emosiyong mga mata ng estranghero at nagbigay ng takoy at nginig sa buong sistema ng tatlong dalaga ramdam nilang may kakaiba rito lalo na ang nag-uumapaw na malakas nitong awra na nagsasabing siya’y mapanganib at hindi na sila sisikatan pa ng araw. Naiwang nakanganga at nakatanaw ang tatlong dalaga habang papalayo nang papalayo na ang kotseng sinasakyan ni Allyce at ng estrangherong lalaki. “S-Sino siya?” halos pabulong na tanong ni Christine sa dalawang katrabaho niya. Hindi pa rin nito inaalis ang kaniyang tinsin sa direksiyon kung saan nakaalis ang kotse. “Duh! Haven’t you heard it, Christine? Asawa nga, hindi ba?” Sabay ikot ng mata ni Shena sa tangang katrabaho. “Ay! Oo nga pala. Ang gwapo ng asawa ni Allyce, kyaah!” tiling aniya. “Mas

MADILIM tanging ang sinag ng buwan ang naging tanglaw ni Allyce upang makita ang kaniyang dinadaanan na halos nagblu-blur na ang kaniyang paningin sa dilim. Malamig ang simoy ng hangin na siyang nanunuot sa suot ni Allyce habang binabagtas nila ang naturang abandunadong gusali. Papatay-sindi ang mga ilaw na siyang nagbibigay ng kilabot kay Allyce. Naglilikha ng mahihinang ingay naman ang kanilang inaapakan habang sila'y humahakbang sa mga nagkalat at naghahalong mga tuyong dahon, lumang papel, at mga bitak na semento na galing sa gusali. Napakatahimik ng naturang lugar at hindi mapigilan ni Allyce ang kaniyang sarili na mapalunok at makaramdam ng kilabot sa oras na ito. Sa kabila ng takot at pangamba na kaniyang nararamdaman, hindi ito naging hadlang kay Allyce na mag-back out lalo na't buhay ng kaniyang anak ang nakasalalay sa puntong ito. “Ahh!” napatili si Allyce nang biglang may dumaan sa kaniyang paa lalo na’t nakasuot pa siya ng sandal na mayroong tatlong pulgada ang takong. “A

“Saan po kayo bababa, mam?” Napabalik sa reyalidad si Allyce nang marinig ang pagtatanong ng taxi driver. Agad siyang napatingin sa rear mirror at nakitang nakatingin sa kaniya ang driver. “Pasensiya na, manong. Doon lang po, pagkalampas ng malaking punong mangga na ’yon.” Sabay turo ni Allyce sa malaking punong mangga na nakatayo sa gilid ng kalsada. “Sige po, mam.” Tumango lang siya at ibinaling ang kaniyang ulo sa bintana. Ang kulay asul at dalandan na kalangitan ay naglalabanan, gayon pa man, ang magwawagi pa rin ay ang kadiliman ng gabi subalit ito'y sisikat ring muli at ang liwanag ang mananaig. Ngayon niya lang napansin na matagal na siyang nakatulala sa kawalan. Iniisip ang mga nangyari at mangyayari. Naguguluhan siya ngayon. Tama lang ang kaniyang ginawa na mag-commute dahil sa lalim ng kaniyang iniisip. Naramdaman na lang ni Allyce na huminto ang sinasakyan niyang taxi. Napabuga siya ng malalim na hangin bago lumabas ng taxi. Tanaw niya sa kaniyang kinaroroonan ang kaniy

SA mainit na araw ng Miyerkules, isang kaguluhan ang nagpapainit lalo sa mga iilang batang nanonood sa awayan ng limang kamag-aral sa gilid ng parking lot ng pinapasukang eskwelahan ng mga ito. Ang kaawa-awang batang si Darkien ay walang awang pinagtutulungan ng apat na kamag-aral. Ang mga ito ay kapwa’y kaniyang mga bully na laking mayayaman at spoiled.Kahit na anong gawing panlalaban ng batang si Darkien ay hindi pa rin niya kayang patumbahin ang apat na mas malaki pa sa kaniya.“Hindi ka nababagay rito!” sigaw ng matabang bata at dinaganan si Darkien.“Lampa! Lampa! Lampa!” sigawan ng tatlong kasamahan nito.Ang matatabang kamao ng nakadagan kay Darkien ay tumatama sa kaniyang namumulang pisngi. Imbis na humiyaw sa sakit ay pilit siyang bumabangon at makaalis sa pagkadagan nito sa kaniya. Nang makahanap ng tyempo ay siya naman ang nasa ibabaw nito at hindi rin mabilang na beses ang pinatama niyang suntok sa matatabang pisngi ng bully.Malakas na umiyak ang matabang bata at nanghing