#MTDC53: Care Pt.1Four days of staying in the hospital got me so bored. Sa totoo lang ay maayos naman na ang kalagayan ko. In fact, I feel so perfectly fine. Ni hindi ko na nga maramdaman na muntik na akong makunan noong nakaraan.Hindi ko lang maintindihan kung bakit ayaw pa ni Wesley na umuwi ako.I badly miss Melody. Apat na araw ko na siyang hindi nakikita at tanging sa pamamagitan ng cellphone ko lang siya nakakausap. I want to hug and kiss her. Miss ko na rin ang bonding namin.She was ecstatic the moment I told her that I am pregnant. Sobrang excited niya nang makita ang kapatid niya na kapag nag-uusap kami through voice or video call, palagi niyang tinatanong kung kailan ako uuwi at kung kailan niya raw makikita ang baby brother niya.Oo, nalaman na namin ang gender ni baby. He’s a boy. I am happy… a bit. It is not to the point that I am rejoicing. Pakiramdam ko kasi ay wala akong karapatan na maging masaya lalo na ngayon na marami pa akong iniisip. Marami pa akong dapat ayusi

#MTDC54: Hell Pt.1This isn’t the first time he asked me that same question. And this isn’t the first time I saw that suspicion in his eyes while looking at me.I looked away. Unti-unting nilulukob ng konsensya ang sistema ko.Kung maaaring ko lang sabihin sa kaniya ang totoo, gagawin ko. Karapatan niyang malaman ang totoo. Pero hindi ko kakayanin ang nag-aambang gulo sa oras na malaman niyang siya ang totoong ama ng batang dinadala ko.Ayaw kong ipagkait sa kaniya ang katotohanan. Ayaw kong magsinungaling. Pero wala akong magawa kundi itago sa kaniya ang katotohanan. Once people find out the truth, Red will surely lose his career, his fame, his everything. Lahat ng mga pinaghirapan niyang maabot ngayon, mapupunta sa wala.Kakayanin ko bang makita siyang unti-unting lumulubog? Siguradong hindi. Naiisip ko pa lang ay sumisikip na ang dibdib ko.“Symphony, kahit ito na lang… sabihin mo sa akin ang totoo. Gusto kong malaman ang totoo…” puno ng pagmamakaawa ang boses niya.Mariin akong lu

#MTDC55: Crashing Pt.1“Melody…”My heart is like a ticking bomb. Watching her every move and waiting for her to speak is taking my breath away. Scared is an understatement of what I am feeling right now. It’s unexplainable.“Melody!” Sigaw mula kay Manang Anding ang nagpabaling ng tingin ko sa kaniya. Malalaki ang mga hakbang na tinahak niya ang direksyon namin. Nang makalapit na siya ay agad niyang hinawakan ang kamay ni Melody. “Sinabi ko sa iyong ‘wag kang lalabas, hindi ba?” natataranta man ay pilit niya pa ring pinapakalma ang boses niya.With those innocent, yet curious eyes, Melody looked at Manang Anding.“Nana… Daddy’s fighting with a mister. Is it because that mister is the Daddy of my baby brother?”Gusto kong isipin na isa lang itong bangungot. Kaso hindi. Alam kong totoo na ito. The hard and painful truth that I have to face.“Baby…” I tried to get Melody’s attention, but she’s just focused to her Nana. Kahit ang lingunin ako ay hindi niya magawa. “Melody…” I called her

#MTDC55: Crashing Pt.3“You mean to say, tatakbuhan mo na naman ang problema mo, Symphony?” Jovy’s eyes were filled with so much disbelief. Sa paraan ng pagtitig niya sa akin ay para bang ako na ang pinaka tangang tao na nakilala niya sa buong mundo.I sighed heavily.I know this is going to be Jovy’s initial reaction after telling him about our plan on flying to New Zealand. Hindi naman na nakakapanibago. Nasanay na ako na ganito siya palagi kapag hindi niya nagustuhan ang kung anumang sasabihin ko. “Well… Wesley and I… we both agreed to this. Isa pa, mas makabubuti ring doon muna kami manirahan kahit isa o dalawang taon lang para kay Melody. She’s been so stressed up sa lahat ng mga nangyayari ngayon. She’s been acting so cold and distant to me, lately. Si Wesley na nga mismo ang nagsabi na mas mabuting lumayo muna kami rito.”Jovy rolled his eyes. He brought his hand on his temple and massaged it in a circular motion. Sa lagay ngayon ay mukhang naii-stress na rin siya sa buhay ko.

#MTDC56: Greed Pt.2Ang unang sumagi sa isip ko ay ang agad na isarado ang pinto. Nang masigurado na nakasara na iyon ay saka ko naman pinagtuunan ng pansin ang nabasag na vase.Nanginginig ang mga kamay ko nang simulan kong pulutin ang mga basag na bubog sa sahig. I feel numb. Kita ko ang pagdaloy ng dugo mula sa palad ko patungo sa mga daliri ko, pero wala akong sakit o hapdi na maramdaman mula roon.Ang tanging nararamdaman ko lang ay ang mabilis na tibok ng puso ko. It’s beating loud and fast that I think my ribs are about to break if this will continue for a few more minutes.Nagpatuloy ako sa pagpulot ng mga parte ng basag na vase nang hindi inaalintana ang sugat sa mga kamay ko. Hindi lang dugo ang pumapatak sa sahig kundi pati na rin ang mga luha ko. Ni hindi ko man lang napansin na kanina pa pala sa pag-agos ang luha mula sa mga mata ko. Maybe it’s because of these different kinds of emotions I am feeling, while listening to their conversation. Dahil sa dami ay hindi ko na it