Semua Bab Her Hidden Billionaire Husband: Bab 1701 - Bab 1706

Pinigilan ni Esteban ang bugso ng galit at ang tuksong pumatay. Ano ba naman ang pinagkaiba ng 9999 at 102? Para bang langit at lupa ang pagitan.“Gaano karaming alipin ang lahat-lahat?” mariing tanong ni Esteban habang pinipilit niyang kumalma.“Isang daan at dalawa.”Para siyang tinamaan ng kidlat sa kanyang dibdib nang marinig iyon. Umigting ang apoy sa kanyang loob, at ramdam niya ang matinding kirot sa kanyang puso. Ang gusto niya lang naman ay isang simpleng masisilungan, pero para siyang nahulog sa isang malalim na bangin na wala siyang paraan para makaahon.“Magpalit ka muna ng damit. Pagkatapos, pumunta ka sa North Garden Water District at siguraduhin mong makuha natin ang tubig para sa bahay ngayon. Pagkatapos niyan, pumunta ka nam

Humakbang si Josefena pababa, tila isang diwata na dahan-dahang lumulutang sa hangin. Sa bawat hakbang, animo’y sutla ang tinatapakan niya. Pagdating sa gitna ng bakuran, tumingin siya sa lahat at malamig na sinabi, “Let him go.”Nagulat ang karamihan. Hindi nila maintindihan kung bakit, ngunit malinaw kay Josefena na si Esteban ay hindi maaaring maging magnanakaw na iyon.Sa totoo lang, mula pa sa simula ng imbestigasyon sa bundok, tahimik na sinusundan na ni Josefena ang buong pangyayari. Kagabi, siya mismo ang nakaramdam na may nanilip, ngunit wala siyang kakayahang magsalita dahil sa biglaang sitwasyon. Nang may magsabi na may nakahuli ng isang “magnanakaw” na nanilip habang naliligo sila, natural na gusto niyang malaman kung sino iyon.Ngunit nang lumabas na si Esteban ang tinutukoy, agad niya itong tinutulan. Para kay Josefena, imposibleng siya ang gumawa noon—isang kalahating walang silbi lang siya. Paano nito mababasag ang mga “forbidden curse” na siya mismo ang nagtayo? Ni sa

Kahit na ganito ang sitwasyon, kailangan pa rin dalhin ang pagkain. Sadyang si Kino ang nag-utos na siya mismo ang maghatid. Kung mabigo siya, siguradong may kapalit itong parusa pagbalik niya.Umiling si Esteban at kinuha ang basket. Mabigat ang loob niya, ngunit wala siyang magagawa kundi maglakad papunta sa kuweba.Pagpasok niya, agad bumungad ang matinding dilim. Pagdating pa lang sa limang metro, hindi na makita ang sariling mga daliri. Paminsan-minsan, may tunog ng patak ng tubig na umaalingawngaw, kasabay ng malamig na simoy na galing sa loob.Mabilis siyang nag-conjure ng isang maliit na apoy gamit ang enerhiya. Sa wakas, kahit papaano, may liwanag na tumulong sa kanya. Ngunit sa pag-ilaw ng paligid, tumambad ang nakakatindig-balahibong tanawin: ang sahig ay punô ng mga kalansay ng tao, nakakalat sa lahat ng dako. Sa magkabilang pader, nakaukit ang mga bakas ng kamay—mga desperadong marka ng mga taong namatay dito, mga huling bakas ng kanilang paghihirap.Bawat guhit, simbolo