All Chapters of WHY HE LEFT: Chapter 41 - Chapter 50

Umalis na ako doon at nagtungo sa dulo. Sa lawak nito, sana di ako makita ng siraulo na 'yun. Ayaw ko sa mga salitang lumalabas sa bibig niya. Lahat kasi, walang kwenta. Natanaw ko si Daniel na tahimik na nakatingin kay Aitana. Nakaupo sila sa fountain habang si Aitana ay naglalaro ng kung anong manika. Maghahapon na at mamaya rin ay uuwi na kami ni Daniel. Magsisimula na kasi ang mga games at ilang pakulo. Lumapit ako sa buffet section para makainom ng champagne para sa mga chaperones na bisita rin. "Thank you." Ngumiti ang caterer sa akin."You're welcome, ma'am." Naglakad ako papalabas ng hall para magpahangin sa verandah kung saan tanaw ang malalakas ng alon. Nalanghap ko ang sariwa at malamig na hangin. Sumabog ang buhok ko sa hangin kaya napahinto ako para ayusin ito. Kumaway sa akin si ate Angelie na nagpapahangin rin sa kabilang verandah. Ngumiti ako at kumaway pabalik. Invited kasi ang mga anak nitong kegugwapo. "I respect you, Anita." Natigilan ako ng marinig ang malal

"Ma, buntis ka pala? Galing naman." Napasinghap si Mama sa narinig. Sa tingin ko, sarkastiko ang pagkakasabi ko 'nun kahit na pinilit ko ang sarili na maging kalmado. Hindi ko lng kayang magtiis.Wala akong balak magopen up kay Mama pero di ako mapakali. Kailangang mailabas ko 'to kundi ay mababaliw na rin ako. Pakiramdam ko, tinraydor na naman niya ako. Ito lang ang pinakamalala. "S-saan mo... nalaman 'yan?" Naibaba niya ang hawak na sandok. Buong katawan nito ay tensyonado. Napairap ako."Kay tiya. Alangan namang ang papa ni Daniel?" Namutla si Mama at hindi makatingin sa akin. Ramdam na ramdam ko ang pagkailang niya lalo na at napaupo siya para makaiwas sa akin. "At mukhang wala kayong balak na sabihin sa akin. Pabor naman sa akin. Pero sana naalala niyo ang kondisyon ko tungkol rito.""A-anita... nangako naman si Marcio. Hindi... h-hindi na daw niya tayo tatalikuran. At handang-handa na siya para panagutan ang batang nasa sinapupunan ko. Matagal na siyang nagsisisi, anak." Pu

"Where's your bag? We could have our lunch first..." pasipol-sipol si Jaco habang nakasunod sa akin. "Wala akong oras na maglunch. Kailangan pa kitang i-tour." Walang ganang sagot ko. Halos habulin ng tingin si Jaco ng mga nadadanan naming mga parents na nakatambay sa corridor. "We own the time, Anita. Di naman natin kailangang magmadali... pwede naman ituloy bukas?" Ano daw? Peste. Pero sa sinabi niya ay nagkaroon ako ng ideya. Sasamahan ko lang naman siya ngayon. Ngayon. Kung nais niyang ituloy bukas... sige pabor na pabor sa akin dahil tatanggi na ako. Pwede siyang magpasama aa iba. "...pwede ring mamayang after class?" Habol niya.Ngumisi ako at huminto sa taoat ng faculty room."Sige, sasamahan kita. Ngayon. At baka sa iba ka makasama mamaya dahil maaga akong uuwi e...""W-what? Then... pwede ka naman sumabay sa akin umuwi? Maaga ba? Maaga rin naman akong uuwi...""May sundo na ako, Jaco."Walang tao sa loob ng faculty room dahil paniguradong nasa meeting pa sila. Lumapit na

Hindi ko balak na umalis ng bahay agad. Pero dahil na rin sa kahihiyan ay dala ko na ang gamit ko kinabukasan. "Tiya, magpapalamig lang ako. Aalis ako ng bahay para makapagisip-isip. Kapag mananatili pa ako rito ay baka... kung ano pa ang mangyari kay mama." Napailing siya. Kitang-kita ko kung papaano siya tumututol sa desisyon ko. Napabuntong-hininga ako. "Anita, malaki ka na. Sana alam mo ang ginagawa mo.""Tiya naman. Sarado pa ang isip ko, inaamin ko. Di ko lang matanggap.. agad...""Pakiramdam ko, mas nagkagulo kayo pagkarating ni Jaco. May kinalaman ba siya sa nangyayaring ito?" Kumunot ang noo ko at natawa."Wala, tiya. Swerte naman niya kung ganun'." Tinititigan ako ni tiya na tila tinitignan kung may plastik sa sinabi ko. Tumawa ako muli at napailing."Wala nga, tiya."Bumuntong-hininga siya."Wala na akong magagawa. Buo na ang isip mo. Ang akin lang, sana pagbalik mo rito ay tanggapin mo na rin si Marcio bilang pangalawang ama mo. Saksi ako sa pagpapakumbaba niya sayo..."

Nakasunod uli ang sasakyan ni Jaco sa amin ni Diego. Iniwas ko na lang ang tingin roon nang makapasok sa mansyon ng mga Mariano Diego's parents are very ideal for me. Napakaideal na in laws sila. Ni hindi nila ako pinabayaan o pinagsalitaan ng kung ano kahit pa noong magkaibigan pa kami ni Diego. Their heart is so pure and genuine. Kaya rin na lumaki ang magkakapatid na mababait at magagalang. Diego is the youngest among the Marianos. Kasal na ang kuya at ate niya at naninirahan sa Manila. Siys lang itong nandito para mamamahala ng plantation at ng hacienda nila. "Magkakaayos rin kayo, hija. I understand your reason. But I hope you'd think about it thoroughly. Your mom maybe needs you, too. Maselan magbuntis kapag may edad na..." nagaalala si mama Sheryl habang inaamin ko sa kaniya ang lahat."I feel sorry... pero mahirap pong tanggapin." Natawa ako para maibsan ang lintek na luha.Kinapa niya ang kamay ko bago ako niyakap."You are so welcome here. I hope you'd find peace in your h