PrologueMireya's POV“You still haven’t find him?” Isang masamang tingin ang ibinigay ko sa imbestigador na pinsan ko. Si Kellan.“If I did, you’ll be the first one to know. Ano naman ang akala mo sa akin?” tanong niya na humalakhak pa bago siya humiga sa sofa ko.“I told you that you can’t come back here if you won’t be able to bring some information about them to me,” ani ko na walang balak na tigilan siya kung walang maibibigan na impormasiyon tungkol sa anak ko.“It’s been 4 years, Mireya. Kung gusto talagang ipakita sa ‘yo ng boyfriend mo, nariyan na sana ito. Nag-jowa ka nang makapangyarihan tapos ngayon ay nagrereklamo ka rito.” Humalakhak pa siya sa akin. Hindi ko mapigilan ang pagkuyom ng kamao ko. “Hindi ko ‘yon nobyo!” “Bakit ka galit? Hindi mo nobyo pero nagkaanak kayo? Nice, huh?” May pang-aasar pa sa mukha niya habang tinitignan ako kaya hindi ko maiwasan ang iritasiyon sa kaniya. “Shut up! Just focus on finding my son. Get out.

Chapter 2 Mireya’s POV “Uh…” Napatingin ako sa paligid nang magising. I was trying to say to myself that it’s just a dream but it wasn’t lalo na nang makitang nasa parehong kwarto lang ako. Ang kinaibahan lang ay maliwanag na ngayon ay mayroon na rin akong kumot.  Wala na ang tali sa paa subalit naroon pa rin ang kamay.  I was about to move nang makita ko ang isang taong papasok sa loob. Tinignan niya ako sandali bago nilapitan ang isang lalaking sa tingin ko’y bantay ko. Nakamasid lang ako. Hindi sumigaw o ano dahil paniguradong magsasayang lang ako ng tinig at sakit lang ng katawan ang aabutin. Lumabas na ang lalaking nagbabantay habang siya’y nakatingin sa ilang dokumento.  “Are you one of senator's person?” tanong niya. He wasn’t looking at me. Hindi niya ba alam na you need to look at the person before talking to them? Hindi ko pinansin ang tanong nito. Baka hindi ako ang kaniyang kausap