Prologue
Mireya's POV
“You still haven’t find him?” Isang masamang tingin ang ibinigay ko sa imbestigador na pinsan ko. Si Kellan.
“If I did, you’ll be the first one to know. Ano naman ang akala mo sa akin?” tanong niya na humalakhak pa bago siya humiga sa sofa ko.
“I told you that you can’t come back here if you won’t be able to bring some information about them to me,” ani ko na walang balak na tigilan siya kung walang maibibigan na impormasiyon tungkol sa anak ko.
“It’s been 4 years, Mireya. Kung gusto talagang ipakita sa ‘yo ng boyfriend mo, nariyan na sana ito. Nag-jowa ka nang makapangyarihan tapos ngayon ay nagrereklamo ka rito.” Humalakhak pa siya sa akin.
Hindi ko mapigilan ang pagkuyom ng kamao ko. “Hindi ko ‘yon nobyo!”
“Bakit ka galit? Hindi mo nobyo pero nagkaanak kayo? Nice, huh?” May pang-aasar pa sa mukha niya habang tinitignan ako kaya hindi ko maiwasan ang iritasiyon sa kaniya.
“Shut up! Just focus on finding my son. Get out. I still have a lot of things to do,” ani ko.
“Ni hindi mo man lang ba ako paiinumin ng juice?” natatawa niyang tanong sa akin.
“Find some information about him and I’ll let you,” ani ko.
“Lalabas din ‘yon kapag gusto nang magpakita.” Kumuha pa siya ng biscuit bago umalis at nagtungo na sa labas. He’s probably going to party right now.
Hindi ko naman mapigilan ang panghinaan ng loob nang maiwan akong mag-isa. Ramdam ko ang luha mula sa aking mga mata. Walang araw na hindi ko naiisip ang anak ko. Walang araw na hindi ko siya iniiyakan. I’ll fucking kill that son of the bitch father he have. It’s been 4 years but he’s still hiding my son from me. Hindi ko alam kung nasaan sila.
Basta isang araw naghiwalay kami sa harap ng maraming tao dahil nakita ko ang anak kong namatay but that jerk faked his son dead.
Ni hindi pa ako nakakatulog ay nakuha niya na ang anak ko. I didn't know that my son is alive.
I’ll really kill him when we see each other. I won’t let him get away from hiding my son.
I tried searching about his name again but I can’t really find any information about him maliban sa mga dating impormasiyon tungkol sa kaniya.
Kahit nang ginagawa ko na ang ilang visual aids na kailangan ko sa pagtuturo, hindi pa rin nawawala sa isipan kung napalaki ba ng h*******k ang anak ko nang maayos. I wish he did.
Nang matapos ako sa lahat ng ginagawa, tumayo na rin agad ako para lumabas ng bahay.
“Bachelors po,” ani ko kaya tumango ang cab driver na nasakyan ko.
Nang makababa roon ay agad din akong nakita ng ilang gwardiya. As usual, tinawagan niya ulit ang ilang kaibigan ko or should I say kaibigan ni gago?
“Have you heard from him?” bungad ko agad nang lumabas si Eros na siyang bestfriend niya. Ang bestfriend ni Poison.
Humalakhak ito habang nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung masiyado na bang narindi sa tanong o masiyado nang nakakatawa na lagi akong narito para paulit-ulit manghingi ng impormasiyon tungkol sa kaniya.
“Do you really think that he won’t come to you first before going to us? That fucker is crazy inlove with you. Huwag mong sabihing hindi mo alam ‘yon?” tanong niya na nagtaas pa ng kilay sa akin.
“Shut up! Who knows?! Ikaw ngang patay na patay kay Veron noon, may ibang babae na,” ani ko kaya unti-unting nawala ang ngisi sa kaniyang mga labi. Agad itong napasimangot sa akin kaya tumawa ang kararating lang na si Light.
“Oh, basag ka, ‘no?” pang-aasar niya rito bago ako hinarap.
“Hindi mo sure,” aniya na tumawa sa akin. Isang malamig lang na tingin ang ibinigay ko sa kanila. Hanggang hindi nila nilalabas ang h*******k nilang kaibigan, hindi ako titigil sa panggugulo sa kanila.
“But seriously, he’s not here but I got info—”
“What is it?” tanong ko na kinuwelyuhan pa siya.
“Kalma.” Humalakhak ito bago niya inalis ang pagkakahawak ko.
“I heard that there’s a fast rising brand of wine. It was named Miracle as in Mireya,” ani Light habang nakangisi. Napakunot naman ang noo ko sa kaniya dahil do’n. Napangisi rin ang kalalabas lang na si River.
“Imagine mo demonyo ka tapos ipapangalan mo sa product mo Miracle?” tanong ni River na agad namang tinawanan ng dalawa.
“I’m sure that it’s him. I’ll let you kidnap him. Do you want to? My people are free,” ani River habang nagsisindi ng yosi.
“Shut up. Palibhasa’y kinidnap mo lang ang asawa mo,” ani ko. Natawa naman siya roon.
“What do you think? Should I?” tanong niya.
“Let me know the location of that company. Ako mismo ang tutungo.” Napakibit sila ng balikat bago ibinigay sa akin ‘yon.
“Thanks. Call me if you ever heard something from him,” ani ko kaya tumango ang mga ito.
Doon ako dumeretso but of course dahil gabing-gabi na, sarado na ang kompanya na tinutukoy nila. I waited for a while. Nagbabaka sakaling may lalabas but no one go outside. Maski gwardiya’y wala rin doon.
Masakit na ang paa ko nang umuwi dahil wala na namang napala. But I won’t give up until I saw my son again.
I tried dialing the number from the business card they gave me. Nahinto ako nang may sumagot doon.
“How are you?” Napaawang ang labi ko roon. Hindi ko mapigilan ang matigilan dahil sa kaniyang tanong. It’s been a long time but I know that voice. Tuluyan na akong nabato balani sa aking kinatatayuan nang makita ko ang isang bulto ng katawan na nakatayo sa harap ng bahay ko.
Those emerald eyes he have are fiercing from my body to soul.
Hindi ako makaalis sa kinatatayuan ko nang tuluyan siyang makalapit sa akin. Saka lang ako natauhan nang maamoy ang mabangong halimuyak na nanggagaling sa kaniya. He doesn't change his perfume. It still the same.
“Where’s my son?” Agad kong nakita ang ngisi sa kaniyang mga labi nang itanong ko ‘yon. Agad ko siyang kinuwelyuhan. Mahaba ang pasensiya ko pero pagdating dito’y parang laging umiikli.
“I’m fucking asking you. Where’s my son?” tanong ko pa ulit. Ngumisi lang siya bago nagkibit ng balikat.
“Don’t you miss me, Ma’am?” nakangisi niyang tanong.
Tangina nga naman talaga.
