บททั้งหมดของ I Want Romance For A Lifetime: บทที่ 81 - บทที่ 90

WE WERE awake ‘til three in the morning. Nagpapaawa kasi si Ja. Sinasabi niya na kapag hindi ako nagpakita na ok na ako, at hindi na ako nagseselos, baka madala niya sa ospital ang problema namin na iyon. He’s scaring me na baka mamali siya sa mga gagawin niya sa trabaho.  At dahil baka ako lang ang atakihin ng matinding konsensya, pinagbigyan ko siya. We cuddled and talk about light stories. About the fun of childhood days. Looking back, palagi akong nasa bahay noon nina Tito Ferdi at sila ang kakampi ko sa mga kalokohan. Buti at hindi nila ako sinumbong noon kay Mama. Hanggang sa mapunta ang topic sa firsts. Wala naman akong masyadong mai-share dahil sa kanya ko lahat nakuha iyon—from first dance, to everything.  Ang walang hiya, sinabi na first time niya ay age fifteen. Hindi naman ako nakaramdam ng galit. Natawa pa nga ako at sinabi na abala pa ako noon sa pagdede sa nanay ko. “But you’re my first kiss.” That was sudden a

LET'S HAVE A DATE—ito ang sinabi niya na kabayaran. Tinanong ko pa siya kung kailan ang day off niya para mapaghandaan ko but he insisted to go out immediately. Kumuha lang kami ng maraming snacks at tubig sa kusina, nagdala ng kumot, at lumabas na hindi nagpaalam kay Mom. He even asked me to wear the usual—and he means his polo. Pero dahil maarte ako ngayon at gusto ko kahit papaano ay attractive ako para sa akin lang siya nakatingin, I wear a black jumpsuit. Pinatungan ko iyon ng hooded jacket at nagsuot din ako ng medyas at slippers para iwas lamig. Not an eye-turning outfit pero gabi rin naman at malamig.  Bahala na nga siya! Pasado alas nuebe na rin. Hindi ko alam kung saan niya balak mag-date ng ganitong oras. Hindi nagtagal ay tumigil siya sa isang parke na nagpapalabas ng movie, just like in Griffinview. It is a small circle with Bermuda grass at napalilibutan ng puno at halaman. May mangilan-ngilan na nag-set up ng tent, ang iba ay duyan

KUNG PHYSICAL LOOK pa lang ni Miss Mia, talong talo na ako, paano pa kaya ngayon na si Mommy Rose pa mismo ang may gusto sa kanya? Hindi malabo na gustuhin ni Mom si Miss Mia as her daughter-in-law. Mabait at malambing din kung magsalita si Miss Mia. I’m sure, she has everything I lack. Oh, I’m full of flaws. I forgot that, dahil palaging pinaparamdam sa akin ni Ja na nasa akin na ang lahat. Now that I saw Miss Mia face to face, I felt inferior in all aspects even if Ja didn’t tell me na nagkaroon sila ng relasyon o kahit anong pag-uunawaan maliban sa pagiging magkaibigan. Nagsisimula na naman akong magduda—sa sarili ko at sa pagsasama namin. Pinakita niya ba iyon lahat sa akin sa nakalipas na araw para mabawasan ang paghihinala at pagseselos ko? Hanggang kailan ako mapapatanong, anong laban ko? Kahit pa ganito na tila we are living a glorious marriage, hindi ko pa rin maiwasang isipin na available lang talaga ako noong mga panahon na gipit siya, na n

THAT EVIL SMIRK, the calm face, and brave façade—that is what a queen should be. Napansin ko ang panaka-naka niyang pagtingin sa loob ng bag niya. Alam ko na humihingi siya ng tulong. Kalkolado ko na ang lahat kahit mabilisang plano lang ito dahil hindi naman sinasadya ang pagkikita namin. Hinayaan ko na lang siya na umasa sa wala dahil hindi magtatagal, tuluyan na siyang mapapasa akin. Tinuon ko na lang ang mata sa daan at natawa sa ginawa ko kanina lang. Si Tita Rose talaga. Napailing na lang ako.  Paano kung hindi ako ang kumuha kay Elle, malamang ay napahamak na talaga siya. Bakit simpleng driver lang na walang fighting skills ang pinasama niya? Nakapatay na naman tuloy ako nang wala sa plano. "Kuya, naiihi na po talaga ako. Baka pwede niyo po isaglit muna ako sa may CR." Pinagbigyan ko ang mahal kong reyna. I parked the car in an abandoned lot.  Mabilis siyang lumabas at tumakbo palayo. And the di

NILAGAY KO SA IBABAW ng bato ang underwear na may dugo, singsing at hikaw ni Elle. Somehow, I wanted to leave it here for John. At the very least, he has something to grieve on. Hinding hindi ko na pakakawalan pa si Elle. Kinuha ko rin si Mia sa apartment niya. Bumili ng mga kakailanganin sa paggamot, at isusuot ng mahal ko. I even bought ingredients to cook for her. Kinulong ko silang dalawa sa iisang kwarto dito sa bahay—ang pinakaligtas na lugar dito. Kumpleto doon sa gamit, mula sa toiletries, beddings, at damit nila.  I am in the kitchen with the bȋtch. Nakatali ang mga kamay niya sa pader malapit sa lababo. In the past few days of being confined here, she is slowly becoming more and more screwed in her head. “Hey, handsome. Fuvk me…” I grinned. She has her feet pound into dust, fuvked up mouth, and pųssy, and she still had the guts to beg me for more.  “Eat first. Nangangayayat ka na. Ayaw ko sa babae ang walang kabuhay-buhay s