BOLCT-21CALVIN ENZOKANINA ko pa pinagmamasdan ang bawat kilos niya. I am so mesmerized by the way she moved. The way her cheeks turns to red when she's shy. Kahit buong araw ko pa siya titigan, hinding-hindi ako magsasawa. Maling-mali ako na pigilan ang nararamdaman ko para sa kanya. Imbes na iwasang masaktan ko siya, mas pinalala ko pa. But I want to make myself happy. I want to see her happy. I want to spend my time together with her. I don’t want to waste my precious time to her and earn more memorable things together with her."Enzo, paano kapag nagka-cancer? Kailangan ba mag-undergo agad ng chemo?" Natigilan ako sa tanong nito."Just read their following statements Nel. It's still depends on the doctor," sagot ko at muling napatingin sa hawak kong libro.That thing hits me bulls eye. Sinulyapan kong muli si Nel. Busy pa rin ito sa kare-review."Nel, gusto mong mag-meryenda?" alok ko."Ikaw bahala," aniya. Panakaw ko siyang hinalikan sa pisngi nito at agad na tumayo.She look sh

BOLCT-23CALVIN ENZOHERE we are at the park where me and Nel played skateboard last time when we tried to... You know, when I tried to be an idiot. Nah! Kalimutan na natin iyon. Me and Moana are definitely done even if she always tries to bug me."Enzo!" tawag ni Nel sa akin habang nakasakay sa skateboard.Kumaway lang ako sa kanya. Bawal na bawal na akong magpagod pero ipinapakita ko sa kanya na maayos ako. Kinabahan ako ng husto kahapon dahil nasakto pa na siya ang kasama ko. Natatakot akong malaman niya ang totoo. Guilt is killing me. Making her believe that I am definitely fine is like a dagger that buried inside of my chest. My illness is killing me slowly. Minsan, sinisisi ko ang Diyos kung bakit ganito ang nangyari sa akin. Kung bakit ako pa ang nagkaroon nito. Kung bakit kailangang may maiwan ako. Kung bakit napakasakit pa rin sa akin kahit na matagal ko ng tanggap ito. Maybe it's time for me to settle things now."Ayaw mo?" bungad sa akin ni Nel nang mahinto ito sa harapan k

EPILOGUEMARINELNAPAMULAT ako agad nang maramdaman kong wala na si Enzo sa tabi ko. Pasado alas-dos na ng madaling araw nang tumingin ako sa relo ko. Nakalimutan naming kumain ng hapunan. Ang haba rin nang naitulog ko. Siguro ay dahil sa matinding pagod sa kaiiyak mula pa kahapon. Bumaba ako sa kama at hinanap si Enzo sa buong kuwarto pero wala siya dito. Lumabas ako ng kuwarto at laking gulat ko na may nagkalat na kandila sa may paanan ko."Enzo..." tawag ko sa kanya.Napayakap pa ako sa sarili ko dahil sa lamig ng hangin. Sinundan ko ang mga kandilang nakahilera at natagpuan ko ang aking sarili sa isang maliit na cottage. Napangiti ako sa nakita ko. Isang dinner o breakfast date ba itong matatawag. May dalawang bonfire rin sa paligid ng cottage. Ang cute ng setting niya. Kinuha ko ang puting rose at inamoy pa ito."Nel?" Napalingon ako sa likuran ko."Enzo, 'di ba bawal sa 'yo ang magpagod," sabi ko pa at lumapit sa kanya."Akala ko mamaya ka pa gigising," nakangiti nitong ani.Hin