Chapter 51 Overseas Call [[[ LOGAN's P.O.V ]]] MY JAW tighten while I'm continuously scrolling down the images. Hinawi ko ang kwelyo ng aking polo habang isa-isang tinitignan ang mga larawang ipinadala ng mata ko kay Klara. Simula iyon sa mga larawan nila ng isang babae hanggang sa ang kasama na nito ay isang lalaki. That man again? Ito rin ang kasama niya noon sa larawan na nakuhanan ng taga manman ko sa kanya. I get my phone and call my personal investigator. "Hello. Give me some reports about that man in the pictures," my direct command. ["Yes boss. Bukas na bukas din ho,"] sagot nito sa kabilang linya. "Always keep an eye on her, at bigyan mo agad ako ng reports kung saan pa s'ya pumupunta habang wala ako diyan." ["Copy boss"] "Wala ka pa rin bang updates ukol sa mga pinapaimbestigahan ko sa'yo?" ["Pasensya na boss. Mahirap kasing kalkalin ang pinapagawa n'yo. Pero huwag kayong mag-alala boss, gagawin ko ho ang lahat mabigyan lang natin ng tamang impormasyon at mga detal

Chapter 53 Waiting Nanlumo ang puso ko. "K-Kahit konting oras lang sana. Pagbigyan mo naman ako, kahit ngayon lang." "No. I have to go now, my meeting is about to start." My heart bleeds, para akong sinasaksak sa sobrang sakit dahil sa hindi niya ako mapagbigyan. "O-Okay. Pero uuwi ka ‘di ba?" Napapakurap ako habang nakatingin sa mga mata nito. "I don't know." "P-Please umuwi ka. M-Magluluto kasi ako mamaya," pakiusap ko pa rin dito. "Titignan ko." "Please. Kahit ngayon lang. Please?" I still beg. He sighs. "Okay." I slowly smile. "Pero hindi ko alam kung anong oras ako makakauwi. Huwag mo na lang din akong hintayin at mauna ka ng kumain." "No. I still want to wait for you." "Don't." "Basta hihintayin pa rin kita." His stare turns dark. "It's up to you. Bahala ka." "Thanks." "Aalis na ako." Unti-unti na nitong hinihila ang braso niya sa mga kamay ko. Katumbas din niyon ang unti-unting pagkawala ko ng pag-asa lalo nang puso ko na uuwi siya mamaya para sana i-celebrate an

Chapter 55 Tears [[[ LOGAN's P.O.V ]]] I change cloth when I get inside my room. Humiga na rin agad ako sa kama. Shit! Huwag kang maawa sa kanya Logan. She's only acting in front of you. Ganyang-ganyan s'ya noon, mabait sa panglabas. But deep inside she's not. She's only acting. You shouldn't feel guilty and don't pity that woman. She's a liar. I severely close my eyes and take a deep breath while massaging my forehead. Pinilit kong inaalis ang nagpapaawang imahe nito sa aking gunita. My body wants to rest, my mind wants peace. Ilang araw na rin akong walang maayos na tulog. It is because of her. Nasa malayo ako pero ang utak ko nandito naglalakbay sa kanya. I know it's her day, binalak ko siyang batiin kaninang umaga. But my pride stop me. Dapat masaya ako dahil nasasaktan siya sa pambabalewala ko. But damn it! I'm not happy with what I see. Nagdesisyon akong tumayo nang tuluyan at lumabas ng aking silid. Ilang beses ko munang pinag-isipan na pihitin ang seradura ng pintuan ng

Chapter 57 Fastfood Owner Do I have to tell him now? Yes. Maybe tomorrow Sunday. Pareho pa kaming walang mga pasok. Ngayon kasi ay pupunta pa ako sa orphanage kasama si Brii. Naligo ako, nag-ayos ng halos isang oras. I only wear a simple red velvet off shoulder dress na hanggang tuhod ang haba. Simple lang din ang nilagay kong kolorete sa aking mukha, then I just free my lengthy and shiny hair. I also put my usual jewellery like earrings and wristwatch. Sinimplehan ko lang talaga ang ayos ko, but my aura shows that I'm stunning and beautiful. Bago ako lumabas ng aking silid ay sinilip ko na muna ang cellphone ko na nagbi-blink. Maybe Brianna calls or sends me a text message, na hindi ko man lang napansin dahil sa pag-aayos ko ng sarili. And I'm right, may dalawang missed call nga ito at dalawang text na magkakasunod na oras. [Klara. Why not answering my call? Gusto ko sanang sabihin na hindi ako makakasama sa'yo ngayon. There's an emergency happening here. I hope you'll understand

Chapter 59 Explanation GABI na kami nang bumiyahe pauwi ni Logan. Hindi kasi kaagad kami pinauwi ng mga madre dahil naghanda pa ang mga ito ng espesyal na hapunan para sa aming dalawa, hindi rin pumayag ang mga ito na hindi namin sila paunlakan. "G-Galit ka ba?" Ako na ang unang bumasag ng katahimikan naming dalawa ni Logan sa loob ng kotse nito. Napakatahimik kasi nito habang nagmamaneho. Ramdam ko ang pagbabago nito simula ng umalis na kami sa Bahay Ampunan. Lumingon ito ng bahagya sa akin at agad ding ibinalik ang atensyon sa kalsada."Pagpasensyahan mo na kung mapilit sila Mother huh? Pasensya na rin kung tinutukso nila tayo." Patuloy pa rin ako sa pagsasalita kahit hindi ako sigurado kung nakikinig ba ito sa ‘kin o hindi. "It's okay," simpleng sagot nito. Pagkatapos ay mahabang katahimikan na naman ang bumalot sa pagitan namin.Dumating kami sa bahay na hindi na ulit niya ako pinapansin. Umuna pa itong bumaba ng kotse ng hindi man lang ako nililingon sa aking gawi. I sigh. I