Lahat ng Kabanata ng Bastarda (Taglish): Kabanata 41 - Kabanata 50

I saw her smile. "I'm glad you still know me."I don't know how to react. Ni hindi ko nga alam kung sincere ba ang approach niya o sarcasm."What are you doing here?" pormal kong tanong, pilit na binabalewala ang ilang sa damdamin ko."Well, I'm with someone. Gusto ka sana namin kuhanin bilang architect ng bahay na ipapatayo ko," she answered.Siya mismo ang magpapagawa?Hindi ko naiwasan ang pagsalubong ng aking mga kilay. As if on cue, a woman in her 50s came beside her. Ilang beses akong napakurap habang tinatambol ang dibdib ko sa kaba.Hindi ko man itanong, alam ko kung sino siya. Her features resembled him. Sa mga mata, ilong, labi, at awra ng kaniyang mukha ay nakikita ko si Agustine."Anyway, meet Tita Rosella, my fiance's mother. Tita, meet Khrystal. One of Agustine's business partner," Lhea formally introduced.I tried to smile as she looked at me. Seryoso at walang halong pangmamaliit, ngunit ganiyon pa man ay hindi nakatakas sa paningin ko ang kaunting galit sa kaniyang mg

Throughout the years, I never once imagined that the house I used to reside in would pass into his ownership. Something inside me admired him a little. He's an excellent businessman. I didn't expect that even a simple property would catch his interest. Tumikhim ako at pasimpleng kinalas ang kamay kong hawak niya. "You can tour me without holding my hand, Mr. Revelar.""Oh? Sorry, I forgot." He made a brief chuckle sound. "Nasanay lang," patalikod niyang bulong at saka nauna sa paglalakad. I feigned to be unaware of what he said. Hindi ako ignorante o tanga, napapansin ko ang paminsan-minsan niyang pagbabalik sa nakaraan naming dalawa. Hindi ko alam kung ginagawa niya ba iyon para inisin ako o talagang gusto niya lang akong ipahiya. Napailing na lamang ako at sumunod sa kaniya kahit pa may kaunting pagkabahala sa loob ko. Kung sakali kasi na bibilhin ko ang bahay, alam na niya kung saan ako hahanapin. I'm not presuming he will come to me; rather, I'm just getting ready for the possi

I had trouble falling asleep. Despite spending hours gazing at the ceiling, I haven't yet felt drowsy. In the end, I simply made the decision to leave the room and prepare a milk in the kitchen."You're still awake."Naapangat ako ng tingin kay Daddy nang magsalita siya. Kapapasok niya lang ng kusina at may hawak siyang tumbler. I smiled at him and raised my glass."Iinom lang po," magalang kong tugon.Nginitian niya naman ako pabalik saka nagtungo sa fridge. "Nasa iisang bahay lang tayo pero hindi na kita madalas nakikita." Mahina siyang tumawa. "How's work?""Pasensya na, na-busy lang sa pagbawi sa mga bata. Okay naman, Dad. Wala naman pong nagiging problema sa kumpanya." Iniwasan kong mapanguso nang maalala si Agustine.Siya lang problema.He went to me after refilling his tumbler. Sandali niya pa akong tinitigan na parang may hinahanap sa mukha ko. "You look stressed. Is it about Mr. Revelar?" he teased. I could not stop myself to roll my eyes. "Dad," ani ko na ikinatawa niya."

My body seemed to be moving on its own. I don't know how to think properly. Nanginginig man ang mga tuhod ko ay nagawa ko pa ring tumakbo. Lord, please, not my son."M-Miss, Giovani Dagsinal, please," I asked at the nurse assigned in the emergency ward."D-Dinala siya sa operating room," a familiar voice interrupted.Wala sa sarili akong napalingon sa direksyon niya. Her eyes were swollen. Sa gilid niya ay naroon ang anak niyang tahimik na umiiyak habang may benda sa kaniyang siko. Nakaupo silang pareho sa isang hospital bed."Lhea, why are you here? And what happened to Dianne?" usisa ni Agustine. Her throat moved slowly. Nakukunsensya siyang tumingin sa akin. Astang bubuka ang bibig niya para magsalita pero agad niya rin iyong itinikom. I chose to ignore her in the end. Wala akong pakialam sa kaniya. Ang kailangan kong makita ay ang anak ko. Mabilis akong tumakbo paalis, ramdam ko ang pagsunod ni Agustine sa akin pero miski siya ay hindi ko pinagtuunan ng atensyon."K-Khrystal,"

I was pacing back and forth—waiting for him to show up—as I held tight on the pregnancy test. Almost two weeks had passed since I found out about it. I didn't know what to do; all I knew was . . . I must tell him about our baby.Dalawang oras na rin buhat nang makarating ako rito sa lobby ng condo niya. Pagkalapag ko pa lang sa airport ay dito na ako nagpahatid sa taxi. Gusto ko siyang akyatin sa unit niya, pero natatakot ako sa kaniyang reaksyon. I know he's mad at me, and it might trigger him to be impulsive. Kung dito ako sa lobby magpapakita, makakapagkontrol pa siya dahil may mga taong nakapaligid.I took a deep breath and calmed myself. Iniwasan kong mag-isip ng kung ano-ano dahil sa takot na baka maapektuhan ang anak ko. Sandali akong umupo sa couch para makapahinga. Right after that, I finally saw him walking. Wala sa akin ang atensyon niya, kundi sa daan. I was about to rise from my seat when a child suddenly grabbed his hand. Mas lalo pa akong natigilan nang sumunod ang fia