All Chapters of My Possessive Bed Buddy: Chapter 41 - Chapter 50

"J-Janus?" "P-Pixie...y-you're here." Kung ganun ay hindi ako na mamalikmata nang makita ko s'ya nung isang araw sa beach. Talaga ngang nandito ang lintik na 'to! Mabilis akong umatras palayo sa kanya nang humakbang s'ya papalapit sa akin. "Huwag kang lalapit kundi sisigaw ako!" asik ko. "Nandito ka na naman ba para guluhin kami?! Pwede ba Janus, itigil mo na ang pangarap mong magkakabalikan pa tayong dalawa dahil kahit kelan ay wala na tayong pag-asa!" "N-Nagkakamali ka, Pixie. Hindi ako nandito para manggulo. Hindi ko alam na nandito ka. I promise." "Huwag ka na ulit magpapakita sa akin dahil hindi ako magdadal'wang isip na ipa-blater ka!" Dali-dali akong naglakad palayo sa kanya. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko dahil sa muling pag-usbong ng galit ko ng makita ang lalaking 'yon. Ayokong maniwala na hindi n'ya alam na nandito ako pero sa napansin kong reaksyon ng makita n'ya ako kanina ay talagang gulat na gulat s'ya. Napagdesisyonan kong bumalik na sa hotel room pero

“Pixie! Oh my God! Bakit ngayon ka lang tumawag? Pinag-alala mo ako ng sobra!”“P-Pasensya na… kinuha kasi ni Dad ang phone ko at iba ko pang gadgets,” paliwanag ko, halos pabulong.Isang linggo na ang lumipas mula nang ikulong ako ng mga magulang ko sa kuwarto. Isang linggo na rin akong walang balita sa labas. Kaya nang magkaroon ako ngayon ng pagkakataong makalabas ng kuwarto, hindi ko na ito pinalampas pa. Kinuha ko agad ang telepono sa bahay at tinawagan si Marcia.“Kamusta ka? Pinayagan ka na bang lumabas nina Tito at Tita?” tanong niya, puno ng pag-aalala.“H-Hindi pa. Wala sila Mom and Dad kaya nakatawag ako sa’yo,” sagot ko.“E ‘yong kapatid mong kontrabida? Baka ipahamak ka na naman n’ya,” dagdag pa niya, halatang nag-aalala. “I’m sorry, Pixie. I honestly had no idea I’d run into Pennie at the mall.”“Wala rin siya rito ngayon sa bahay. And don’t worry, you’ve done enough. Salamat sa lahat ng tulong mo,” sagot ko, pilit pinapakalma ang sarili. “M-Marcia, may balita ka ba kay W

“Huwaaa!” iyak ni Wynter habang mahigpit na yumayakap sa leeg ko. Kaagad ko siyang binuhat palabas ng toy store.“I’m sorry, anak. Wala kasing ganun kalaking pera si Mama para mabili ang doll house na gusto mo. But I promise, mag-iipon si Mama para mabili kita ng maraming toys, ha?” Hinaplos ko ang buhok niya habang inaaalo siya.Wala naman talaga akong balak na dalhin siya sa toy store. Nadaanan lang namin ito at hinila niya ako papasok. Hindi ko na siya natanggihan lalo na nang makita ko ang kislap ng excitement sa mga mata niya sa dami ng laruan. Pero sa kasamaang-palad, wala akong sapat na pera para bilhin ang mga gusto niya—lalo na ang malaking doll house na nagkakahalaga ng dolyar-dolyar.Naupo ako sa isang bench at ikinalong ang anak kong ayaw pa ring bumitaw sa leeg ko.“Wynter, baby. Look at Mama, please,” pakiusap ko habang hinahaplos ang likuran niya. Dahan-dahan siyang humiwalay sa akin at napangiti ako. Kinuha ko ang panyo sa loob ng sling bag at pinunasan ang basa niyang

Para akong nanliit nang bumaba sa grand double staircase ang fiancée ni Wayde. Oh God. Parang tumigil ang oras. Walang sino man ang hindi napalingon nang ipakilala si Catalina Marie Ortega bilang fiancée ng dati kong nobyo.She was beautiful. No—that’s an understatement. She looked like a princess, not just because of her looks, but also because of the way she moved—graceful and poised.If we were placed side by side, I’d probably look like an extra in my own movie. Trash versus goddess. Here I am, hurting my own feelings.“Ayos ka lang ba?” tanong ni Devan.“Itatanong mo talaga ’yan sa ganitong sitwasyon?” balik kong sagot, mahina pero may diin. Napatawa siya nang marahan, halatang naaaliw pa sa pang-aasar.Kitang-kita ko kung paanong matamis na ngumiti si Wayde kay Catalina. Nando’n sa mga mata niya ang paghangang minsan ay para sa akin.At nang tuluyang bumaba si Catalina at salubungin siya ni Wayde—ayun na. Isang mabilis na halik lang sa labi ng babae, pero ramdam ko ang matalim na

Katangahan na nga ‘to. Sumama ako sa kanya para lang muling gawin ang isang bagay na siguradong pagsisisihan ko sa huli. Mamaya, iiyak na naman ako sa banyo habang kinakain ng konsensya. Ang tanga-tanga ko talaga.Catalina doesn’t deserve to be deceived like this. She seems like such a good person — kind, gentle, the type who wouldn’t hurt anyone. And the crazy part is, I only met her last night, but I already know she doesn’t deserve any of this mess.If Marcia ever found out what I’ve been doing, she’d probably smack me on the head without hesitation — or worse, give me a full-on lecture that would make me wish she just hit me instead.“Itigil mo nga ‘yan,” iritableng sabi ni Wayde.Doon ko lang napagtanto na inuuntog ko na pala ang ulo ko sa bintana. Napaayos ako ng upo saka siya pasimpleng sinilip.Sa limang taon naming hindi pagkikita, ang daming nagbago sa kanya. Hindi lang sa ugali, kundi pati sa itsura. Bumaba ang tingin ko sa mga braso niya — naka-rolled up hanggang siko ang l