“Mommy, come on! Bilisan na po natin mag-wash ng dishes. We need to watch daddy!” Natawa na lang ni Zein at nagpunas ng basang kamay saka sumunod sa anak na nauna na sa sala. Binuksan niya ang smart TV at automatic na nag-connect sa cellphone niya. Pang-umaga ang show ni Amos kaya replay na lang ang pinapanood nila. Hindi kasi nila ito mapanood sa umaga dahil sa trabaho niya at may pasok naman sa school si Pita. Nang mag-start ang show, napapalakpak si Pita at hinila pa siya paupo sa sofa. Bahagya niyang niyakap amg anak at sabay na nanood. Akala ni Zein, sapat na sa anak ang mga picture ni Amos pero hindi pa pala. Kinokolekta nito ang lahat ng may larawan ni Amos, mapa-diyaryo man o magazine. Ngayon nga, nalaman nitong may show ang ama kaya ayaw palagpasin. Alam ni Zein kung gaano kasabik ang anak makita si Amos. Mabuti na lang talaga, hindi na ito masyadong nagtatanong kung kailan nito makikita ang ama. Siguro tumatak na talaga sa isip ng anak niya ang palaging dahilan niya rito.

“Ate, nakakahiya. Simple lang ang balak ko sa birthday ni Pita.” Napailing na lang si Zein habang pinaghahanda ng umagahan ang anak niyang si Pita. Madaling-araw pa lang pero tinawagan na agad siya ni Zelda para sa pagpaplano sa gusto nitong maging birthday party ng pamangkin nito. Hindi niya alam kung bakit napakaagang magising ng buntis niyang kapatid. “Zein, sige na. Kami naman ang gagastos. Tinanong ko si Race. Pumayag naman siya,” pamimilit pa ni Zelda. Isinalin ni Zein ang itlog sa plato saka muling n*****i ng isa pa. “Ate, balak ko namang bigyan ng party si Pita. Pinag-ipunan ko ’yon. May party pero hindi naman sobrang bongga katulad ng naiisip mo.” “Anong masama sa naisip kong party? She will be a princess! Lahat ng bata, pangarap ’yon. Huwag mo nang galawin ang ipon mo. Idagdag mo na lang sa pinag-iipunan mong bahay kasi ayaw mo namang tumira sa bahay natin sa Kiki Village.” Tama si Zelda. Ayaw niya talagang tumira sa bahay nila roon. Marami siyang alaala roon kasama si A

Napangiti si Zein nang ipakilala siya ng emcee bilang magulang ng birthday celebrant. Hindi ganito ang idea niyang party para kay Pita pero okay na rin dahil mas bongga pa ito sa inaasahan. Sa bakuran sa labas ng bahay, ginanap ang mismong party. Maraming pagkain at mga waiter na nag-serve pero nakapang-hansel and gretel na costume. Nang ibigay sa kaniya ng emcee ang microphone, huminga muna siya nang malalim bago magsalita. “This day wouldn't be possible because of my ate, Ate Zelda…” Humarap siya kay Zelda na napangiti lang sa sinabi niya. “Thank you for loving me and my daughter. Muli siyang humarap sa audience. “This is the special day for my angel, my princess. I would like you to meet my daughter who will celebrate her 4th birthday, Pita Agiw.” Nagpalakpakan ang mga bisita nang lumabas na si Pita na nakasuot ng magarbong princess costume. Gumuhit ang ngiti sa mga labi ni Zein habang pinagmamasdan ang anak niyang mag-isang naglalakad papunta sa upuan nito. Naluluha siya. Hindi

Hinahaplos ni Zein ang buhok ng anak na nakatulog na sa sobrang pagod. Doon na sila pinatulog ni Zelda sa bahay ng mga ito para makapagpahinga na silang dalawa. Pagod din siya pero hindi niya alam kung bakit hindi siya dalawin ng antok. Kaya nang makatulog ang anak niya, lumabas muna siya. Dinala siya ng mga paa niya sa teresa ng bahay. “Sige na. Mukhang busy ka pa. Kailangan ko na rin matulog. Bye, Amos.” Nagsalubong ang mga kilay ni Zein nang banggitin nito ang pangalan ni Amos. “Ate…” Agad lumingon sa kaniya si Zelda pagkatapos patayin ang tawag. “Bakit hindi ka pa nagpapahinga? Si Pita?” “Hindi pa ako inaantok. Natutulog na ang anak ko. Si… Amos ba ’yon?” Tumabi siya kay Zelda at humawak sa barandilya. Tinanaw nilang sabay ang madilim na kalangitang tanging buwan lang ang tanglaw. “Tumawag siya. Sabi niya, nagkaroon daw siya ng emergency. Hindi ko lang maiwasang magalit kasi birthday ng anak niya. Chance na nilang mag-ama para magkita pero sinayang lang ng lalaking iyon." Bum

Hindi mapakali si Zein. Dalawang oras nang nawawala ang anak niya. Nang sabihin sa kaniya ng guard ng arcade na hindi nito makita si Pita, hindi na maalis ang takot sa dibdib niya. “Ma’am, sorry po talaga. May inutos po talaga sa akin.” Bumuntong-hininga si Zein. “Okay lang, hindi mo kasalanan. Kapabayaan ko rin ’yon.” Wala naman siyang dapat sisihin kundi ang sarili niya. Naging kampante siyang hayaang maglaro ang anak sa arcade nang mag-isa. Nakikinig naman kasi si Pita sa kaniya. Hindi ito umaalis kung saan niya ito iniwan. Isa pa, hindi niya ito natingnan-tingnan dahil dagsa ang mga nagpapa-picture sa Photoshop. Sinamahan siya ng guard sa security team ng mall para tingnan ang CCTV. Hindi sana lumabas ang anak niya. Hindi niya alam ang gagawin kung lumabas ito ng mall. “Ma’am, lumabas po ang anak ninyo around two p.m.” Tumulo na ang mga luha niyang kanina niya pang pinipigilan. Nanginginig ang kamay ni Zein. Para siyang mababaliw hanggang hindi nakikita ang anak niya. Ilang