Pinagmasdan ni Amos ang hinanda niyang almusal para sa mag-ina niya. Mahina siyang napatawa. Mukhang marami yata siyang naihanda kaya pinaglagay niya sa lunch box sina Zein at Pita. Napaisip pa siyang dapat pala niyang gawin iyon para hindi na bumili sa labas ang fianceé niya kapag nasa trabaho nito. Maingat niyang nilagay sa paper bag ang mga tupperware. Maaga pa kaya umakyat muna siya para tingnan kung gising na ang mag-ina niya. Napangiti siya nang makitang magkayakap ang dalawa sa kama. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama. Hinaplos niya ang mukha ng anak at hinalikan sa noo. Nang dumako ang paningin niya kay Zein, hindi niya naiwasan ang kirot sa dibdib niya. Hindi na alam ni Amos ang gagawin. Nang malaman niyang buntis si Thea, kahit ilang beses niyang itanggi, alam niyang hindi pa siya sigurado dahil hanggang mga oras na iyon, hindi niya maalala ang nangyari noong gabing iyon. Nang makita niya ang sakit sa mga mata at ang pag-iyak ni Zein dahil sa katotohanang iyon, dob

Hingal na hingal si Amos nang magising siya nang umagang iyon. Palagi na lang ganoon ang paraan ng paggising niya. Palagi na lang bumibisita sa bangungot niya si Zein simula nang mawala ito. Mabilis siyang tumayo at kinuha ang gamot sa bed side table. Nang makainom, unti-unti siyang kumalma. Huminga siya nang malalim at tumingin sa oras. Three thirty pa lang ng umaga. Gusto niya man ulit matulog, alam niyang hindi niya na magagawa iyon. Dalawang taon na ang lumipas pero ganoon na ang naging daloy ng buhay niya. Hindi siya kasama sa pagkasunog at paglubog ng barko pero parang laging humihingi ng sakloko si Zein. Galit siguro sa kaniya ang babaeng minamahal niya dahil wala siyang nagawa para iligtas ito. Hindi niya namalayang tumulo ang mga luha niya. “Z-zein…” Dalawang taon nang patay si Zein pero hindi niya pa rin matanggap. Ayaw niyang maniwala kahit araw-araw siyang pumupunta sa puntod ng dalaga. Parang laging pilit na binubuo ng imahinasyon niyang nagbakasyon lang ito gaya ng h

Kumunot ang noo ni Amos nang makita si Thea sa harap ng bahay niya. Ilang beses niya nang sinabi sa dalagang tigilan na siya pero patuloy pa rin ito sa pagpunta. Wala na itong maasahan sa kaniya. Ipapasok niya na sana sa gate ang kotse niya pero mabilis na humarang si Thea. Walang ibang nagawa si Amos kundi ang bumaba at kausapin ang dalaga. “What are you doing here again?” malamig na tanong ni Amos kay Thea. Matamis na ngumiti ang dalaga. “I made a dinner for us.” Bumuntong-hininga si Amos. “No, thank you. You should leave. Parating na mamaya ang anak ko. Ayaw kong makita ka niya.” Nawala ang ngiti ni Thea. “But we are… okay now! She calls me tita.” “Because I said so. Ayaw kong magtanim ng galit ang anak ko kahit kanino dahil masyado pa siyang bata. Napatawad na kita, Thea. Huwag mo akong sagarin.” “But Amos…” “Leave,” matigas niyang utos. Walang nagawa si Thea kundi ang magmaktol paalis sa harap ng sasakyan niya. “Bakit hindi mo makalimutan ang babaeng ’yon? She’s dead—”

Alam ni Amos na sa pagkakataong iyon, hindi na panaginip si Zein. Buhay ang dalaga. Nayayakap niya ito at nararamdaman. Maraming gumulo sa isipan niya. Akala niya, patay na ito pero hindi niya muna inisip iyon. Ang mahalaga, buhay ito at muli nilang makakasama ni Pita. “B-bitiwan mo ako. H-hindi kita kilala...” “Ayoko.” Mas lalong humigpit ang yakap ni Amos. Ayaw niyang pakawalan si Zein. Baka sa oras na niluwagan niya ang hawak, mawala na naman ito sa kaniya. Hindi niya na hahayaang magkalayo pa sila. Kung galit pa rin ito sa kaniya, tatanggapin niya. Kung nagpapanggap lang itong hindi siya kilala, ayos lang dahil ipapaalala niya sa dalaga kung gaano niya ito kamahal hanggang sa sumuko ito. Kung pagtataguan ulit siya nito, hahanapin niya na ito lalo pa at alam niyang buhay naman pala ito. “Zein, u-umuwi na tayo, hmm? Miss na miss ka na namin. You want to pretend that you didn't know me? Okay… I’ll take that p-pero uwi na, ah? Sasama ka sa akin.” “H-hindi ako nagpapanggap. Let

Hindi pa tuluyang sumisikat ang araw, agad nang bumangon si Amos mula sa higaan niya. Magaan ang pakiramdam niya habang nag-aayos ng sarili. Marahil dahil tinigilan niya na ang laging pag-inom ng alak. Walang hang over na palaging bungad sa kaniya. Isa pa, hindi na rin siya binabangungot katulad noon. Ang totoo pa nga niyan, hindi na gaanong mababaw ang tulog niya. Maingat na inahit ni Amos ang balbas at bigote niya sa harap ng salamin. Kailangan niyang maging presentable sa harap ni Zein. Kailangan niyang magpa-impress para magtiwala itong muli sa kaniya kahit wala pa itong naalala. Nang lumabas si Amos mula sa banyo, sakto namang tumawag sa cellphone niya ang doktor niya. “How are you? Balita ko, pina-extend mo raw ang vacation mo?” “Yeah…” Tinanaw ni Amos ang langit. Unti-unti nang sumisibol ang araw kaya napangiti siya. “Anyways, I need to tell you something pagbalik ko. I feel like… I don’t need your service anymore. I’m feeling better. Thank you for recommending your beach res