บททั้งหมดของ Kidnapped By The Ruthless Billionaire: บทที่ 1 - บทที่ 6

"SEÑORITA Vanessa, sabi po ni Señor Randall ay bumaba na raw po kayo," ani ng isa sa mga katulong sa mansyon ng mga Montecarlos. Ang pangalan niya yata ay Grace kung tama ang pagkakatanda ko.Mga tatlong buwan pa lamang ako naninirahan dito sa tahanan ng mga Montecarlos. Ang asawa ko ay si Randall Montecarlos, kasama naming naninirahan dito ang kapatid at mga magulang niya. Kasalukuyang may ganap na party sa mansyon at hanggang ngayon ay wala pa rin akong balak na lumabas."Susunod na lang ako, please. I'm still putting on make up," pakiusap ko sa katulong.Inirapan niya ako. "Kung 'yon po ang gusto n'yo, Señorita. Masusunod." Umalis na siya ng kwarto ko at malakas na sinarado ang pinto.Wala talagang ni isang mabait sa tahanang ito. Lahat na lang yata sila ay mainitin ang ulo, kahit pa ang mga katulong at trabahador.Naglagay pa ako ng concealer sa cheekbone ko kung saan naruon ang pasa na natamo ko sa asawa kong si Randall. Lasing kasi siya kagabi, balak ko sana siyang pagsilbihan

MABIGAT ang ulo ko nang magising, hindi pamilyar na kisame ang bumungad sa paningin ko. Napabalikwas ako ng bangon habang nakasalo sa ulo, napasinghap nang may pumigil sa kamay ko. Tinignan ko ito at nakita na nakaposas ng kamay ko sa bed post.Kumurap-kurap ako, nilibot ko ang paningin sa paligid nang nakaawang ang labi. Nasa isang silid ako, hindi maliwanag pero hindi rin masyadong madilim.It was an empty room, but it wasn't that frightening. Ang kama kung saan ako naroon ay nakakapanibago rin dahil hindi ito malambot. Wala rin akong unan. May nightstand sa gilid ko, across me was an old cabinet with drawers. That was all there was in room, it was almost empty and deserted.I remembered what happened last night. I remembered Aaron and having sex with him. I remembered everything he said to me before I lost my consciousness.Para akong mababaliw sa kakaisip kung anong balak niya sa akin, kung ano ang ang mga nangyayari. Pumipintig pa ang ulo ko sa sakit dahil sa alak na ininom ko ka

"PAGKAIN mo." Dinalhan ako ng pagkain ni Sofia. "Lunes na, 6:00 AM." pagpapaalam niya sa akin. Tuwing dinadalhan niya ako ng pagkain ay sinasabi niya sa akin kung anong oras. Mabuti na lang, kundi ay paniguradong mababaliw ako.Nakatulong din ang paminsan-minsang pagkausap sa akin ni Sofia. Tinatanong niya lang kung may masakit ba sa akin o kung may lagnat ako, kung meron ay dinadalhan niya ako ng gamot.Naamoy ko na rin ang sarili kong amoy. Ilang Linggo na akong nakakadena kaya habang tumatagal ay parang nasasanay na rin ang ilong ko sa mabaho kong amoy. Dahil duon ay hindi ako makatingin kay Sofia tuwing malapit siya sa akin, mabuti ay hindi siya nagrereklamo sa pagiging mabaho ko."Saan si Aaron?" tanong ko sa kaniya. Ito rin ang palagi kong tinatanong tuwing nasa silid siya, minsan ay hindi siya sumasagot, minsan ay nagkikibit-balikat lang siya, minsan naman ay sinasabi niyang nasa trabaho. "Ano 'yong trabaho niya?" Ngayon ko lang naisipang itanong iyon."S'ya 'yong nag-