Kevyn's POV"'MA, aalis na po kami," paalam ko sa Mama ni Mara nang paalis na kami. Hanggang ngayon naiilang pa rin ako na tawagin silang Mama at Papa dahil hindi ako sanay pero masasanay din siguro ko kapag tumagal."Sige, hijo mag-iingat kayo, ha?" bilin ng Mama ni Mara at saka ngumiti sa amin. Lumapit pa siya kay Mara at nagbeso, ganoon rin sa akin."Sige po, Ma," ani naman ni Mara at ngumiti. Ngumiti muli ako at saka naglakad na kami patungo sa kotse. Pinaandar ko iyon at bumaling kay Mara. Kita ko ang kaba sa kaniya ngayon. Ngayong araw kasi namin napagpasiyahang aminin kila Mommy at Nicko na kami na. Ilang linggo na ring kami at sa tingin namin ito na ang tamang panahon para aminin namin sa kanila ang relasyon namin. Hindi na rin muna ako nagpasiyang bumalik ng Maynila. Kapag maayos na ang lahat dito saka ko aayusin ang problema ko sa Maynila. Balak ko ring isama si Mara, kung papayag siya.Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwal na official na kami dahil akala ko'y tuluya

"ANAK, malaki ka na at alam mo na kung ano ang mas makakabuti para sa iyo. Kung saan ka masaya doon lang kami at hanggat masaya ka susuportahan ka namin ng Papa mo. Nasasa'yo ang desisyon at hindi kami manghihimasok sa desisyon mo," seryosong sabi ni Mama nang sabihin ko sa kaniya ang alok ni Kevyn sa akin na sumama ako sa kaniya sa Manila. Tinapik pa niya ang balikat ko. Hindi ko naman kasi pwedeng sarilinin ang pagdedesisyon, gusto ko ring marinig ang opinyon nila. Katulad ng inaasahan ko hindi sila tumutol at supurtado nila ako sa magiging desisyon ko. Tahimik lang ako habang nakikinig."Saka naisip din namin ng Mama mo na darating din naman ang panahon na mag-aasawa ka at lilisanin mo ang bahay na 'to. Huwag kang mag-alala sa amin, masasanay rin kami. Ganoon naman talaga ang buhay anak, hindi habang buhay nasa poder ka namin ng Mama mo dahil darating ang panahon na mag-aasawa ka at bubuo ng pamilya," sabi naman ni Papa. Inakbayan pa niya ako at hinimas ang balikat ko. Ngumiti pa s

"ITO NA nga ba ang ikinatatakot ko, ang magkamali ka na naman, Mara. Kapag nakikita ka naming nasasaktan, doble ang sakit na nararamdaman namin ng Mama mo," galit na sabi ni Papa. Nakatayo siya ngayon habang sapo ang noo. Ayaw ko sanang ipaalam ang nangyari, kaya lang nahalata rin nila dahil umuwi akong namamaga ang mga mata at tila lantang gulay. Damang-dama ko ang sakit at parang hindi ko ata kaya tanggapin ang lahat. Hindi pa rin ako makapaniwala dahil pinaniwala ako ni Kevyn na mahal niya ako."S-sorry po, 'Pa!" nahihirapan kong sagot dahil sa kakaiyak."'Pa, huwag mo ng pagalitan ang anak natin," pigil ni Mama kay Papa. Bumaling siya sa akin. "Anak, tahan na. Ganiyan talaga ang pag-ibig, hindi maiiwasang hindi masaktan ang puso mo pero tandaan mo anak, na sa tuwing nasasaktan ka, do'n ka mas lalong natututo," mahinahong sabi ni Mama habang hinihimas ang buhok ko. Napabuntong-hininga na lang si Papa habang malungkot na nakatingin sa akin. Ganito ba talaga kapag nagmamahal? Kailan

KINAUMAGAHAN, maaga akong nagising. Naisip ko na dapat gumawa ako ng paraan para kalimutan si Kevyn dahil pakiramdam ko'y mababaliw ako kakaisip sa kaniya. Kailangan kong gumawa ng mga bagay na magiging daan para kahit pa paano makalimutan ko siya. Hindi pwedeng nakakulong lang ako sa kwarto ko dahil mas lalo lang akong nalulungkot at hindi makakalimot.Pagkalabas ko ng banyo, dumeretso agad ako ng kusina para magluto ng almusalan. Tulog pa silang lahat. Sinangag ko ang bahaw at nagprito ng tuyo at itlog. Ganoon naman kasi ang palagi naming almusal. Nag-init na rin ako ng tubig para sa paggising nila magtitimpla na lang ng kape.Isang oras pa ang lumipas at nagising na silang lahat. Lahat sila nagulat at nagtaka ng makita ang hapag na may pagkain na. Nagtimpla na rin ako ng kape para sa kanilang lahat."Ate, ikaw nagluto niyan?" gulat na tanong ni Jastro.Nakangiti akong tumango sa kanila. Napangiti naman sila Mama at Papa. "Masaya kami, anak para sa'yo. Tama 'yan, kailangan mong ituo

NAGISING AKO mula sa mahimbing na pagkakatulog. Pumikit muli ako kasabay nang aking pag-inat. Bumungad sa akin ang madilim na paligid. Hindi ko namalayang gabi na pala. Ang bigat ng pakiramdam ko at para akong lalagnatin. Bumaba ako ng katre at sinuot ang tsinelas. Nadatnan ko sila Mama na kasalukuyang nag-aayos ng hapag."Mabuti naman at nagising ka na. Hali ka na't kumain," ani Mama ng makita akong papalit sa hapag."Okay ka lang ba, anak? Sabi ng mga kapatid mo umuwi ka daw na umiiyak kanina. May nangyari ba?" usisa naman ni Papa. Biglang naalala ko ang tagpo namin ni Kevyn sa bukid kanina, kung saan tinapos niya ang lahat. Kung saan hinayaan ko siyang umalis kahit ayaw ko.Yumuko ako. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil nandiyan na naman ang labis na sakit at lungkot. "Ma, Pa, akala ko magiging masaya na ako kapag tinigilan na ako ni Kevyn. Akala ko magiging okay na ako, pero hindi. Mas lalo akong nasasaktan." Hindi ko na napigilan ang luhang gustong kumawala. Gusto ko ring