THE busy street and traffic in Manila made me realize that I am really now in the country. It feels nostalgic. Na-miss ko rin naman pala kahit na hindi ko naman inisip noon pa kung makakauwi pa ba ako rito o hindi na.Sinuot ko ang aviators at sumandal sa upuan habang nasa biyahe pa. We are heading now to our hotel where we will stay there for our whole duration of my contract.Saglit lang naman ang biyahe dahil sa White Grand Hotel kami mag-se-stay nang anak ko at si Ate Rhea. I left my team with Blake. Hindi papayag iyong isa kasi na sumama sa akin si Mela. Iyong dalawa naman ay gustong magpa-iwan dahil gusto talaga nila iyong trabaho na kung saan-saang bansa sila napapadpad kakasama sa kay Blake.Hinayaan ko na lang sila. Hindi naman ako nagtatampo na walang sumama sa akin. I just don't care. I am with my manager anyway.Naabutan kong ngiting-ngiti si Ate Rhea nang makatapak kami sa suite. Kitang-kita ang kinang sa kanyang mga mata."This will be your home for a year," sabi ng staf

I can't remember the last time I was so conscious of my movements. Ngayon na lang ulit dahil katabi ko siya."Do you like this?" He said, and his voice wasn't a whisper kaya dinig ng iba naming kasama.I know they are watching us, but I don't dare to look at them now. Nahihiya ako. I don't know if they have the idea that we knew each other. Kung alam nila na kasal si Dustin sa kapatid ko, maybe they know about me too."Anything will do. Thank you," maliit ang boses ko at hindi man lang inabala na tignan ang menu.He frowned, andlooked at me tapos tumingin na sa mga kasama namin. Tumikhim siya. Ngayon lang niya napansin na nakukuha niya ang atensyon ng iba. Nagpatay-malisya na lang ako."We knew each other since her teenage years. So, don't worry if we talk like we have known each other for so long because we are."I bit my lower lip. Alam kong maraming katanungan ang nasa isip nila lalo na si Lyka pero binigyan niya lang ako ng makahulugang tingin na parang sinasabi niya 'you-owe-me-a

MAINGAY sa grupo namin dahilan kung bakit ang ibang nasa kabilang table ay napapatingin sa amin. I noticed him when he stood up, and he's ready to come to our group kaya lang naharang siya ng ibang kasama. Nilapitan din siya ng blonde girl at hinawakan sa braso. Nagpanggap akong hindi siya nakikita o hindi interesado. Mukhang kakausapin niya ako agad dahil nakita niya na ako. Hindi tulad nang nasa Pampanga kami na nagpanggap pa na hindi kami magkakilala noong una.This time it's different."Your turn!" sabi ni Linux at inabot sa akin ang shot glass."I won't drink too much because I don't have a driver with me!" sabi ko at ayoko na maulit iyong nangyari noon na sobrang wasted ako."We got your back! Ihahatid ka namin in full piece!" sabi ni Francine.Tinitigan ko ang inabot sa aking shot glass. For a moment, I am contemplating whether to drink this, or I will check if there's something suspicious."Oh, babe! Wala kaming nilagay! Promise! We want you to have fun! Hindi namin 'yon gagaw

HE occupied my thoughts every nights because of the multiple encounters we had.Sabi ko ay hindi ko iisipin ito ng mabuti o ayoko nang pag-aksayahan ng panahon. Umuwi ako para sa trabaho at aalis din ako. Sa Paris na ang buhay ko. Doon ko na nakikita ang sarili ko na tatanda kasama ang anak ko.My friends still don’t know who is my boss. I feel like I don’t want to put much effort to talk about him. Kaya para di pag-usapan, hindi ko na lang sasabihin.Ayoko rin kasing magulo ang utak ko lalo na they will give insights about it.Dustin: I heard that you’ll have a meeting with the executives in Shangri-La. There is a restaurant that I really like their homemade pita. I want Classic Tzatziki for my lunch.Nanliit ang mga mata ko sa text nito. Inuutusan ba ako nito bumili ng lunch niya?“This way, Miss.”Natigil ako sa pagbabasa ng text niya dahil iginaya ako ng staff sa executive room. Nakasunod sa akin si Lyka na kagagaling lang mula sa sakit. Biglang nilagnat at inubo noong nakaraang a

I found myself entering his living area. Wala ito sa plano ko pero nandito ako ngayon.“Feel at home. I’ll prepare food for us. You can roam around or join me in the kitchen,” he said while folding his long sleeves up to his elbow.Nagtagal ang mga mata ko sa palapulsuhan nito at sa kamao. It didn’t change. For me, he is still manly enough to make me feel attracted.I can’t deny it. I looked away. Gusto kong kagalitan ang sarili. Hindi naman ako nandito para sa ibang bagay. Isa pa, nasa tamang daan na ako o tamang landas. Hindi na para gawing kumplikado ang lahat.“I’ll stay here,” maos kong sabi at nilapag ang bag sa sofa nito.He already has a furniture. Kaunti nga lang. Isa pa, may ibang gamit man siya pero bumili pa siya ulit tulad nitong sofa.It suits well naman for me at ang color ng penthouse niya is black and white with gray accent.Iyong sofa is black naman and the design is okay for me. Para siyang nagsasayang ng pera.Well… anyway, it’s not mg problem. Pera niya ‘yon.Humil